Caspe 2013, Vis, kneusjes en meer (7)

Langzaam sudderen, waarom een gids en inzoomen op kamp 2

Weekend (8-3-2014). Heerlijk. Dus weer wat tijd voor de blogs. Het lekkere weer, voor het gemak lijkt het alsof we de winter hier hebben overgeslagen, geeft me weer een Spanje-gevoel. Mede omdat ik vanmiddag Thierry's snoet nog even zag (zoon heeft een vriendje in de buurt). Zon, buiten, warmte, geweldig! Vakantie! Als ik m'n ogen dichtdoe zie ik de cirkelende gieren boven een dood schaap aan de oever.
Trouwens, met 3 weken toch Egypte (helemaal in het Zuiden in de buurt van Sudan, een plek waar (nog) geen negatief reisadvies geld), vissies en misschien flippers kiek'n en misschien (vissies) vangen (zie hier voor filmpjes), ben met iets bezig via internet. Heb ooit eerder iets met handlijnvissen gedaan, ook fantastisch. Zo van de haak op de BBQ, verser kan niet, smaakte erg lekker. Eind juni naar Thailand, ben ook via internet met iets bezig om Arapaima's te bevissen in Hua Hin. Ik plaats tzt eea wel op Facebook (mocht er iets gevangen worden). Huh, geen Griekenland in de zomer? Nee, na 16 jaar met de auto en de veerboot slaan we dat dus een keer over. Iedere Griekse grasspriet is inmiddels wel bekend, wie nog tips wil, geef maar een gil. Tijd om verder te gaan met de blogs.

Ook deze week hoorde ik het in de rookkamer waar ik werk (we worden nog net niet naar buiten verbannen en ja ik rook helaas nog steeds). Waarom vissen jullie nog steeds met een gids. Na al die jaren weet je toch wel hoe je zo'n beest moet vangen? Alweer naar Spanje? Ze zitten nu toch ook in Nederland en Belgie? Da's toch veel dichterbij? Die vragen wordt regelmatig gesteld. De antwoorden zijn niet echt moeilijk. Om maar met de eerste te beginnen. De gids regelt de visplaats, de goede viscondities en het onderkomen. Wat de visplaats betreft is het trouwens best bikkelen zo daar aan de Ebro. Sommige gidsen gunnen elkaar geen dikke boterham, terwijl er toch rivier genoeg is lijkt me zo. Soms ontstaan er zelfs schermutselingen waarbij de inzet een fraaie voorgevoerde stek is. Zelfs een handgemeen kan dan aan de orde zijn. Op dé plaats is niet alleen voorgevoerd, ook de waterdieptes, de boeiplaatsen, onderwaterobstakels, stroming en meer van die zaken spelen een rol. Heb je dan een goede gids die z'n kwaliteiten bewezen heeft, hoef je dus niet lang na te denken om opnieuw met 'm in zee te gaan. Daarnaast speelt ook het materiaal een grote rol. Los van het feit dat je niet zelf zomaar beschikt over hengels die 100 kg of meer kunnen dragen, moet de algemene kwaliteit op een hoog niveau blijven. Dit is o.a. af te lezen aan niet brekende onderlijnen door slijtage (rafels op de onderlijn) of molens/rails die knarsen en/of bokken als ze worden ingedraaid. Natuurlijk is het ook niet onbelangrijk dat de gids het plezier van het vissen uitstraalt, sterker nog, als het ware overstraalt en mede-enthousiasme heeft als er een betere vis wordt geland. Ach, als de verschillende opties voor elkaar zijn, komen in eerste instantie het (vis)plezier en vervolgens de vangsten vanzelf, toch? Samengevat, je huurt dus niet alleen een gids en zijn materiaal, maar ook een goede, vaak zwaarbewaakte stek. Zo werd er wel even gegniffeld toen een van de minder sympathieke concurrenten flink nat ging. Zijn plek werd gesnaaid waar hij net een dag daarvoor voor een paar honderd euries aan pellets het water in had gesmeten. Tja, de toevallig passerende Russen onder leiding van een sporadische Duitse gids lieten zich, nadat ze zich tevreden hadden geïnstalleerd, niet omkopen. Met lede ogen moest die gids observeren én vervolgens aanvaarden dat de eerste mooie vissen op het droge werden getrokken. Balend als een stekker droop hij meer dan mokkend af.
Om nog even op dat "bewaken" terug te komen, maak je als gids dan dus dankbaar gebruik van stoere stagiaires en stoer waren ze die Mick en Kasper. Heb je die niet, ben je zelf het haasje (en zie je je lieftallige echtgenote een tijd niet) of spreek je met een andere gids, die wel te vertrouwen is, af dat je om en om elkaars plek bewaakt. Lukt dit helemaal niet, wordt vaak de trukendoos opengetrokken. Je laat dan wat goedkoper of oud materiaal achter, zoals rechtopstaande en duidelijk zichtbare hengels in standers. Het lijkt dan alsof de plaats nog steeds bezet is. En dan maar hopen dat alles de volgende ochtend nog aanwezig is. Maar dat is gelukkig meestal wel het geval. Wat dat betreft kan men in Nederland nog iets leren van de Spaanse mentaliteit. En als er al iets weg is hebben vaak de niet-Spanjaarden dat gedaan. Zoals in de eerdere blogs te lezen is, is er immers ook wel sprake van stropers of ander onguur volk. En wat die vissen in Nederland en Belgie betreft? Ach, die moeten allemaal nog een heel end groeien. Spaanse formaten hebben die nog lang niet bereikt. En "alweer naar Spanje"? Hoezo alweer? We moeten notabene een heel jaar wachten voor we weer mogen, een heel f... jaar (excusez moi voor het taalgebruik)! Das lang hoor!
Samengevat, met Ron & Angelique zit je wel snor.

