2010 - 2 Een raar jaar De eerste vangsten en meer

Vis op de plank

Nadat dag 1 slechts met wat klein spul en een paar beste tikken op de meerval, maar niet meer dan dat, was begonnen, gingen we vol goede moed richting de volgende dagen. Opnieuw het hele eind richting Escatron. In kilometers niet zo heel ver, maar je moet bedenken dat die trip slechts ten dele over een mooie geasfalteerde weg ging. Eenmaal aangekomen bij de aftakking richting water begon het hobbelfeest, waarbij regelmatig de schroeven van de uitlaat en de stevigheid van de bodembeplating werd getest. Een beetje autoverhuurder krijgt spontaan een rolberoerte als hij ook maar half zou weten wat de wagen te verduren had.

De hengels weer rap in het water en hé het was alweer mooi weer.

Genieten van de dril

Hij komt al dichterbij

De eerste aanbeet liet niet lang op zich wachten. Eerst sputterend, maar vervolgens met luid gegil begon de karperlijn af te rollen. Even weer wennen aan het aanslaan. Tis immers geen vaste stok met een paar maden. Ahh, gelukkig, hangen! Toch veel fijner karper drillen op de karperstok dan aan een meervalhengel waarbij je soms nauwelijks weerstand voelt en de karper nagenoeg geen schijn van kans heeft. Op de veel lichtere karperhengels absoluut wel en dat was werken. Slip iets strakker, soms weer iets losser, spelen met die vis en proberen hem niet te verspelen. Ook weer oppassen voor te losse lijn zodat mogelijke scherpe steentjes of mosseltjes op de onderwaterbanken zorgden voor een plotseling te diep doorgerafelde onderlijn met alle gevolgen vandien.

Na een mooie dril en vlotte schep was mijn eerste karper een feit. Mooi beest. Vorm van een torpedo. Er zouden voor ons allemaal nog genoeg volgen.

Hij is voor mij!!!

Na enkele missers door meervallen met teveel ervaring, was het raak voor Bert. Met moeite haalde hij de hengel uit de steun en sloeg aan. Direct respons, "wat wil je, denk je mij te kunnen pakken"? De rail gierde het uit en toen ineens een metaalachtige knak. Dit geweld kon ie even niet aan. Door slijtage was de blokkering doormidden, waardoor Bert niet even op adem kon komen. Zodra hij de slinger even met minder kracht vasthield, sloeg ie in de omgekeerde richting terug, waardoor de vis ongehinderd lijn kon pakken. We weten inmiddels dat lijndruk houden oh zo belangrijk is. Altijd spanning houden en de hengel omhoog, nooit verslappen. Kun je niet draaien? Loop dan maar naar achteren. Staat de slip dicht, maar gaat ie er toch doorheen? Remmen met je hand. De blaren helen wel. Het is jouw buit. Jouw vlees voor de hongerige clan die al dagen niet gegeten heeft, hoor de huilende kinderen en vrouwen. Je hebt alle gevaren op de Afrikaanse vlakte, waar het menselijk leven ooit begon, getrotseerd. Met gejuich zal je in je luipaardvel ontvangen worden door de stamoudsten.....en dan....roept Marc dat ie binnen is en ontwaak je uit je roes. Ontlading, een beetje rare kriebel in je buik, maar wel heel fijn. Endorfines mixen zich met de laatste druppels adrenaline, euforie! Bijna beter dan sex? Of is het toch beter?

Met je lichaam als tegengewicht

Gespannen bekkie van Bert

Pijn, maar fijn!

Hij is mooi, hij is sterk en groot. Met ontzag hou je 'm omhoog als een trofee. Maar hij moet wel verder leven. Het leven behandelen met respect  Niet pijnigen op scherpe stenen maar een natgemaakt zacht zeil. Niet te lang over de foto's en films doen. Met de kieuwen het water weer in en laat hem maar groeien. Groeien tot een beter monster die je in de Ebro mag trekken. Het slijm op je borst, buik en armen is van latere zorg.

Muil van een waterdraak

Het filmpje hieronder zegt meer dan genoeg.

Maar er was meer. Meer vangsten en meer vis. 
Bijgaand een impressie.

