Opnieuw naar Caspe
Nu de voorbereiding van Caspe 2014 al weer in een ver gevorderd stadium is, wordt het hoog tijd om de balans over onze vistrip van 2013 weer te geven. Een jaar met de nodige ups en downs en bijzonderheden. Om alvast wat hints te geven, toch een Chinees, vissen met stagiaires, 2 nieuwelingen, een vijftal breuken (verschillend van aard), nieuwe records en nog veel meer. Over al die zaken later uitgebreid meer.
Laat ik opnieuw beginnen bij het begin, de opkomende kriebels.....
Al in eerdere verhalen repte ik van de verslaving aan het vangen van groot geschubt wild. Wel, niet lang na de terugkomst van de trip van 2012 begon het alweer te jeuken. Zeker nadat we tijdens een gezamenlijke zeer gezellige sessie de in elkaar gezette visfilm Caspe 2012, the Movie, hadden aanschouwd.
Dus....., alweer weer vele maanden van tevoren stuurde ik mijn eerste nieuwe mail naar Ron & Angelique van thecompleatebroangler, ons inmiddels vertrouwde adres voor een goed georganiseerde visvakantie. Want daar waren de partijen het wel over eens, opnieuw in zee, of beter gezegd de rivier, met Ron. Welke periodes zijn nog vrij? Wat zijn de kosten voor 2013? Zijn er nog bijzonderheden te melden uit Caspe?
De tijd vorderde alweer en de hoofdgroep bestond in eerste instantie alleen uit de vaste crue, neef Gerrit, zwager Bert en alleskunner (MacGyver) Thierry. Een mooie groep van 4 personen dus. Zou ook goed uitkomen qua slaapplaatsen, allemaal breeduit in een eigen hok en Bert (die slecht tegen ons gesnurk kan) in de woonkamer. Was ook met 4 personen handig mbt de ene huurauto, de ene auto naar en van Schiphol en het gidsen.
Toen meldde ouwe getrouwe vismaat van het allereerste Spanje-vis-uur Henk zich. Was toch wel weer enthousiast geworden na een jaartje pauze en niet lang daarna het verzoek of er ook plaats was voor Thierry's vriend/kennis Ben en tenslotte nog collega, tevens karperaar, Nick.
Twee echte nieuwelingen dus. Ben, onervaren met het vangen van vissen boven de 25 cm en Nick, geroutineerde visser met een enorme bak water in z'n achtertuin, waar hij naast 40-ponders regelmatig metersnoeken weet te verschalken (de mazzelaar). We zaten dus, óók in het kader van hoe meer zielen hoe meer vreugd, zomaar op 7 personen. Weer een mooie mix van ervaren en onervaren mensen, iedereen met z'n eigen verhaal, aardigheden en eigenaardigheden. Maar dit betekende tegelijk dus ook 2 auto's naar en van Schiphol, 2 huurauto's, dubbel tol, dubbel parkeergeld én een verdeling in 2 viskampen.
Vooral vanwege de vliegtijden werd deze keer gekozen voor Transavia vanaf Schiphol. Vroeg weg, ik heb 't dan over een uur of half 3 's morgens vanaf verzamelplaats huize ikke in Hoogezand, en op tijd inchecken om nog iets te kunnen versnaperen of een peukje te kunnen pakken. Op tijd weg betekent ook op tijd in Barcelona aankomen, om vervolgens nog zat tijd te hebben om op ons dooie akkertje de boodschappen te kunnen doen.
Na vele maanden wachten, elkaar 10-tallen keren mailen met de nieuwste informatie, elkaar opfokken over de enorme vissen die we misschien zouden vangen, was het na een lange zomer eindelijk weer zo ver.