Wat deed team 1?

Heb ik in het vorige verhaal nog uitgebreid verteld hoe team 2 zijn voorsprong toch wel uitbouwde, werd er in team 1 ook best aardig gevangen. In ieder geval genoeg om ons zeker niet te vervelen. Gelukkig ving ook Bert z'n visjes, alhoewel hij als visser van het (bijna) 1e uur (trouwe meevisser vanaf de 2e trip) nog steeds op z'n 2 meter meerval moest wachten. Menig karper kwam binnen, maar nog steeds geen jumbomeerval. Omdat hij verreweg de meeste foto's maakt tijdens onze trip (top-fotograaf) en er daarom sowieso al niet al te vaak opstaat, daarnaast  ook nog eens een geweldige zwager en een goede vriend is, én nog steeds recordhouder is met een karper van 52 pond, verdient hij bij deze zeker een speciale ode (ik beloof dat de filmpjes, omdat ik in 2014 mijn camera niet zal vergeten, in de 2014 blog zullen volgen):

Gelukkig bleef het niet bij karper. Op de allerlaatste dag, toen ineens het weer omsloeg naar regen, donder en bliksem, ving hij nog een tweetal 150 plussers, waarvan de grootste net geen 190 was. In 2014  vangt ook hij z'n 200+ monster.

Naaste Bert vingen ook Gerrit en ik en in mindere mate Henk (hij gaf de meeste beurten weg, zie de vorige blogs) verder onze vissies. Ook van Henk even een impressie:

En natuurlijk mag neef en bloedsbroeder Gerrit ook niet vergeten worden:

Caspe 2013, Vis, kneusjes en meer (6)

Ebroose nachten, toch Chinees en de karpers los bij team 2

Er werd regelmatig gevangen, maar helaas leken zowel de meervallen als de karpers te zijn gekrompen. Tuurlijk, leuk vangen, maar geen megamonster. Daar komt bij dat we inmiddels, de nieuwelingen uitgezonderd, een stel iets eigenwijze, verwende nesten beginnen te worden.

Vanwege eerder behaalde resultaten in het verleden, die uiteraard geen garantie zijn voor resultaten in de toekomst, besloot geheel team 2, Ben, Nick en Thierry dus, die nacht bij Mick en Kasper aan het water te blijven. Bedjes en slaapzakken had Ron al vooraf geregeld dus was comfortabel slapen geen probleem.