Joep met een knappe vangst.

Joep alweer in actie!

Ook hier zie je dat de hengel in de lies staat. We hadden allemaal flinke blauwe plekken. Maar hoe meer blauwe plekken, hoe sterker de vis, dus hoe stoerder je was.

Als je Marc, Serge en nummer 3 (of heette hij toch Leon) goed bekeek hadden ze een vreemde blik in hun ogen. Grote pupillen en zo nu en dan zweverig pratend. Wat bleek, ze hadden zeer speciale tabak bij zich. Hallucinerend zwaar spul om de dag happy door te komen en om de grote Manitu visgod op te roepen, wat ook regelmatig gebeurde.,... Nu je er op lette zag je zo nu en dan een toetersigaret die van gidshand tot gidshand ging. Ze zagen mijn nieuwsgierige blik. Jesus, da's lang geleden, ik zag me nog in het Groninger Sterrebos, kijkend naar een beginnende band genaamd, U2. Licht verdoofd door gele of rode Libanon. Zo'n 35 jaar geleden. Lang niet zo sterk als het tegenwoordige spul, nu bijna gelijkwaardig aan hard-drugs. De sigaret werd me aangereikt. Een paar keer diep inhaleren. Toen weer rond en ik was alweer aan de beurt. Zuigen, flink inhaleren, vasthouden, bijna hoesten en dat zo nog een paar keer. Mijn hart begon te bonken, mijn hoofd werd warm. Het water werd ineens heel breed met mooie kleuren en de bomen aan de overkant swingden van links naar rechts. Ik stond, maar ging met een plof weer zitten, m'n benen leken rubber. Moses kriebel....het voelde beslist niet fijn. Geen controle. Ik was direct weer genezen. Met een hartslag van 300, een droge bek en swingende boomstammen, was het slecht vissenvangen. Een duik in de Ebro en de rommel raakte godzijdank weer vlot uitgewerkt. Eens, maar niet weer. Onze gidsen gebruikten het als gewone sjek zo vaak....

Mooie anekdotes zijn nog dat Gerrit, terwijl Joep lag te maffen (terwijl het wel zijn karperbeurt was), een dikke 40 ponder uit het water sleepte. Joep vond het een gestolen vis!

Tijdens een rustig moment, toen ze beide niet aan de beurt waren, hebben Bert en Gerrit de Ebro nog overgezwommen om de overknant te verkkenen. Jeremy Wade zou dat niet durven. Een beetje meerval grijpt je en trekt je onder!

Terug met beide benen op de grond, waren we allemaal dik tevreden met de dikke vissen. Dit was Spanje zoals het was bedacht. Hier had je zo lang voor gespaard. 
Allemaal met een brede smile om de snoet keerden we terug naar bungalow 18. Douchen, fresh up onder de oksels, haar in de scheiding, we gingen uit om Caspe te verkennen en een lekker happie te eten. Deze keer geen Chinees maar Spaanse hap, ook heerlijk.

 Smalle straatjes in Caspe

Het oude plein

Niet idioot laat kropen we er in. Best vermoeiend zo'n hele dag vangen en aan het water zijn. We wisten nu dat de plek beter en beter begon te worden, de meerval was er flink aan het azen. We droomden al van de volgende dag............

