Caspe 2014, Het verleggen van grenzen (1)

Spanje en meer dan Spanje

Na het lezen van de updates van Arnout Terlouw van het visblad "Beet", die met familie in augustus 2014 bij the Compleate Ebroangler heeft gevist, heb ik ook weer zin en energie gevonden om, voorafgaande aan onze eerstkomende trip, al over het meervalvissen in deze blog te beginnen. Extra aangespoord door het nog maar eens bekijken van wat filmpjes en foto's van de afgelopen visavonturen. 
De titel "Het verleggen van grenzen", de rode draad die al in m'n hoofd zit, komt natuurlijk regelmatig in deze en de komende blogs terug. Veel leesplezier en ik hoop ook nu dat dit anderen inspireert de reis, of beter gezegd, het avontuur, want dat is het iedere keer zeker, naar Spanje eens te ondernemen. 

Was er vroeger een beperkte redelijk selecte club van visprogrammakijkers, merk je links en rechts om je heen dat steeds meer collega's, vrienden, familie, regelmatig de visavonturen van o.a. Discovery bekijken. Zo is Jeremy Wade best een bekende tv-persoonlijkheid geworden en kennen veel mensen het programma Vis-tv. Ja, het heeft me verbaasd hoeveel er gekeken wordt naar zowel de River Monster avonturen als het minder avontuurlijk, maar vermakelijke gedoe van Ed en Marco. Misschien is dit alles ook wel een beetje aangewakkerd door mij en/of m'n visvrienden/collega's? Want ik geef toe dat ik graag en (misschien soms te) enthousiast vertel over de meterslange, vele tientallen kilo's wegende megavangsten. Zag ik daar van een niet-visliefhebbers een verveelde blik van ja, nu weet ik het wel, of verbeelde ik me dat? Anderen, vaak wel visliefhebbers, of gewoon verlegen om een praatje in het rookhok op het werk, vragen regelmatig wanneer de jaarlijkse Ebro-trek weer van start gaat. Nee, het verveelt nog steeds niet, ook al zijn er inmiddels vele honderden op de kant getrokken. In m'n gedachten kan ik de walkant van de overkant al aardig schetsen met daar schuin-rechts de toren van Chiprana.....Wel moet ik toegeven dat voor mij persoonlijk de drang om de echt hele grote jongens te vangen minder is geworden. Ik heb de mazzel gehad al enkele keren de magische 2-metergrens te mogen passeren en van de napijn van de verzuurde spierballen te mogen genieten. Toch weet ik zeker dat als ik weer vol in de ankers hang de adrenaline weer helemaal toe zal slaan. Hoe het ook zij, de Caspe 2014 trip is al lang (al in 2013) geboekt, sterker nog, hij staat nu alweer bijna op 't punt van beginnen. Nog een week of 4 en we, deze keer alweer met een groep van 7, t.w. Gerrit, Martin (nieuw), Nick, Thierry, Bert, Rob (nieuw) en ik (ja echt, we moesten een ledenstop instellen), vliegen vol verwachting wederom naar Barcelona, om vanuit daar verder te trekken naar het inmiddels oh zo bekende Caspe. Deze keer, net als vorig jaar, vissen we geen 5, geen 6, geen 7 maar wederom 8 volle dagen! Inclusief heen- en terugreis dus een visvakantie van 10 dagen, wat wil je nog meer!
Vooral vanwege het algemene kwaliteitsniveau en het feit dat we graag met de beste meervalvisser ter wereld (3 x achtereenvolgend wereldkampioen) willen blijven vissen, blijven we bij the Compleat Ebroangler. Ron, een prima kerel, gaat ons opnieuw gidsen. Naar ik begreep opnieuw aangevuld met 2 stagiaires van de visacademie in Nederland. Dat laatste scheelt in ieder geval een hoop opbouw en afbreekwerk. Ook blijft het kamp bewaakt.

