Meerval: Caspe 2013, Vis, kneusjes en meer (3)

Hoe ging 't ook al weer én een megamonster !!!

Relaxt beginnen. Dat was in eerste instantie de remedie. Maak je vooral niet te druk, geniet van de rust. Kijk, een overvliegende roofvogel. In de verte een paar cirkelende gieren. Wie wil er een biertje? Even een lekker sjekkie. We zitten er weer, het zonnetje schijnt. Heerlijk...
Ook Ron zit er relaxed bij, ondertussen wat onderlijntjes in elkaar frutselend. Het verloop van het afgelopen jaar wordt uitgewisseld, koetjes, kalfjes. Dan ineens een rammeltje op de hengel......en weer stil. Vast een lijnzwemmer of een kleine karper met een te klein bekkie om de dikke pellets naar binnen te slurpen.
Bij team 1 staan 8 hengels uit. Op de rodpod staan 2 karperhengeltjes naar voren te turen, rustend op de beetverklikkers, terwijl rechtopstaand in een waaiervorm 6 meervalhengels tactisch staan opgesteld. Naar beneden met precisie afgezonken in een kuil, zo pal tegen de onderwaterboomstronken aan. De plek waar de meerval zich graag mag verschuilen om dan ineens snel, nietsontziend, met een vacuümtrekkende muilbeweging op geur en gevoel alles naar binnen te slurpen. Veel zien doen ze immers niet. Die rij onderwaterboomstronken beteknt wel dat je bij een forse aanbeet snel moet zijn. Hengel pakken, kort en fel aanslaan, desnoods de molen blokkeren om geen lijn te geven en naar achteren lopen of, als dat kan, indraaien. Ik herinner me een aanbeet in 2012 waarbij ik niet allert genoeg was. Aanbeet, aanslaan, maar niet blokkeren en naar achteren lopen. Het gevolg was dat ik, ondanks een fors contragewicht geen schijn van kans had tegen dit megamonster van naar ik schat zo'n 230/240 (of meer). Ik - Vis dus 0 - 1. Een hele wijze les voor ons allemaal, zal niet snel weer gebeuren. Maar ach, vissen is geen beet en vangen. Het is hier een eerlijke strijd, man tegen vis. Soms wint hij/zij, soms win jij, waarbij je bij 150 cm of groter zonder dat je er erg in hebt wordt geconfronteerd met plots opkomende oerdriften. Adrenaline heet dat.
Iemand nog een biertje? Niemand zegt nee. Hé was dat een rammetje op 4? Of was het toch alweer op 3? We hebben de meervalhengels van links naar rechts genummerd om zo onderling gemakkelijker te communiceren. Degene die de beurt heeft moet in alle hectiek natuurlijk wel de juiste hengel pakken. Het zal niet de eerste keer zijn dat er naar een niet-klapperend exemplaar gegrepen wordt.

Rustig vloeit de tijd door. Tijd om het aas te checken. Iets wat gemiddeld na zo'n 2 1/2 uur doen.
Op bijgaand filmpje is te horen hoe kamp 1 via de walkietalkie (rode papegaai aan witte papegaai) aan kamp 2 doorgeeft dat voor de aaswissel de hengels ingehaald kunnen worden. In kamp 1 zijn op dat moment de hengels al binnen en werden al van nieuwe brokken voorzien en zijn deels al weer uitgevaren. Alles zo efficiënt mogelijk.

Ook is te zien dat kamp 1 lid Henk, op visite in kamp 2, het indraaien graag aan Nick overlaat. Ja dat indraaien. Niks voor luie donders, lamme armen van het draaien, terwijl er geen vis aan zit, niet ieders favoriete hobby, maar wel een noodzakelijk kwaad zullen we maar zeggen. Vooral die exemplaren waarvan de lijn praktisch in Caspe ligt, blijven regelmatig het langst liggen.