Koffie drinken, kloppende hartjes, goede sfeer, koffers wegen, kus van de vrouw, koffers in de auto's proppen en instappen, balen van een plots niet werkende blower waardoor de ramen steeds besloegen (bleek later een kapotte zekering te zijn van de ruitensproeierverwarming, wist niet eens dat zoiets bestaat, laat staan dat ik zoiets had), parkeerden we na een voorspoedige rit op de vooraf via internet geregelde P3 megaparkeerplaats. Mocht je denken dat eind september iedereen alweer terug is van vakantie, bewijst een bijna volle P3 het tegendeel. Met veel moeite en na veel heen-en-weer rijden wisten Gerrit en ik dan eindelijk een lege plaats te vinden. We hadden de boys en onze eigen koffers eerder al bij het verzamelpunt aan het begin van P3 afgezet en liepen enigszins gestrest naar de bushalte en de anderen. Eerst even weer roken, instappen in de bus, inchecken, door de douane, koffie, sigaret, koffie, sigaret en ineens, een half uur voor vertrek, kom ik er achter dat de filmcamera nog op de achterbank van de auto ligt. Geen Caspe The Movie 2013, geen bewegende beelden, geen onderwaterbeelden (kan het apparaat ook, ik had zelfs een duikbril en snorkel in de koffer gedaan om beelden van onderwaterdrils te kunnen maken), dus vreselijk balen. Nick en de anderen wisten dit gemis te relativeren met de opmerking dat hun fotocamera's en telefoons ook wel in staat waren om te filmen, maar ik was er nog niet gerust op. Het ging nog even door me heen om te bezien of er nog genoeg tijd was om met een taxi naar P3 terug te gaan, maar de klok tikte onverbiddelijk door en het was al hoog tijd om in het vliegtuig te stappen. Mokkend nam ik plaats in de voor mij veel te krappe stoel.
Barcelona en verder
Tis maar even vliegen naar Barcelona even keuvelen onderweg, stiekem lurpen aan m'n elektronische sigaret (mag niet van Transavia) en voor je het weet is de daling alweer ingezet. Ervaren als we zijn doen we direct de truc met de huurauto's. Dat betekent dat een deel van de groep de bagage afwacht en meeneemt en een ander klein deel direct doorstapt naar de huurautoleveranciers om zo de meute voor te zijn. Ook nu werkte dit weer prima.
Tja, de huurauto's. Denk je via internet een huurprijs te hebben afgesproken, komen de extra kosten voor glas- en bandenverzekering, de volle tank brandstof én niet te vergeten de leges dat men, omdat je de auto zo leeg mogelijk terugbrengt, de auto weer moet voltanken. Al met al ben je per huurauto zo zo'n € 150 a € 200 extra kwijt bovenop de toch al forse huurprijs. Ik heb helaas ook na lang speuren op het internet geen alternatieven kunnen bedenken, dus voel me gedwongen om deze oplichting te moeten accepteren. Daarnaast is naar Caspe lopen een heel eind en is openbaar vervoer eigenlijk geen alternatief.
Rustig tuffend, ik had m'n eigen TomTom weer meegenomen die ons feilloos de weg wees, onderweg regelmatig even de benen strekkend, kwam het bordje Mequinenza na een uur of 3 al weer in zicht. Eerst weer een blik op het heilige water (traditie) en daarna tijd om op het middenplein (ook traditie) te toasten op een goede aankomst en een heerlijke visvakantie.
Mequinenza en verder naar Caspe
Omdat we al met al al lang onderweg waren knorden de buiken dus ook even een happie eten. Samen concludeerden we dat de kwaliteit er niet op vooruit gegaan was. Volgend jaar maar kijken naar een alternatief. Met nog een half uur voor de boeg Ron ff bellen dat we eerst boodschappen gingen doen in Caspe en dat we er daarna aankwamen om de laatste ontwikkelingen, wensen en ideeën te bespreken.
De Orang Oetang winkel bleek onveranderd. We wisten nog precies waar alles stond, dus waren de 2 winkelkarren vlot gevuld. Op naar Playas de Chacon.
Met een brede smile werden we hartelijk ontvangen door die kleine man in een zonovergoten omgeving.
Heerlijk! We waren er weer.