Vuurtje maken voor de hamburgers

De zon al bijna onder

Thierry, meesterkok en handigerd, had alles al voorzien en dus proviand in de koelbox gestopt en kooltjes meegenomen voor het vuur. Koffieleut als ie is, ook genoeg water en oploskoffie. Suiker, zout en kruiden hadden de stagiaires wel in hun kamp. Lekkere lapjes vlees, een ruime voorraad, zodat honger krijgen absoluut voorkomen zou worden.

Mooie luchten en de rodpods staan er fier bij

 Er werd die avond en dat gold ook voor de volgende nachten, want de boys van team 2 konden er geen genoeg van krijgen en zijn meerdere nachten gebleven, regelmatig gevangen. Over het algemeen nét iets groter dan overdag, maar minder frequent. Het was soms ook wel behelpen om midden in de nacht je aas op de juiste plek te krijgen. Ook is het drama als je in het donker midden op het water naar onvoldoende verlichte markers/boeien (flessen aan een lang touw met een dikke steen om de juiste visplek te markeren) moet speuren. Het meervalvissen bleef er daarom een beetje bij, terwijl er extra karperhengels werden opgetuigd. Gelukkig voorkwamen de hoofdlampjes dat menigeen tijdens een plaspauze z'n nek brak.

Een avondknaap op de plaat

Nachtkarper op de mat

Snorremans in het donker

Mooie karper voor Nick

Nog een mooie karper voor Nick

Team 2, Gerrit, Bert, Henk en ik waren de kebab een beetje beu en hadden bedacht om te gaan Chinezen. Vooraf op het internet was, na het vertrek van de Chinees uit Caspe (volgens mij toch een goudmijn met al die vissers) de hele omgeving rond Caspe afgespeurd. Alcaniz was the place to be. Hier vierde Chinatown nog hoogtijdagen, waarschijnlijk ook vanwege het nabije motorcircuit (iets zoals ons eigen TT-circuit). Ach, we draaiden onze hand niet om om voor een 40 kilometer enkele reis een bak bami met opschmuck op te eten. Verlekkerd en met een knorrende buik op naar Alcaniz. Helaas kon de TomTom de Chinees niet goed vinden en het begon ook al flink te schemeren. Eindelijk zagen we een uithangbord met de voor ons welbekende Chinese tekens. Het bleek best een groot restaurant te zijn met daarnaast een soort van cafetaria-achtige ruimte. Het restaurant bleek dicht, maar in de "gezellige" TL-verlichte ruimte stond wel een tafeltje waar we gebruik van konden maken. We werden ongeïnteresseerd en haastig bediend, aangezien de knaap zelf net een kom rijst naar binnen aan het werken was. Kennelijk had ie ferme trek, het betere schuifwerk met stokjes.
We hebben lekker gegeten, daar zo midden in de schijnwerpers. Maar voor de gezelligheid was dit niet voor herhaling vatbaar. De volgende keer maar een rappe rijder heen en weer sturen, want ophalen was er ook mogelijk.

En ja, de tattoo. M'n geweten begon te knagen. Moest ik het nu wel doen? Ik had toch zelfs al een tatoeëerder gearrangeerd, stoer, met m'n grote muil. Wat zou moeders de vrouw er wel niet van vinden? En was die 2 centimeter meer nou wel zo'n monstersucces om op deze wijze te moeten vieren? En wás het wel 2 centimeter of überhaupt een record omdat, hoe vriendelijk bedoeld ook, er wellicht iets aan lengte bijgesmokkeld was? Ik voelde al een beetje hoe thuis onder een fikse scheldkanonnade de deegroller in m'n nek terecht kwam met de mededeling "....EN JE GAAT NOOIT MEER NAAR SPANJE.....". Wat ik nu net geschreven heb is natuurlijk flauwekul, ik heb een schat van een vrouw. Maar samengevat nam ik toch het besluit om mijn verzoek in te trekken, geen tattoo dus. Nieuwsgierig hoe de werkelijke reactie bij thuiskomt bij het vertellen van dit verhaal was? "Blij dat je het niet gedaan hebt, je zou er spijt van gekregen hebben, toch?". Maar daarnaast ook nog even aangevuld met het zinnetje ".....en dat voor die 2 centimeter, als het nou een 230-er was geweest....". Dit laatste biedt natuurlijk perspectief!
De volgende ochtend gelijk maar Angelique gebeld en aangegeven dat ik er toch van af zag.