Ron en Lee vieren hun 3e overwinning

Naast het kennen en kunnen van Ron blijft het contact met de echte baas van het bedrijf, Angelique, ook steeds vertrouwd en prettig. Geen vraag is teveel en altijd vlot een open en eerlijk antwoord. Weten in ieder geval alle partijen waar ze aan toe zijn. Het lijkt wel of ik reclame voor ze maak.... Tja, misschien inderdaad wel niet zo handig. Ook nu was het weer lastig om een geschikte vrije periode te vinden die aansluit bij de door ons gewenste vistijd en dat op zich is al een heel gepuzzel met 7 verschillende agenda's in een niet-vakantie/geen schoolvrijperiode. Wat dat laatste betreft is het samen met Rob gelukt om officieel van zijn opleiding vrijaf te krijgen. Een open en eerlijke benadering werkte in dit geval wel.

Maar laten we eerlijk zijn, er zijn in feite ook redenen genoeg om het vissen eens een keer over te slaan. Jaarlijks stijgen de prijzen van het vliegen, de huurauto's, de accommodatie, de pellets, etc.
Wat het vliegen betreft viel de Transaviaprijs (andere alternatieven bleken nog duurder) eind 2013 nog mee en leek heel vroeg boeken nog niet nodig. Dan plots vliegt 't de pan uit en moet je er alsnog heel snel bij zijn om het niet helemaal uit de klauwen te laten lopen. Ineens zaten we op € 140 p.p. voor een retourtje (ex koffers), tja dan toch maar boeken.
Dan hebben we de huurauto's, ook zo'n jaarlijks drama. Denk niet dat als je via een boeking een prijs hebt afgesproken dat dit het dan ook is. Ineens blijkt er bij het ophalen nog van alles overheen te komen. Hoezo all-risk, als dat exclusief banden, bodem en glas blijkt te zijn en als extra verzekering wel bij moét afsluiten. Hoezo tankkosten (nee, ik bedoel dus geen brandstofkosten, maar benzinevulkosten) omdat je de auto leeg inlevert en zij 'm weer moeten vullen. Hoezo ineens kosten voor een 2e bestuurder. Het zijn echte schurken daar op die luchthavens, automaffia noem ik het. Dit jaar, maar ook niet echt goedkoop, maar in zee gegaan met een maatschappij genaamd Sunny Cars die via de ANWB als eerlijkste uit de bus lijkt te komen en wél een all-in prijs beloofd. We zullen zien.
Wat de accommodatie betreft zijn we dit jaar eveneens duurder uit. Ons "eigen" vertrouwde stulpje in Playas de Chacon was in dezelfde periode al verhuurd aan vissers die op eigen houtje vissen. Moesten we dus uitwijken naar iets anders, lees duurder, in El Dique, vlak bij Caspe.

Sjiek huisje in El Dique

Voordeel is wel dat er 2 restaurants op loopafstand zijn en dat het dichter bij Caspe ligt, dit m.b.t het boodschappen halen. Daarnaast beschikt het huisje over maar liefst 2 badkamers. Ook wel handig met 7 kerels die 's morgens allemaal tegelijk op knappen staan. Helaas is de beloofde wifi er bij nader inzien niet en da's best wel balen. Sommigen kunnen daar tegenwoordig echt niet meer zonder.
En dan heb je ook de pelletkosten. Tja, de pellets. Samengeperste harde brokken van gemalen heilbot of andere smaakjes. Op de foto rechts zie je tussen de vingers een grote scherpe haak, met daaronder een netje gevuld met pellets. Pal daarnaast een 3-tal pellets aan een onderlijntje (het eigenlijke aas), de zogenaamde hair, die onder de haak hangt. Deze constructie hebben we regelmatig gebruikt, soms met en meestal zonder netje. Het netje bestaat overigens uit een oersterk goedje wat aanvoelt als nylon, PVA (polyvinylalcohol) genaamd. Het lost in enkele seconden in het water op, net zoals sommige zakjes om de afwasmachineblokjes. De brokken in het netje, ofwel het stapeltje pellets, komt dan op de bodem van de rivier als voer vlak bij de pellets aan de hair te liggen, om zo een een niet te versmaden stapeltje lekkers voor enorme karpers en hopelijk nog enormere meervallen te vormen. Je verbruikt, afhankelijk van het aantal vissers, het aantal vangsten, het aantal vervangingsbeurten van het aas, etc. etc., wel 1 tot 1 1/2 zak pellets per visteam, dus bij 2 teams, zo'n 2 tot 3 zakken per dag. Even rekenend is dit dus gemiddeld zeker 20 zakken van 20-25 kg per visperiode. Bedenk dat zo'n zakje € 65 kost (wat als ik de prijzen van de concurrenten/collega's bekijk, aan de dure kant is) en het verbruik pas achteraf, dus bij het ophalen van de laatste vishengel op dag 8 bekend is. De rekening van 20 x 65, ofwel 1300, betekent een extra kostenpost van € 185 per persoon. Tis dan ook geen wonder dat we Ron steeds influisteren zuinigjes aan te doen met het verbruik, tenzij de vangsten (meestal de niet-vangsten) daar expliciet om vragen. Het verbaasd me dan ook nog steeds dat menig andere Ebro-aanbieder beweert all-in prijzen te hanteren, terwijl men óók daar achteraf nog eens een gepeperde rekening gepresenteerd krijgt. Dit heeft, google er maar eens op, achteraf tot menig kwaaie snoet en vuilspuiterij geleid.
Mocht je, net als wij, toch ooit de kriebels krijgen, reken dan op een totaalbedrag dat de € 1000,- p.p zeker met 2 tot 3-honderd overschrijdt (maar da's wel incluis natje en droogje en alle overige kosten, dus écht all-in).
Al met al, even terugkomend op de titel, zullen we tijdens deze 2014 trip zeker een financiële grens gaan verleggen. Toch wel iets om even over achter je oren te krabben. Mede daarom hebben we jaren geleden al een speciale visrekening in het leven geroepen, waar het zevental trouw op spaart om de kosten te spreiden.