Ron wist te vertellen dat hij twee stagiaires aan het werk had die op deze wijze het praktijkdeel van hun Nederlandse schoolopleiding uitvoerden. Zij bewaakten het basiskamp dag en nacht. Dat scheelde ons 's morgens in ieder geval veel tijd omdat we niet van alles en nog wat hoefden op te bouwen. Omdat we al eerder tegenover Chiprana hadden gevist en dus wisten waar we zijn moesten, resteerde alleen nog het afspreken van een aanvangstijdstip voor de volgende dag. Niet te laat, bij het opkomen van de zon.
Wie zin had deed even een tukkie. Anderen liepen even naar de iets verder gelegen waterkant van de Ebro, zo'n 400 meter van ons vertrouwde huisje. Je zag her en der een beste plons, nee, kleintjes lijken er niet te zitten hier in Spanje.
Om onze aankomst te vieren en we wisten dat er bij het huisje ge-BBQ-d kon worden, hadden we daar met de boodschappen direct al rekening mee gehouden. Lekkere frisse salades, lapjes vlees en vis, kooltjes en aanmaakblokjes.
Omdat het al snel begon te schemeren, waren de hoofdlampjes erg handig. Het smaakte ons allemaal prima en doodop, na een laatste borrel, kropen we in blijde afwachting onze nestjes in. Ja de nestjes, da's ook een verhaal apart. Gerrit en ik vanouds in de kamer voorbij de keuken (Gerrit hoort toch niets met z'n oordoppen in), Thierry en maat Ben op een kamer, Nick in een kamer en Bert in de woonkamer. Voor Henk had Ron een tentje buiten geregeld met een slaapzak en slaapbedje. Enig menselijk geluid maakt het voor Henk onmogelijk om een oog dicht te kunnen doen. Dus Henk in de buitenlucht.
Of we sliepen net of waren bezig in slaap te vallen, het gestommel van Ben maakte ons in ieder geval weer wakker. Met zoveel gesnurk, geblaas, gegeeuw, gefluit, gehoest, keelgeschraap, etc was het ook voor hem onmogelijk om in het huisje te blijven. Hij sleepte z'n matras en dekens naar buiten om aldaar onder een afdak z'n rustige plekkie te vinden en eindelijk te kunnen slapen. Eventuele prikbeesten werden op de koop toegenomen.
Nadat de rust was weergekeerd sliep iedereen, nu in een rustige omgeving, binnen 10 seconden. Dromend van de volgende morgen, de eerste echte visdag.
Nu de voorbereiding van Caspe 2014 al weer in een ver gevorderd stadium is, wordt het hoog tijd om de balans over onze vistrip van 2013 weer te geven. Een jaar met de nodige ups en downs en bijzonderheden. Om alvast wat hints te geven, toch een Chinees, vissen met stagiaires, 2 nieuwelingen, een vijftal breuken (verschillend van aard), nieuwe records en nog veel meer. Over al die zaken later uitgebreid meer.
Laat ik opnieuw beginnen bij het begin, de opkomende kriebels.....
Al in eerdere verhalen repte ik van de verslaving aan het vangen van groot geschubt wild. Wel, niet lang na de terugkomst van de trip van 2012 begon het alweer te jeuken. Zeker nadat we tijdens een gezamenlijke zeer gezellige sessie de in elkaar gezette visfilm Caspe 2012, the Movie, hadden aanschouwd.
Dus....., alweer weer vele maanden van tevoren stuurde ik mijn eerste nieuwe mail naar Ron & Angelique van thecompleatebroangler, ons inmiddels vertrouwde adres voor een goed georganiseerde visvakantie. Want daar waren de partijen het wel over eens, opnieuw in zee, of beter gezegd de rivier, met Ron. Welke periodes zijn nog vrij? Wat zijn de kosten voor 2013? Zijn er nog bijzonderheden te melden uit Caspe?
Toen meldde ouwe getrouwe vismaat van het allereerste Spanje-vis-uur Henk zich. Was toch wel weer enthousiast geworden na een jaartje pauze en niet lang daarna het verzoek of er ook plaats was voor Thierry's vriend/kennis Ben en tenslotte nog collega, tevens karperaar, Nick.