2010 - 1 Een raar jaar Voorbereiding en vertrek

Voorbereiding, vertrek en aankomst

Dit jaar met z'n vieren. Vriend Joep en vriend en zwager Bert, die er beiden al vanaf 2007 bij zijn en eindelijk, na 5 jaar zeuren, mijn bloedbroeder neef Gerrit. Gerrit heeft een speciale plek. We kennen elkaar al vanaf onze geboorte en hebben samen meer meegemaakt dan in een 16 delige Winklerprins Encyclopedie past. Daar durf ik in ieder geval geen blog over te maken.
Gerrit heeft eigenlijk vliegangst, de hoofdreden waarom hij eerder altijd de boot afhield. Met onze handen op ons hart hebben we hem vooraf beloofd hem optimaal te zullen begeleiden tijdens de vlucht en er voor te zorgen dat hij in ieder geval geen raamplaats had. Geen wiebelende vleugels, sputterende motoren of dieptes tot een kilometer of 12 voor hem.
Gerrit heeft een tweelingbroer die qua postuur totaal niet op hem lijkt. Gerrit, slank. Tweelingbroer Jan, dubbel zo breed als ik, armen als forse boomstammen en een kracht als twee beren (grizzleys). Wat bepaalde angsten betreft heeft Jan evenveel angst voor de tandarts als Gerrit voor het vliegtuig. Jan heeft het eens gepresteerd om tijdens een behandeling zo hard in de behandelstoelleuning te knijpen dat ie 'm bij het opstaan na de behandeling meenam. De tandarts vroeg voorzichtig en vriendelijk of hij z'n leuning wel terug mocht (echt gebeurd). We waren dus ook benieuwd of de vliegtuigstoelen Gerrit-proof waren. Maar dat bleek achteraf zo te zijn (gelukkig maar voor Ryanair).

Tja dus ook dit jaar weer vissen. Ik kon en kan er gewoon niet om heen. het zit inmiddels in m'n bloed als lichaamseigen stof en gaat er nooit, maar dan ook nooit meer uit. Afweerreacties zijn er al lang niet meer, eerder het omgekeerde, afkickverschijnselen als de tussenpozen te lang duren. Soms denk ik wel eens, wat doe je jezelf aan, als je armen verzuren, je grip met je voeten moet vinden om niet in het water getrokken te worden, je soms best lang moet wachten op je beurt, alhoewel het ook echt genieten is als je makker de gekste grimassen trekt en hortend en stotend, stijf van de adrenaline, de raarste kreten slaakt als hij zo'n megadikkopje uit de Ebro trekt.

Dit jaar dus helaas zonder de mannen van het allereerste uur, broer Tom, Henk en Johan. Andere plannen, ook ver weg, ook avontuur, allemaal groot gelijk. Maar bij Joep en Bert kon ik de kriebels toch opnieuw weer aanwakkeren, samen dus met nieuweling Gerrit.
Wat de aanbieders betreft, natuurlijk ook weer links en recht geïnformeerd. Uiteraard ook weer bij Ron & Angelique van de compleatebroangler en daarnaast bij CCC, Sierra Ebro en anderen. Maar goed. Knittel was rechte rijtjes, ordnung, 800 - 1700 en voor ieder stukje lood een euro of meer en een hele bom duiten voor een kleine bungalow zonder airco, maar ook kennis van zaken, respect voor het vissen en de vis, vakkennis en oog voor de wensen van de vissers. Na stemming werd het dus opnieuw Alex Knittel.
Er was wel een maar bij Alex. Hijzelf was helaas al besteld, dus kregen we een andere gids waar hij ook alle vertrouwen in had, Marc, de Belg. Mmmmm. Never change a winning team?


De nog steeds bestaande visspaarrekening werd driftig gebruikt, opdat de financiële klap aan het einde niet te groot was. Als je iedere maand een bedrag spaart, merk je het bijna niet. Het regelen van van alles en nog wat was al routine. Vliegen met, zoals al gezegd Ryanair vanaf Bremen, Alex bestellen en een voorschot overmaken, huurauto via DoYouSpain etc etc.
Met de Alhambra opnieuw naar de goed betaalbare en overdekte parkeerplaats in Bremen en even wandelend naar de vertrekhal. Jongens, we gaan weer!!!!

Lonkende bedjes na een korte nacht

Alles ging voorspoedig, de reis, de stop in Mequinenza (erg gezellig), de boodschappen in Caspe in de Urang Oetang en moe, erg moe, we waren immers al om 3.00 uur uit Hoogezand vertrokken, kwamen we op Camping Caspe in de bungalow aan. Even bijtanken, dan waren we 's avonds weer het heertje.

Het voelde vertrouwd. De volgende dag zouden we weer los gaan. Met een glimlach op het gezicht vielen we in slaap. Dromend van waterdraken die ruim de 2 meter waren gepasseerd.