We kregen van de mannen aan het water nog even een bestelling door om aan proviand mee te nemen. Vooral veel hamburgers én bijpassende broodjes. Ze hadden besloten om het nóg een paar nachten vol te houden. Geen enkel probleem. 's Morgens eerst nog even langs de super en dan richting waterkant. Ook hiervoor geldt, alles mag en kan en je helpt elkaar daarmee, simpel zat.

Die ochtend brak Thierry zonder opzet bij een ongelukkige actie nog een schepnet van Ron, waarmee breuk 4 (ik tel de teen dubbel) een feit was. Sportief als ie is, heeft hij bij de plaatselijk viswinkel in Caspe direct een nieuw net voor Ron gekocht, was dat ook weer geregeld.

Is het de carburateur?

Of toch een vette bougie?

Ondertussen ging het vangen gestaag door. Team 2 iets meer dan team 1, wat uiteraard ook met onszelf (team 1) te maken had. En ook de nachtelijke vangsten tellen natuurlijk gewoon mee. Omdat de bijtperiodes toch wel beperkt zijn op sommige dagen, is het dan zaak om de hengels er zo snel mogelijk weer op de juiste plek in te krijgen. Lastig dan dat je maar de beschikking over één boot hebt, iets om in 2014 wel rekening mee te houden, ga ik nog navragen bij/onderhandelen over met Angelique. Ja, er lag nog wel een 2e boot, maar die had last van een soms sputterende, maar meestal niet werkende motor. Gerrit ondernam samen met Thierry nog een poging het euvel te repareren, maar beschikten helaas niet over het juiste gereedschap en reserveonderdelen.

Bij team 2 was Nick weer aan de beurt. Een mooie aanbeet op de meervalhengel, een sublieme aanslag en een drill om van te smullen. Welk een concentratie. Geniet van het filmpje en let vooral ook op de foto's. Is hij hier aan het oefenen hoe je met het nageslacht omgaat?

Even badderen. Is het water op temperatuur?

Hou je die kleine zo vast?

E



















Vlot daarna kwamen die dag en de volgende dagen de karpers los op stek 2. Ineens veel response op de uitgezaaide mais. Achter elkaar wisten de heren te scoren. Onderstaand slechts een greep uit de vele vangsten die qua gewicht tussen de 16 en 46 pond waren.

de allerkleinste, een voorn

Het resultaat na een dubbeldrill

Caspe 2013, Vis, kneusjes en meer (5)

's Avonds in Caspe en verder

Allemaal lekker gedoucht, okselspray op de bast, Fresh up of iets anders op de kin, nog even in de koelkast kijken hoe de voorraden er bij staan (hé de rum is bijna op en we kunnen misschien nog wat brood en fris gebruiken) en dan richting Caspe. Gelukkig zijn er een paar niet-drinkers zodat de Bob geen probleem was.
De huurauto is voor sommigen wel even wennen. De een laat 'm 4 x afslaan voor we hortend en stotend op weg zijn, de ander trapt 'm flink op z'n staart en heeft 'm snel onder controle. Zoals eerder gezegd, tis maar net wat de afzetters je in Barcelona meegeven. Je hebt 't maar te slikken voor wat je krijgt en voor welke prijs. Plots komst er nog van alles overheen. Hoezo all-risk als je verplicht bent een glas-banden-en-bodem verzekering af te sluiten en zelfs moet bijbetalen voor het hervullen van de tank. Stomme (of juist slimme) afzetters/oplichters. Helaas heb ik, ook na veel speurwerk op het internet nog geen goede alternatieven gevonden. Misschien is Sunny cars, die ook door de ANWB wordt aangeraden een optie, maar ook die zijn met hun wél all-in prijs nog best vrij prijzig.