Genoeg gezeur over geld, het kost toch al een hoop, zeker als er ook studerende zoons meegaan die enige sponsoring behoeven en ik heb moeders nog niet horen sputteren (waarbij ik toegeef dit onderwerp zorgvuldig te mijden).
Wat het meegaan van zoons betreft wordt ook hier een grens overschreden. Visten we eerder alleen met, pak 'm beet, leeftijd en/of generatiegenoten (vrienden, collega's, neven en zwagers), gaan er dit jaar voor het eerst maar liefst 2 vader-zoon combinaties mee. De generatiegrens wordt voor het eerst geslecht. Een logisch gevolg van 9 jaar lang indoctrinatie door paps. We hebben er beiden, Rob en ik, en dat geldt ook voor neef Gerrit en zoon Martin, verschrikkelijk veel zin in. Het zal me niet verbazen als zij, wanneer we oud en echt grijs en gebrekkig worden, het stokje overnemen en 't op hun beurt binnen hun kringen weer verder gaan verspreiden.

Nick's ultra-mega-vangst in Thailand

Maar er zijn inmiddels meer grenzen overschreden. De viswereld wordt steeds groter. Er is meer dan Spanje en alles wordt steeds bereikbaarder en betaalbaarder. Johan heeft het al over Lau Lau in Suriname (weet Arnout Terlouw ook alles van), waar hij binnen een paar jaar heengaat vanwege de roots van zijn lieftallige (en oh zo lekker kokende) echtgenote. Hij spreekt daarnaast enthousiast over mega-Kabeljauw, Leng (rare vis) en Heilbot in Noorwegen. Ook best te doen, ben daar ook wel voor in.
Maar de echte grenzen qua vis zijn dit jaar overschreden in Thailand. Vissen we in Spanje al op groot zoetwaterwild, zijn daar waterwezens die nog vele maten groter en/of aparter zijn. Je gelooft je ogen niet als je Nick's vangst eens goed bekijkt. Een rog, in 't wild gevangen in een rivier niet heel ver van Bangkok, met een lengte van meer dan 4 meter 10!!!, geschat gewicht van meer dan 200 kilo.

Redtail voor Nick

Alweer een exoot!

Daarnaast, trok hij in de vismeren in Thailand (Hua Hin), meerdere grote knapen als Mekong Catfish, Paku's en Redtail catfish op de kant.