Marc & Serge en een vriend

De eerste dag van aankomst hadden we al even kort kennis met Marc, een Duitstalige Belg. Hij had een kameraad mee, Serge en Serge had ook een kameraad mee. Wij zagen dat als 3 gidsen voor de prijs van één. Prima toch? En zo werden we steeds internationaler. Groningers in Spanje, vissend bij een Duits bedrijf en gegidst door een Belg.

De eerste morgen werden we uitgerust en relaxed wakker. Gewassen en geschoren werden automatisch zonder woorden de taken verdeeld. De een de broodjes, hij de gebakken eitjes, de ander een koelbox bij de tent van Alex scoren, het ging vanzelf.


Onze gidsen sliepen langs de waterkant, ergens voorbij Chiprana, in de buurt van Escatron in een tent om de voerplek te waarborgen en te bewaken. Voorgevoerd en bescherm tegen de vele Oostblokkers en andere haaien die op de plekken zaten te azen. Als er ergens gevangen wordt, spreekt dat zich best snel rond en lokt anderen die hun vriezer vol willen hebben of onrustige gidsen die hun klanten willen laten vangen.
Naast onze 3 gidsen was er ook nog een forse hond, soort pitbullterriër, type vechthond. Een lief, aanhalig rustig beest maar met vele kale plekken en huidbeschadigingen waar de gehele dag muggen aan zaten te vreten, beuhhh het zag er maar smerig uit. Het leek alsof hij zo uit een gevecht was gestapt. Om er eens mee naar een dierenarts te gaan kwam kennelijk niet bij onze gids op. De hond liep ons regelmatig in de weg als we aan het drillen waren. Hij bespeurde de opwinding en werd daar iedere keer ook speels onrustig van. Maar goed, ook dat went.
We beschikten deze keer over luxe karperstoelen en die zaten niet verkeerd. Waren ook goed te stellen, zodat je 'm heerlijk in standje relaxed bijna plat kon neerleggen om, tijdens een rustige periode, stiekem even een tukkie te doen. Ook Joep kon er heerlijk in knorren, ik kom daar later nog op terug.

Hengelsteunen diep in de Ebroklei

Het kamp en de hengels werden routineus opgebouwd. Hengelsteunen diep in de grond en beazing van de lijnen. We visten met een combi van pellets en paling. Waarbij aangegeven werd dat dit wel eens het laatste jaar zou kunnen zijn dat er met levend aas gevist kon worden. De regels werden steeds strenger.

Stellen van de meervalhengels. Strak genoeg, slip goed

Piercing van de paling

 En daar zaten we dan weer met alles nog voor de boeg. Heerlijk weertje, dus kon de kleding al snel afgepeld worden. Wijs door schade in het verleden werd er ook al vlot met zonnebrandcrème gesmeerd en hadden de meesten een beschermende pet en een zonnebril op.

Das Boot

Paling klaar en uitvaren maar

Gespierde knapen die Marc en Serge.
Echte vrije jongens met 1000 ambachten. We hoorden later dat Marc zelfs een tijd kooivechter was geweest. Verbaasde ons niks. Niet iemand, ook al was hij meer dan een kop kleiner, om bonje mee te krijgen. Serge was de vriendelijkheid zelf. Mooie tattoos (ik wil nog steeds een meerval tattoo) en vele piercings. Hij was met een soort kurk een gat in z'n oor aan het kweken. Hoe groter hoe mooier vond hij.
Arme Marc. de buitenboordmotor deed niet wat ie moest doen, zodat al snel overgestapt moest worden op het gewone roeiwerk. Voor hem was dat een goede spieroefening.

En wij? Kop in de zon, blikje er bij, ontspannen wachten op de eerste aanbeet. Ahhhh, heerlijk, we zaten er weer!!

2009 - 5 Afsluiting Caspe 2009

En Caspe 2009 liep ten einde.

In het begin nog witte snoeten en aan het einde stoer gebruind. Heerlijke ervaringen rijker, meer vis dan ooit tevoren, iedereen happy. Nog een dag en de koffers konden gepakt worden.
Het water weer op richting blikjesboom, nu gebombardeerd tot onze favoriete plaats. Natuurlijk, ondanks een licht stijgende waterstand, zaten de karpers er nog en kregen we regelmatig een flinke tik op de meervalhengel. Ondanks diverse aanslagen helaas toch steeds gemist. Pech voor Bert die ook nu beneden de 150 bleef hangen.