Op het plein in Caspe was het nog aardig tam. We waren, zeker voor Spaanse begrippen, ook best wel aan de vroege kant. De parkeerplaatsen daarentegen waren flink bezet, zeker om 2 auto's kwijt te raken. Dus terug naar de kebabzaak niet ver van de rotonde. De zaak van het verhaal met de Belg waarvan we ooit eerder (zie vorige blogs) al het vlees per abuis (écht waar) van z'n bord hebben geprikt, we bestelden daarvoor zelfs extra vorken.
Chicken, pork or mixed, klinkt het? En dat allemaal in afwachting van de al bestelde heerlijke ijsgekoelde gele gluiperds. Stel je even voor, een binnenlands broeierig typisch Spaans dorp, de straat, het asfalt dan, straalt warmte uit. Buitentemperaturen van nog tegen de 30, geen wind, nagloeiende snoeten van de hele dag onafgebroken zon, korte broek en T-shirt. Caspe begint inmiddels te leven zie je om je heen. Het wordt drukker op straat. Moeders met kinderwagens samen met vriendinnen en/of grootmoeders over de vaak ongelijke voetpaden. Groepjes mannen, harde werkers, stoppelige baarden en groezelige kleding, grote natte vlekken onder de armen. Ze stappen uit de busjes, terugkerend van het loonwerk op de velden of de fruitboomgaarden. Slenterend volk, vaak in groepjes. Levendig vlot Spaans gepraat, maar niet storend of lawaaierig. Trouwens ook opvallend veel Oostblok gebrabbel. Als je de mensen zo om je heen bekijkt kun je ze bijna naar nationaliteit indelen.

Ijskoud...

Met een smile wordt vervolgens het tot aan de rand gevulde volle glas door het Pakistaans/Indiaas ogende personeel geserveerd, gracias.

Vanwege het bevoren glas bevriest het bier aan de bovenrand een beetje, de bierijsvlokken drijven bovenin.....een eerste slok...het na rondwoelen in je mond opwellende koelzuurhoudende vocht prikkelt je lippen, mond en huig. De biervlokken smelten snel, je proeft een beetje, je smaakpapillen worden ineens wakker geschud. Koud, iets bitter en lekker... Je wacht even en daarna pas slik je 't  door. Aaaahhh. Wat is dat genieten.....een traktatie. Je dorst neemt al een beetje af, waarna je je ontspant. Je leunt relaxt achterover in de rugleuning van het aluminium niets wegende stoeltje met een net te korte rugleuning.

Volle buiken van het vele vlees, de gefrituurde aardappelschijfjes, rijk bezwangerd met een mix van een soort chilisaus en knoflooksaus. Knapperige verse groente van kool tot ijsbergsla. Je veegt je vette bek af met een servetje. Goedkoop papier dat van zichzelf al een beetje vettig aanvoelt. Dus gebruik je er nog maar een paar. Iemand die toch nog een gaatje voelt bestelt een extra portie bij. Zo, ook dat zit er in, allemaal een zatte buik. De knoflooklucht overheerst. Visvakantie in Caspe, alles kan en alles mag. Wie wil nog een drankje?

Inmiddels is het al ruim na negenen. Dat betekent dat de boodschappen moeten wachten tot morgen. Op de terugreis blijken de lampen in de Orang Utang supermarkt grotendeels al gedoofd. Ach, voorraad genoeg, hadden we eigenlijk al rekening mee gehouden.

In Chacon nog een afzakkertje. De laatste rum, gemengd met cola gaat de kelen in. De baco's zijn populair dit jaar. Anderen nog een San Miguel. Nog even de tafel afruimen en het lege spul naar de keuken, afwassen doen we morgen wel. Ben weer in de buitenlucht, Henk weer in z'n tentje en de rest op de vertrouwde plekjes in het huisje. Vóór onze hoofden de kussen raken, zijn we al in dromenland.

