Caspe 2013, vis, kneusjes en meer (2)

Start van de eerste visdag

Na zo'n eerste zeer vermoeiende reisdag met veel te weinig slaap en een vervolgnacht waarbij medevissers 's nacht gaan lopen spoken met matrassen, denk je 's morgens als de wekker van de telefoon gaat heel even, waar ben ik in godsnaam aan begonnen. Menigeen met een eiwat droge mond, dichte ogen, blauwe wallen, muffe lucht en het visfeest moet dan nog beginnen. Even weer wennen, omschakelen van het werkse leven naar de genietstand. Wie doet wat, hoe zijn de rollen verdeeld, wie smeert de broodjes, wie vult de koelboxen, wie rijdt er vandaag en drinkt dus niet.
Met 7 personen en 1 wc is het regelmatig even lastig. Ja, iedereen heeft zo z'n ritme en straks aan het water is het niet fijn om in de bosjes te moeten kruipen. In huize Chacon zitten het toilet en de douche in één ruimte, een extra handicap. Op de wc zitten terwijl je vismaat doucht doe je niet, dus is het wachten geblazen. En als je er eindelijk zit en je weet dat er nog 2 zitten te wachten is ook niet fijn.....Stel nu eens dat we 7 dames waren. Volgens mij waren we om 17 uur nog niet aan de waterkant, werd er überhaupt nog wel gevist? Of zeg ik nu iets verkeerds?

Ach, en dan merk je dat eigenlijk alles weer vanzelf gaat. Wat ook meespeelt is dat we elkaar ook al een paar jaar kennen en de nieuwelingen kijken de kunst af en/of nemen het gedrag automatisch over. Even de kat uit de boom kijken en dan initiatief nemen.
Koffie zetten, peukie roken, eitjes bakken, spek er bij, extra spek, kaas of juist geen kaas, eitjes op brood, broodjes jam, ham of gewoon kaas, inpakken, handig dat we een rol boterhamzakjes hebben meegenomen, en dan in de koelbox, koelelementen niet vergeten. Wie schenkt de koffie in? Hé de Senseo is stuk, dan maar filterkoffie of toch Nescafé?
We missen nog één. Waar is Henk? Even een brul richting zijn tentje en langzaam maar zeker klinkt er beweging en wat geluid.
De koelboxen gevuld met aardig wat koelelementen. We hadden ook wat flessen water ingevroren, altijd handig, kun je daarna eventueel ook gewoon opdrinken of koffie mee zetten aan de waterkant. Het Spaanse kraanwater is niet te vertrouwen, vandaar flessenwater, ook als we koffie maken.
Uit ervaring weten we wat er ongeveer nodig is om de koeling een lange warme dag koud genoeg te houden. Ook opvallend veel fris in de koelboxen. Tja, de tijd van wilde feesten is geweest en ook niet handig, zeker niet als je nog een hele visdag tegoed hebt. Worden we milder, rustiger? Ja, zeker rustiger en met meer ontspanning, een stuk relaxter, maar, als het nodig is, ook geconcentreerder. We weten immers wat er moet gebeuren, waar we vissen, hoe de hengels beaast moeten worden. En ook hoe je de hengels uitlegt, op spanning brengt, de slip van de molen controleert, de hengel goed in de houder zet. We gingen het zien en met volle koelboxen, en goede moed waren we klaar om in de auto's te stappen.

De auto's staan al klaar

Een blik vanaf de straat richting Ebro

Iemand brult "nog 1 minuut" en we pakken de laatste spulletjes bij elkaar, camera's, batterijen, sd kaartjes, tabak, reserevetabak en vloei, nee, 2 vloei (stel je voor, wel sjek en geen vloei), aanstekers, én een paar rolletjes wc-papier, je weet maar nooit. Alles gaat richting auto. Allemaal klaar. Nou, bijna allemaal. Op het punt van in de auto's stappen geeft iemand aan om even onder de douche te springen. Foei Henk! Dan nog maar even wachten.

Hé, hé, op weg. Het is een half uurtje rijden dus even zoeken naar een Spaanse muziekzender. En dat is een probleem. Honderden zenders, maar de één lult nog meer dan de ander. Vooral veel radiospelletjes, rap gebrabbel en behalve de begroetingen verstaan we er geen klap van. Doorzoeken. Eindelijk iets met muziek dat vervolgens na een korte intro weer afgewisselde wordt door Spaanse brabbelaars. Zijn er geen muziekliefhebbers in Spanje, houdt men hier echt van dat rappe gezwam?? Echt een heel verschil met Nederlandse radiozenders.
Hé, kijk eens. Voor ons rijdt een auto met het biermerk Estrella Damm. Een voorteken? Hij leidt ons de weg en rijdt met volle vaten naar de visplaats?