Scheisse

Alex kreeg op een gegeven moment telefoon en vloekte flink in het Duits, scheisse!!! Tegen alle afspraken en waarschuwingen in waren de 2 Duitste knapen (zie eerdere blogs en de BBQ) met hun bootje naar Escatron gevaren en zaten halverwege de terugreis zonder benzine. Ze moesten maar naar de kant peddelen en met hun benzinetankje een kilometer of 10 sjouwen om weer sprit te krijgen, wat een dommerds. We hebben ze later ook niet weer gezien en ze schijnen met ruzie en frustratie vanwege de matige vangst uit elkaar gegaan te zijn. Ook nu na jaren meervallen ben ik nog steeds van mening dat vissen zonder goede gids bijna niet te doen is. Soms staat het water tot aan de nok, soms is het zo ver gezakt dat de vissen bijna op het droge liggen te happen. Er is dan alleen nog maar te vangen op de wijze en de plek die alleen de echte goede gidsen weten.

Hier nog een impressie (inlcusief de teruggevonden foto's van de meerval van de dag daarvoor) en even een uitleg over de foto met de naam "truc met de duim". Karper is een sterke vis die heel wat kan hebben. Even rustig poseren voor de foto is er dan meestal ook niet bij. Van Alex hadden we de truc met de duim geleerd. Stop je namelijk een duim in z'n mond, begint ie rustig te sabbelen (echt waar) en is stil als een blije baby. Het werkt zelfs bij een piercing, als ie moet dienen als lokker voor de meerval. Bekijk op je gemak alle karpervangsten van de afgelopen blogs nog maar een keer en het zal je opvallen dat zich in de meeste muilen een sappig duimpje bevindt. Gelukkig hebben karpers geen tanden.

Ik blij met deze knoepert

Ware liefde

Truc met de duim

Zijn naam is ......

Doe mij maar een biertje! Zie je 'm vliegen?

39 graden. Minder warm in de schaduw

Johan op de karper en alle rommel
 hebben we keurig opgeruimd!

Alwéér eentje

Even in het chloor weken

Palmen rond het zwembad

Schluss fur heute. Alweer een gezellige geslaagde dag en helaas, hij en het hele visgebeuren, zaten er op. Met een brede smile, maar ook met een triest gevoel dat het alweer voorbij was richting camping.

Onderweg namen Henk en ik nog een frisse duik in het zwembad.

Bij de bungalow namen we de week met elkaar door en vergeleken het met het vissen bij de delta. Caspe gaf meer vis, geen tot minder steekbeesten, mooiere vistijden, meer vismogelijkheden, vissen vanaf de kant en vanuit de boot, dus stond wat ons betreft ruim voor op punten. Geen delta meer voor ons dus. Jammer voor Ron van Roned en de 2 MM's. Qua prijsverhouding blijkt de delta wel goedkoper te zijn, ik kom daar later nog op terug.

Heerlijk

Operatie chicken

Deze laatste avond werd er gegeten op de camping en we hadden zoals altijd na een lange dag op het water ferme trek. Tot onze grote verrassing stond er versgebraden kip op het menu. Joep gaf aan dat ie wel een hele kip op kon. Natuurlijk is dat er om vragen en hebben we dat voor hem (en trouwens ook voor mezelf) besteld. Ging er prima in! Nog een afzakkertje en op naar de zeltplatz van Alex. We hadden immers nog wat af te rekenen aan eet- en drinkerij en meer van dat soort zaken.

Afrekenen met Alex

Wat staat er op de foto/films?

Zoals iedere dag was het druk bij Alex. Hij had alle weer prima onder controle. Hij tapte z'n biertjes, had samen met Apache Rico (ook wel Winneone genoemd omdat Winnetwo er al was) de restanten van het avondeten alweer opgeruimd en was vriendelijk en oprecht spontaan tegen alle vissers. Er waren overigens meerdere gidsen, strak geleid onder zijn hoede die groepen bedienden en vissers die alleen materiaal en een boot hadden geregeld.
Nog even een dartbord uitproberen (Henk en Joep zijn de goeisten) en zaken doen met Alex.