Twee echte nieuwelingen dus. Ben, onervaren met het vangen van vissen boven de 25 cm en Nick, geroutineerde visser met een enorme bak water in z'n achtertuin, waar hij naast 40-ponders regelmatig metersnoeken weet te verschalken (de mazzelaar). We zaten dus, óók in het kader van hoe meer zielen hoe meer vreugd, zomaar op 7 personen. Weer een mooie mix van ervaren en onervaren mensen, iedereen met z'n eigen verhaal, aardigheden en eigenaardigheden. Maar dit betekende tegelijk dus ook 2 auto's naar en van Schiphol, 2 huurauto's, dubbel tol, dubbel parkeergeld én een verdeling in 2 viskampen.
Vooral vanwege de vliegtijden werd deze keer gekozen voor Transavia vanaf Schiphol. Vroeg weg, ik heb 't dan over een uur of half 3 's morgens vanaf verzamelplaats huize ikke in Hoogezand, en op tijd inchecken om nog iets te kunnen versnaperen of een peukje te kunnen pakken. Op tijd weg betekent ook op tijd in Barcelona aankomen, om vervolgens nog zat tijd te hebben om op ons dooie akkertje de boodschappen te kunnen doen.
Koffie drinken, kloppende hartjes, goede sfeer, koffers wegen, kus van de vrouw, koffers in de auto's proppen en instappen, balen van een plots niet werkende blower waardoor de ramen steeds besloegen (bleek later een kapotte zekering te zijn van de ruitensproeierverwarming, wist niet eens dat zoiets bestaat, laat staan dat ik zoiets had), parkeerden we na een voorspoedige rit op de vooraf via internet geregelde P3 megaparkeerplaats. Mocht je denken dat eind september iedereen alweer terug is van vakantie, bewijst een bijna volle P3 het tegendeel. Met veel moeite en na veel heen-en-weer rijden wisten Gerrit en ik dan eindelijk een lege plaats te vinden. We hadden de boys en onze eigen koffers eerder al bij het verzamelpunt aan het begin van P3 afgezet en liepen enigszins gestrest naar de bushalte en de anderen. Eerst even weer roken, instappen in de bus, inchecken, door de douane, koffie, sigaret, koffie, sigaret en ineens, een half uur voor vertrek, kom ik er achter dat de filmcamera nog op de achterbank van de auto ligt. Geen Caspe The Movie 2013, geen bewegende beelden, geen onderwaterbeelden (kan het apparaat ook, ik had zelfs een duikbril en snorkel in de koffer gedaan om beelden van onderwaterdrils te kunnen maken), dus vreselijk balen. Nick en de anderen wisten dit gemis te relativeren met de opmerking dat hun fotocamera's en telefoons ook wel in staat waren om te filmen, maar ik was er nog niet gerust op. Het ging nog even door me heen om te bezien of er nog genoeg tijd was om met een taxi naar P3 terug te gaan, maar de klok tikte onverbiddelijk door en het was al hoog tijd om in het vliegtuig te stappen. Mokkend nam ik plaats in de voor mij veel te krappe stoel.
Barcelona en verder
Tis maar even vliegen naar Barcelona even keuvelen onderweg, stiekem lurpen aan m'n elektronische sigaret (mag niet van Transavia) en voor je het weet is de daling alweer ingezet. Ervaren als we zijn doen we direct de truc met de huurauto's. Dat betekent dat een deel van de groep de bagage afwacht en meeneemt en een ander klein deel direct doorstapt naar de huurautoleveranciers om zo de meute voor te zijn. Ook nu werkte dit weer prima.
Tja, de huurauto's. Denk je via internet een huurprijs te hebben afgesproken, komen de extra kosten voor glas- en bandenverzekering, de volle tank brandstof én niet te vergeten de leges dat men, omdat je de auto zo leeg mogelijk terugbrengt, de auto weer moet voltanken. Al met al ben je per huurauto zo zo'n € 150 a € 200 extra kwijt bovenop de toch al forse huurprijs. Ik heb helaas ook na lang speuren op het internet geen alternatieven kunnen bedenken, dus voel me gedwongen om deze oplichting te moeten accepteren. Daarnaast is naar Caspe lopen een heel eind en is openbaar vervoer eigenlijk geen alternatief.