Playas de Chacon uit, denk aan het einde aan de hobbel in de weg die je bijna niet ziet (ja, we zijn vorig jaar al eens gelanceerd) en dan naar rechts. Over de brug over de Ebro, langs de benzinepomp en verderop rechts afslaan. Dan weer rechtsaf naar Chiprana (helaas gaat de bierauto rechtdoor). Over de rotonde, rechts aanhouden, langs de sporthal en dan de hobbelige zandweg, met diepe kuilen naar beneden. Hoe ging de route ook al weer. Links of rechts om de oude boerderij? We gokken en rijden goed. Om de boomgaard en andere half ingestorte gebouwen heen, richting waterkant. De rare zwavellucht (vulkanisch van oorsprong of een gore loospijp vanuit Chiprana?) als we door de plassen rijden, bocht naar links en dan de auto parkeren. In de verte zien we het basiskamp al liggen en we zwaaien naar de overkant. Ook Ron komt keurig op tijd aanrijden. Ondertussen komt de boot ons al tegemoet.

Koelboxen, materiaal en mensen inladen

Onze oppergids heeft er zin in, wij ook!

Een jonge blonde knaap in de boot die ons na een hartelijke begroeting uitnodigt om in te stappen. Dit is dus één van de stagiaires.
Teveel om alles in 1 x over te laten gaan, eerst de koelboxen, wat ander vismateriaal en enkele vissers.

Stoere stagiaire

De waterkant in zicht

Back in business! Hier kwamen we voor. Er moet gevist worden, de hengels moeten vlot in het water, bonkende hartjes vol verwachting.

Ondertussen vaart de boot nog een keer heen en weer om de overige mannen en spullen op te halen. De jonge knaap heeft de boot goed onder controle. Tis duidelijk dat hij al even gewend is aan het Spaanse buitenleven zo dag en nacht aan de waterkant.

We hadden eerder al de verdeling van de kampen afgesproken. Kamp 2 met Thierry, Ben en Nick en kamp 1 met Henk, Bert, Gerrit en Anne. Samen met de stagiaires hadden we de beschikking over maar liefst 3 gidsen, wat een luxe. Maar waren de jonge lieden al wel ervaren? Wisten ze wat ze deden? We zouden het weldra zien en gingen van het positieve uit.

Het basiskamp (kamp 2)

Kamp 1 was op dezelfde locatie als in 2012. Bekend terrein dus, alhoewel. De behoorlijk lagere waterstand liet veel rotsblokken, stenen en takken zien. Op het visterrein was het uitkijken geblazen, genoeg mogelijkheden om je nek te breken. Maar dit maakte in eerste instantie niets uit, we wáren er weer. Intussen werden de hengels geprepareerd, dus behangen met lood aan de wartel en een goede niet gerafelde onderlijn. Breken is immers geen optie. Met de duim wordt de haak nog even getest op scherpte, brokken aan de hair. Heeft iemand de pelletnaald gezien? Alles gereed, hengels vasthouden, lijnen uitvaren, die met precisie aan de hand van de markers, die al op de plaats liggen en met hulp van de dieptemeter, op de juiste plaats worden gedeponeerd en vissen maar!

De hengels worden in gereedheid gebracht

Bij kamp 1, laat maar zeggen het basiskamp, was al een blauw dekkleed bevestigd om ons tegen de zon te beschermen. Geen overbodige luxe met een dikke 30 graden en een koperen ploert die, ook al waren we vroeg, al onverbiddelijk begon te branden. Ook stonden hier de tenten waar de beide jongens 's nachts sliepen. Thierry, handig als ie altijd is, had zelf dekzeilen, touwen en andere benodigdheden voor kamp 2 meegenomen. Voor dat de boys van kamp 2 naar hun stek, zo', 50 meter verderop vertrokken, haalde Thierry nog een tweetal walkietalkies tevoorschijn. Superhandig die dingen, zo bleek later ook. Konden we direct alle visactiviteit met elkaar uitwisselen of reageren op hulpvragen als men een weegzak, meetlint of iets anders nodig had.

Basiskamp 2

In een mum van tijd was ook kamp 2 dik in en op orde. Zelfs de Franse vlag werd door Thierry gehesen. Het oranje zeil hing er aardig strak bij en ook de koelboxen, die we uiteraard verdeeld hadden, stonden keurig in de schaduw.
Nu maar wachten op de eerste aanbeet, kamp 1 of 2? We zouden er snel achter komen.