Samen darten

De dartchamps bleven over

We kregen een aardige (lees behoorlijke) rekening. Naast de maaltijden en de gedronken biertjes moest er nog meer worden afgerekend. De prijzen van de zakken met pellets logen er niet om, € 60 per zak. We hadden geen idee, maar schenen er vooral in Escatron toch aardig wat doorheen gejast te hebben. Ook kwam er een lijstje te voorschijn waar alle verbruikte haken, onderlijnen, het lood en nog meer van dat soort zaken op vermeld stonden. Ook die werden met Duitse precisie in rekening gebracht. En dat totaalbedrag viel ons toch wat tegen (ik meen € 120 p.p). Mmm, een volgende keer toch even opletten en de gids eventueel manen om wat kalmer aan te doen met vooral voeren met pellets.

Toch...Caspe was een succes. En dan wil je aan het einde eigenlijk niet dat het al afgelopen is. Wat een week. Geen drup regen. Temperaturen tussen de 33 en 39. Prima sfeer, prima vis. En eerlijk gezegd mis je je vertrouwde thuisplek, vrouw, kinders en vrienden natuurlijk ook best heel erg (durven we eerlijk toe te geven, sterk spul dat Fishermanfriends).

We wisten eigenlijk nu al direct dat die 2e keer zou komen. Weer 2 jaar wachten? Dacht het niet!

2009 -4 Paella, grote vis en de Chinees

Vieren van de monstervangst met paella

De stemming was prima. Ook al was de vangst in aantal niet super, de megakarper van Johan maakte alles goed.
Die avond stond paella op Knittels menu. Leek ons prima, dus niet zelf koken of naar het restaurant. Het was gezellig druk bij Alex en de drankjes smaakten prima. Van Duits-Nederlandse onenigheid was totaal geen sprake, de onderlinge sfeer werd met de dag beter en gezelliger. Met bewondering bekeken we Alex's energie. Vroeg op om de visdag voor te bereiden, de hele dag gidsen en her en der andere vissers bevoorraden, 's avonds de kok spelen en daarna, soms tot 2 uur 's nachts, de kroeg bedienen. Hoe hou je dat in godsnaam vol. Voor degene die het nog niet opgevallen is, Alex heeft prachtige meervaltattoes. Wil ik ook! Maar durf er niet mee thuis te komen.

Waar het is, is niet te missen

Het was zover, de paella was klaar. Opscheppen geblazen en bikken. Heerlijk! Daar kon topkok Lonny nog iets van leren.
Alles ging tot de laatste kruimel op.

Keukenregels

Heerlijk!

Nog even een afzakkertje

Veel kip, vis, gamba's en blikjes

Grote jongens bij de blikjesboom

Omdat de vangst bij Escatron de 2e dag tegenviel had Alex een nieuwe visstek op het oog. Een speciale plaats, alleen voor ingewijden. Mmmm, we waren benieuwd.

Blikjesboom

Vitaminebommetjes

We kwamen tegenover de plek te zitten waar we de eerste dag de vele karpers hadden gevangen. Dat er vis zat wisten we dus al. Toen we even op verkenning gingen bleek het inderdaad een bijzondere plaats te zijn. Voorgangers van ons hadden in een boom met visdraad net als bij een kerstboom de meest bijzondere bierblikjes gehangen. De plek met de blikjesboom dus. Achter ons was een grote perzikkenboomgaard die zo ongeveer rijp waren. De tractor met bakken vol versgeoogste vitamientjes (konden we wel gebruiken) stond al voor ons klaar.

Regelmatig vingen we weer onze karpers. Allemaal net een maat groter dan aan de overkant. Had toch met de diepte te maken, aldus Alex. Goede aasvissen waren er bijna niet te vangen, dus besloot Alex het maar met de grotere exemplaren te proberen. Dit onder het motto, hoe groter de aasvis, hoe groter de meerval. Logisch toch?