Het toeval wilde dat mijn echtgenote en ik, na 16 jaar zomeren in Griekenland, ook wel in waren voor een Thais avontuur, waarbij ik het natuurlijk, mede vanwege de prachtige verhalen van Nick, niet kon laten om daar (ook Hua Hin) de hengels uit te gooien. Een vis die absoluut bovenaan mijn wensenlijstje stond was natuurlijk de Arapaima. Wel, ....ik heb ze allemaal gevangen. De meest exotische soorten, waarbij de Paku's, maar vooral ook de Arapaima's, de meeste sport gaven en regelmatig de lijnen deed breken (ik schat dat 1 op de 4 aanbeten door lijnbreuk werden verspeeld, waarschijnlijk ook wel door het mindere materiaal).

De Arapaima kan ik van mijn lijstje strepen

De plaatjes zijn helaas van wat mindere kwaliteit omdat ik ze uit het filmmateriaal geknipt heb (met dank aan m'n filmende vrouwlief die een vakantiedag opofferde voor mijn visdrang), maar goed genoeg om zo een beeld te krijgen van deze verlegde grenzen.

Deze past niet eens op de foto

Het gemene gebit van een Pagu (familie van de Piranha)

De snoet van een knorrende Redtail

Nog een fraai gekleurde Redtail

Siamese karper

Eén dagje vissen leverde zeker een stuk of 30 prachtige exemplaren op, waarbij ik the king of the lake, een Arapaima van ver over de 2 meter, helaas heb moeten lossen (in dit geval niet eens mijn eigen schuld, maar door het opvolgen van verkeerde aanwijzigen van de in deze situatie hyperenthousiaste drukgebarende Thaise gids). Ja, op deze dag heb ik meerdere grenzen overschreden en het smaakt, dat moet ik ook zeggen, wel naar meer.

Maar eerst terug naar ons komende avontuur in Caspe. Vertrouwd en bekend voelt ook wel lekker.
Terugkomend op het onderwerp grenzen, grenzen die we absoluut niet willen overschrijden zijn het aantal botbreuken op één vakantie (staat op 3, opgelopen in 2013, 1 voet van Ron en een dubbele breuk in mijn teen, je kunt het nog steeds zien).  Ook mijn persoonlijke gewichtsgrens, maar da's een heel ander verhaal, wil ik niet overschrijden.
Maar andere grenzen, we weten dat in de Ebro ook meervallen van ver over de 2 meter en ver boven de 100 kilo zijn en karpers van 60 pond + te vangen zijn, willen we graag overschrijden.

Ook het aantal vissers die de 2-metergrens gehaald hebben moet verlegd kunnen worden. En dat kan maar zo gebeuren. We herinneren ons nog de allereerste vangst door Ben in 2013, waarbij we vanwege een geknapte hengel met vereende krachten, een 215 exemplaar op de kant wisten te trekken. En wie weet wat de karpervangsten zullen opleveren, nu we ook weer gaan proberen de karperhengels uit te varen naar een vooraf gescande en goed bevonden onderwaterkuil in plaats van het minder secuur en minder ver met de hand uitwerpen. Hierbij geldt ook dat er, zoals het nu lijkt en het weer een beetje meespeelt, meer gegadigden zijn voor nachtelijke Ebro-avonturen (bedenk daarbij dat de record-karper van 52 pond (Bert) rond 7 uur 's morgens werd gevangen).

We zullen het allemaal wel zien. Eén ding staat vast, de pleziergrens zal vast weer worden overschreden. Nu we Caspe en zijn omgeving steeds beter leren kennen, weten we de leuke plekjes voor een heerlijke avondmaaltijd en/of een drankje steeds beter te vinden. Het wordt weer een gezellige bedoening, zo op het centrale middenplein tussen de locals. Lekker kletsen, mensen kijken, luisteren naar andere groepen vissers die er zeker zullen zijn, alle vangsten nog even voor de geest halen en bespreken. Maar ook nog een keer doornemen waarom je zo stom handelde waardoor je die zware jongen miste, waarbij je jezelf plechtig belooft dat zo niet weer te doen. En ook nog eens, elkaar onnozel aankijkend, bevestigen dat lijnen in plaats van strak ook ineens slap kunnen hangen en erkennen dat ook dat aanbeten zijn (ja Ron, dat hebben we geleerd). Ja, we verheugen ons op voorhand op alles wat de dag er na weer komen gaat.

Caspe, nog een paar weekjes en dan komen we weer!