Gaap. Daar rinkelen de eerste telefoons. Bijna 6.30. Het ochtendritueel lijkt al vertrouwd. Bijna iedereen kent z'n taak. Er is al geen verschil meer tussen oudgedienden en nieuwkomers. Zoals het in een groep gaat neemt de een initiatief en laat de ander zich sturen.
De koelboxen weer gevuld, en nee, we zijn niet vergeten de koelelementen in de vriezer te doen. Dat was een leermomentje van vorig jaar.
Op naar het viswater, alwaar we om 8.30 weer met Ron hebben afgesproken. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Eens kijken of we de stand met team 2 een beetje gelijk kunnen trekken.

Back in business

Beet voor Henk, dat wordt gevierd

Henk, die op dag 1 al een klein (20 ponds) karpertje had gevangen was aan de beurt voor de meervalhengel. Ach, eigenlijk vond hij het al lang best. Beetje knorren, beetje drinken, beetje tussen de kampen heen en weer pendelen, maar niet meer roken, toch heel knap. Daarnaast was hij bereid gevonden om op de pot te passen, allemaal regelmatig lappen om de boodschappen te kunnen doen en alle overige rekeningen, zoals benzine te kunnen betalen. Eigenlijk was aan hem al af te lezen dat dit voor hem voorlopig het laatste visjaar zou zijn. Wat wil je ook met een top van 222 cm en een viservaring van hier tot Tokyo, ofwel van de delta en de stuwmeren tot bij wijze van spreken de bronnen van de Ebro. Ik begrijp best dat voor sommigen dan een soort van verzadiging optreedt.
Wat was dat, de eerste aanbeet, bijna geen gerammel door een zogenaamde langzame kromtrekker. Dat zijn meestal niet de kleinsten, alhoewel sommige karpers hun best doen om meerval na te apen. Met moeite trok Henk de hengel uit de steun en kreeg gelijk dikke weerstand. Dit was serius shit! Helaas geen filmbeelden omdat het camerawerk in team 2 stond opgesteld. Gelukkig hebben we de foto's nog. Het harde werken leverde een joekel van 191 cm en een blije Henk op.

Wie is groter?

Ook een blauwe lies

Beide bijna even groot

I luf you

Met zo veel vette centimeters was Henk toch duidelijk in z'n nopjes. De klus was geklaard. Vanaf dat moment gaf hij zijn meeste beurten verder aan de opvolgers. Het was nu weer de beurt aan Gerrit.

Wat staat ie krom!

Smile

Gerrit had weer dikke pret. Kromme hengels en vette karpers van rond de 40 brachten een flinke smile op z'n snoet. Na jaren zeuren van mijn kant is hij een paar jaar geleden toch meegegaan en is vanaf dat moment hooked. Inmiddels behoort gelukkig ook hij tot onze harde kern.

Hij is vet!

Lag team 2 nu te slapen? Neen, zeker niet, ook hier werd gelukkig regelmatig vis naar binnen getakeld, waardoor team 2 gedurende de hele vistrip een voorsprong bleef houden. Maar het was ze gegund.

In feite waren de kampen te verdelen in een relaxteam een een fanatiek team. Niet moeilijk om te raden wie in welk kamp zat. Daar zaten we dan weer, onderuit gezakt in de comfortabele karperstoelen. Wel oppassen met het stellen van de rugleuning met die dingen. De ervaring heeft geleerd dat je dergelijke zaken beslist niet moet doen als het gewicht van je rug er op leunt. Ik herinner me nog goed dat ik flink klem tussen het metaal zat wat tot gevolg had dat ik wekenlang een dikke blauwe vinger had. Maar nu zat een ieder er dus weer nog niet helemaal uitgerust bij. Rond en naar boven loerend, de hengeltoppen in de smiezen houden en hé, alweer blauwe lucht.