Johan, karperking, was aan de beurt. Gespannen tuurde hij in de verte naar de wiebelige dobber. Ook Alex was attent en schreef het geduik van de dobber toe aan een nieuwsgierige meerval. Als een paling of karper een grote muil op zich af ziet komen, probeert ie weg te komen, vandaar de dobberdruk. Op een gegeven moment, dat is het voordeel van een goede gids, pakte Alex de hengel in z'n hand. Wachten, ....wachten......

Superspannend, Johan dacht in eerste instantie dat ie niet zo groot zou zijn. Dat kun je pas beoordelen als je wat verder in het traject bent, laat maar zeggen.
Bonkende hartjes van iedereen, hoe was het, hoe groot, hoe zwaar. Een prachtige vis van 196 cm. Wat een beest, verreweg Johans record!

Johan danst de tango

Tis net de playboy

Showtime met Alex & Johan

Ook Johan eindelijk een vis groter dan hemzelf. Wat een kick.
Omdat de euforie bij iedereen zo groot was, naast het filmpje nog wat foto's.



In het basiskamp stonden we zeker niet stil. Ook de karpertjes en karpers hadden het voer gevonden. We vingen er driftig op los, alhoewel het geen 40 ponders waren. Maar het was heel leuk vangen. Tijd voor ontspannen en achterover leunen was er niet.

Links en rechts impressies van karpers, karpers en karpers.

Het was de beurt van Henk. Normaal relaxed, in voor een geintje, nu een en al concentratie. De dobbers lagen ver weg en regelmatig pakte Henk de verrekijker van Alex om zich er van te vergewissen dat hij de boei even simpelweg uit het oog verloren was en dat ie niet onder was. Hij wilde al bijna weer gaan zitten toen de hengel zo'n beetje dubbelklapte in de steun. De molen gierde het uit en met een bloedgang werd er lijn gepakt. Met moeite trok Alex 'm uit de steun en sloeg met een ferme tik om de haak extra goed vast te zetten. Vangen Henk! Na een kort grondgevecht toch maar de boot in. Ook deze was kennelijk toch ook aan de grotere kant.

Henk stond werkelijk strak van de adrenaline. Mooi wat men er dan zoal allemaal uitkraamt. Een mooie dril en toch weer groter dan gedacht. Ja, je verkijkt je er toch op als de boot een hoop werk voor je doet. Ook verbazingwekkend welke krachten het materiaal allemaal kan weerstaan. Wat dat betreft kon je ook goed zien dat Alex een prof was die z'n vak goed verstaat. Regelmatig even tjekken op rafels of dunnen stukjes en zo nu en dan met een slijpsteentje de punten van de haken nog eens navijlen.

Hier nog wat sfeerfoto's iedereen gunde het vooral Henk, hij had zo'n joekel ook echt verdiend.

Ruim 180 cm pure powerrrrr

W A T    E E N    B A K B E E S T

Strak de boot in

Ook ik wist nog een 180-er te verschalken. Onze dag kon niet meer stuk. Veel karpers, veel meerval, heerlijk weer en veel dorst. Met elkaar, onder genot van, even afkoelen in het heldere water.

Die avond werd de topdag uitgebreid gevierd. We hadden bedacht om de Caspiaanse Chinees eens te proberen. Wijd en zijd bekend bij vele Caspegangers. Het schijnt zelfs dat er vissers zijn die daar de hele week eten en beginnen bij nummer 1 op de kaart om te eindigen bij 148.

Erg druk was het niet en we kregen de tafel met het ronde, draaibare plateau. Heel handig als je een halve kaart besteld, want we hadden erge trek. Smullen geblazen, te beginnen met de soep en wat voor soep. Dik als erwtensoep, je lepel bleef er rechtop in staan. Schaal na schaal werd opgediend. De hapjes werden weggespoeld met een goudgeel witgekraagde Chinese rakker. Henk, die nog steeds in hogere sferen verkeerde vanwege de vis die net zo groot als hem zelf was, had zich opgeofferd als de bob. Later bij de bungalow zou hij dat uiteraard nog inhalen.

Chinese snert

Meer dan vol rolden we terug naar de auto die we bij het station hadden geparkeerd en keerden zingend terug naar de camping. Dat het laat werd hoef ik eigenlijk niet te zeggen......