Rustig tuffend, ik had m'n eigen TomTom weer meegenomen die ons feilloos de weg wees, onderweg regelmatig even de benen strekkend, kwam het bordje Mequinenza na een uur of 3 al weer in zicht. Eerst weer een blik op het heilige water (traditie) en daarna tijd om op het middenplein (ook traditie) te toasten op een goede aankomst en een heerlijke visvakantie.
 |
| Heilig water in Mequinenza |
 |
| Nick, Henk, Gerrit, Thierry en Anne strekken de benen |
 |
| Een toast op Caspe 2013 |
Mequinenza en verder naar Caspe
Omdat we al met al al lang onderweg waren knorden de buiken dus ook even een happie eten. Samen concludeerden we dat de kwaliteit er niet op vooruit gegaan was. Volgend jaar maar kijken naar een alternatief. Met nog een half uur voor de boeg Ron ff bellen dat we eerst boodschappen gingen doen in Caspe en dat we er daarna aankwamen om de laatste ontwikkelingen, wensen en ideeën te bespreken.
De Orang Oetang winkel bleek onveranderd. We wisten nog precies waar alles stond, dus waren de 2 winkelkarren vlot gevuld. Op naar Playas de Chacon.
 |
| Heerlijk weer in de blote bast |
 |
| Aandachtig luisterend |
Heerlijk! We waren er weer.
Ron wist te vertellen dat hij twee stagiaires aan het werk had die op deze wijze het praktijkdeel van hun Nederlandse schoolopleiding uitvoerden. Zij bewaakten het basiskamp dag en nacht. Dat scheelde ons 's morgens in ieder geval veel tijd omdat we niet van alles en nog wat hoefden op te bouwen. Omdat we al eerder tegenover Chiprana hadden gevist en dus wisten waar we zijn moesten, resteerde alleen nog het afspreken van een aanvangstijdstip voor de volgende dag. Niet te laat, bij het opkomen van de zon.
Wie zin had deed even een tukkie. Anderen liepen even naar de iets verder gelegen waterkant van de Ebro, zo'n 400 meter van ons vertrouwde huisje. Je zag her en der een beste plons, nee, kleintjes lijken er niet te zitten hier in Spanje.
 |
| Anne en Henk hebben een onderonsje |
 |
| Ben keurt het vlees, Gerrit kijkt toe |
Omdat het al snel begon te schemeren, waren de hoofdlampjes erg handig. Het smaakte ons allemaal prima en doodop, na een laatste borrel, kropen we in blijde afwachting onze nestjes in. Ja de nestjes, da's ook een verhaal apart. Gerrit en ik vanouds in de kamer voorbij de keuken (Gerrit hoort toch niets met z'n oordoppen in), Thierry en maat Ben op een kamer, Nick in een kamer en Bert in de woonkamer. Voor Henk had Ron een tentje buiten geregeld met een slaapzak en slaapbedje. Enig menselijk geluid maakt het voor Henk onmogelijk om een oog dicht te kunnen doen. Dus Henk in de buitenlucht.
 |
| Smikkelen en smullen geblazen |
 |
| BBQ wacht |
Of we sliepen net of waren bezig in slaap te vallen, het gestommel van Ben maakte ons in ieder geval weer wakker. Met zoveel gesnurk, geblaas, gegeeuw, gefluit, gehoest, keelgeschraap, etc was het ook voor hem onmogelijk om in het huisje te blijven. Hij sleepte z'n matras en dekens naar buiten om aldaar onder een afdak z'n rustige plekkie te vinden en eindelijk te kunnen slapen. Eventuele prikbeesten werden op de koop toegenomen.
Nadat de rust was weergekeerd sliep iedereen, nu in een rustige omgeving, binnen 10 seconden. Dromend van de volgende morgen, de eerste echte visdag.
Wat weer een prachtig verslag, op naar 2014
BeantwoordenVerwijderen