Terloops gaf Ron nog even aan dat hij de buitenlamp bij Chacon nog even had uitgedaan en of we even om de elektriciteit wilden denken. Terecht natuurlijk, zo leek 't op dat moment.
Ook kreeg team 1 nog flinke (terechte) moppers toen een geheel slappe lijn niet opgemerkt was (de luie donders). Vissen zwemmen immers niet alleen van je af, wat meestal wel met veel gerinkel en een kromme hengel gepaard gaat, maar soms ook slinks naar je toe. Uiteraard is het de bedoeling dat je als ervaren visser ook dat in de gaten houdt, Ron kan immers niet overal tegelijk zijn, scherp zijn dus.
Al met al, niet alles staat op beeld, hebben we ook nu weer goed gevangen. Tevreden keerden we weer terug naar Playas de Chacon om deze keer het middenplein op Caspe uit te proberen.

Opgedofd en wel, even een schoon T-shirt aan en via de supermarkt waar de proviand werd aangevuld, weer op naar Caspe. Honger, dorst en wat eten we? De meerderheid van stemmen sprak zich uit voor iets anders dan kebab. Eens kijken wat daar op het plein met diverse eettentjes zoal te bikken was. Nu gelukkig wel 2 parkeerplaatsen, we mazzelden.
Ron had besloten om gezellig met ons mee te eten en wat een verrassing, ook heeeel gezellig dat we Angelique en de beide dochters daar ook nog even mochten ontmoeten. Na zoveel e-mailcontact is het fijn om elkaars gezichten na een jaar van wachten en smachten weer te zien. Ron heeft beslist iets om heel maar dan ook heel zuinig op te zijn! En wat een stoere auto met die grote reclame van de champ.
De eettentjes ontliepen elkaar niet veel in aanbod. Dan toch maar weer een kebabachtig menu, gestimuleerd door een zelfs wat Nederlands sprekende ober. Een bekende snoet die wel al eens eerder in Caspe waren tegengekomen. Hij herkende ons ook nog van vorige jaren. Naast kebab waren er ook poljoos te eten. Alleen moest je die een dag van tevoren bestellen. Mmmm, voor morgen maar 5 kippen geregeld.

Die ober kennen we

Veeeeel vleesjes

 Het was weer goed bikken op het plein, de schalen werden rap aangeleverd en opnieuw aten en dronken we ons buikjes vol. Het was ineens gezellig druk op het plein. Duidelijk een mussenplek voor alle Casperianen.

Die avond, moe en voldaan terug naar ons huisje. Het was pikkedonker toen de boodschappen uit de auto's richting koelkast moesten worden vervoerd. Ik droeg een volle tray bier en langzaam schuivelde ik richting voordeur. Geen afstapje voor de garage gezien en langzaam hevelde ik met tray en al voorover, de voorkant van m'n rechtervoet op de rand. Smak, daar lig je dan. Een beste dreun met zeker 2.5 op de schaal van Richter. Daar lig je dan, voor heel even verdoofd. Maar gelukkig werd m'n val gebroken door het bier. Je voelt je zó onnozel, als een getraumatiseerde lamme zeehond op een van de zandbanken voor Pieterburen. Leny zou me direct opgevangen hebben. Eén blik van de tray stuk (drankmisbruik), een schaafplek op de knie en een heule zere voorkant van m'n rechtervoet. M'n grote teen zag er maar raar uit. Pijn, een knik en een bobbel en die nacht, ondanks de paracetamol, maar slecht geslapen. Morgen maar weer eens kijken.

De volgende dag was de teen aubergine gekleurd en dubbel zo dik als de andere grote teen. Maar een indiaan voelt geen pijn, dus moest er gewoon weer gevist worden. Moet je niet naar de dokter? Ach, wat kan die aan een zere teen doen. Maar een strip pijnstillers mee. Het was wel even behelpen. Gelukkig leunend op de schouders van mijn maten, moeizaam over de rotsblokken naar beneden klauteren en weer de boot in om over te varen. Gelukkig was Gerrit me die dag goed behulpzaam. Toen hij even niet uitkeek en met z'n hak en volle gewicht boven op m'n teen met rare bobbel stond was de rare knik er uit. De pijn (niet in eerste instantie bij de aanraking door Gerrit) werd die dag gelukkig ook iets minder. Uitkijken geblazen verder, ver van hakken in de buurt. Ik ben 2 weken na thuiskomst omdat de pijn weer verergerde en ik nauwelijks meer kon lopen, na een verwijzing door de huisarts bij het UMCG belandt. Bleek ie op 2 plaatsen gebroken te zijn! Er was verder, behalve pijnstillers en stevig schoeisel, niets aan te doen. Men kon wel zien dat het helingsproces al in gang was gekomen en dat de breuk, met dank aan Gerrit, goed was gezet. Nu ik dit schrijf, zo'n 6 maanden later, is de teen nog steeds flink dikker dan de andere. De volgende keer toch maar een buitenlampje aan laten.
Na het knappen van de hengel was dit dus breuk 2.

Geen gezeur meer over tenen, maar verder met het vissen. In een wilde vlaag had ik eerder al bedacht dat áls ik m'n record zou breken (206 cm, in 2005 gevangen in de delta), ik een tattoo zou laten zetten van een meerval. Ik had zelfs al een mooi ontwerp bedacht, namelijk het logo van TCEA. Angelique kon me wel helpen aan een goede tatoeëerder, de persoon die voor haar en Ron ook de ringen op hun vingers had getatoeëerd voor hun huwelijk, enige jaren geleden. Dat zat wel snor dus.

Mijn beurt. Een bovenstebeste buigerd. Mmm.... Dat zag er goed uit.....

De strijd begon, maar lijn pakken ho maar. Geen houden aan, in ieder geval niet gedurende de eerste 15 minuten. Ron maakte zich enigszins zorgen omdat de vis iets te dicht bij de onderwaterbomen lijn pakte. Ik ving de klappen op de top vrij aardig op. Rustig blijven, niets overhaasten en lijn pakken als je kan. Wat weer een heerlijk geluid zo'n gierende molen (zet vooral het volume van het filmpje op die momenten wat harder). Terugkomend op die 15 minuten is dat zo ongeveer de verzuringsgrens. Lamme armen, zere lies, pijnlijke spieren all over the place en al klinkt dat misschien raar, zeker voor niet-vissers, je geniet van seconde tot seconde. Aangemoedigd door je maten, je vrienden die met jou alleen maar willen dat de vis tegen de 3 meter is en 150 kg zwaar. Door ervaring weet je overigens al redelijk snel in te schatten met wat je te maken hebt. Tussen de 150 en 180 heb je de felle strijders die je vanwege hun mindere volume goed kunt bevissen, maar wel hele mooie sport geven. Van 180 tot 200 zijn ze iets trager, maar kun je als de vis daar geen zin in heeft, absoluut geen lijn pakken. En dan heb je nog de 200 tot 225-ers. De bombasten laat maar zeggen. Die lijken, zeker in het begin, niet eens het besef te hebben dat jij aan de andere kant staat te trekken dat je een ons weegt. Hoe dicht een slip ook staat, ze pakken draad als zij daar zin in hebben. We hebben (nog) geen ervaring met vissen boven de 225. Ben heel benieuwd hoe zoiets aanvoelt en of dit in te schatten is. De komende septembermaand (dus 2014), lijkt me een uitstekend jaar om zulks eens tegen te komen. Dat is dan bij deze besteld Ron!

Zere lies

Eindelijk binnen

Terug naar de strijd. Deze knaap nam 't er van qua tijd. Na een half uur nog niet op de kant. Werd dit een tattoo? Het voelde wel zo.

Eindelijk, na zo'n 40 minuten, geland en wat weer een beest. Niet het formaat van King Ben, maar wel ruim de 2 meter gepasseerd. Met enige fantasie van Gerrit werd de vis afgerond op 208, een nieuw persoonlijk record. Eindelijk, na 8 jaar verbroken!

Een dikke 60 kg

Trotse vangerd en maten

Die dag werd er nog meer gevangen, maar hierover, hoe het verder ging met de tattoo én het feit dat groep 2 besloot om die nacht bij het water te blijven meer in deel 5.