Mooi! Alles ligt er weer in, de hengels staan weer fier omhoog. In kamp 1 is het na eerlijke loting Gerrits beurt voor de meervalhengel, terwijl in kamp 2 daarvoor Ben aan de beurt is. Kamp 2, waar de eerste vis, een karper van een pond op 20, al op de wal was en ook alweer in het water ligt. Stand kamp 1 tegen kamp 2, dus 0 - 1. Dit zeggende lijkt het alsof er sprake was van een competitie tussen beide groepen. Dit is echter geenszins het geval. Iedereen gunt iedereen gewoon zo veel en zo groot mogelijke joekels.
Dan opnieuw actie in kamp 2. De walkie talkie roept "hier lady witte roos" (Thierry) die aangeeft dat Ben er eentje aan de meervalhengel heeft. Aangezien het toch mijn beurt niet is, maar even die kant op.
Eerst linksaf over het pad langs de boomgaard met jonge aanplant. Zoals gezegd, zo'n 50 meter verder. Dan weer links, richting de waterkant. Vanaf de boomgaard is de visplek van kamp 2 slecht te zien omdat het een meter of wat lager ligt. Het loopt daar aardig stijl naar beneden en terwijl ik bij me zelf denk oppassen geblazen maak ik een beste glibber over het losse zand en de stenen. Met een ferme plof pardoes op de bips, benen in de lucht. Zo, dat ging maar net goed. Ik krabbel weer overeind, constateer alleen een schaafplek, en concentreer me op de kunsten van Ben.
Het lijkt nog mee te vallen. Weliswaar een kromme hengel, maar nog goed te doen. Op aanwijzing van de jonge gids probeert Ben wat lijn te pakken. Maar één meter indraaien is drie meter weer kwijtraken. Het lijkt alsof de vis nog niet in de gaten heeft dat ie gehaakt is, terwijl Bens spierballen al de eerste tekenen van verzuring beginnen te vertonen. Bliksem wat is dit....Neen, dit is Ben duidelijk niet gewend. Ooit wel eens een brasempje, maar dit is different stuff. Hardop vraagt hij zich af hoe zo'n meerval er uberhaupt uitziet, hij is immers nog meervalmaagd.
De strijd gaat verder en vele minuten verstrijken. Aha, nu lijkt het toch alsof het waterbeest door heeft dat iets hem in z'n zwembewegingen stoort. Ben trekt en draait, maar de vis neemt opnieuw vele meters lijn. Bij tijd en wijle giert de molen het uit. Hoeveel lijn heb ik nog, vraagt Ben zich angstig af. Dat lijkt nog meer dan genoeg. Nog meer verzuring waarbij Ben woeste kreten slaakt. Wat is dit, niet normaal meer. Hoe vang je in hemelsnaam zoiets.....
Thierry kan de pijniging niet langer aanzien en probeert een doorbraak te forceren. Strakker die molen en proberen lijn te pakken. De jonge onervaren gids beaamt de actie en moedigt Ben aan op te pompen en te draaien. In bijgaand filmpje, zet het geluid maar eens harder, is dan al goed wat gekraak van de hengel te horen.....Nick danst er kraaiend om heen, alles (gelukkig) filmend.
Ja, de hengels van kamp 2. Fonkelnieuwe exemplaren die Ron van een hengelbouwer had gekregen om op groot wild uit te proberen.
Terug naar Ben. Het zweet parelt over z'n lijf en voorhoofd. Midden in de brandende zon worden krachten van hem gevraagd die zijn spieren even niet gewend zijn. Hierbij is het maar de vraag of dit ooit went. Vechten met een vis die met speels gemak tientallen meters lijn pakt, geen houden aan. Slikken of stikken. Ben zet z'n hakken in het zand. Hij verlegt een van zijn handen naar het midden van de hengel, ver boven het kurkdeel........en het onvermijdelijke gebeurt. Knak, scheur, breek!!! Ben valt achterover, de hengel dwars door midden. Even zijn we allemaal verdoofd en moet dit fenomeen tot ons allemaal doordringen. Maar wat blijkt, de vis hangt nog! We verzinnen een list. Ervaren neemt Thierry het heft in handen en geeft de aanwezigen en Ben door wat te doen. Handschoenen aan en proberen de lijn in te halen. De vis hangt nog steeds. Ben probeert met het korte stompje hengel, waar de molen nog wel op bevestigd is, toch lijn op te draaien. Met handschoenen aan wordt aan de voorkant getrokken. Enigszins in paniek brult de jonge gids naar zijn meester en brult om Ron.
Met vereende krachten pakken we steeds meer lijn en geeft het, naar het lijkt megamonster, zich eindelijk gewonnen. Dicht bij de kant zien we zijn omvang. Wat een beest! Ben z'n eerste vis en dan gelijk dit. Geen wonder dat hier weinig tegen bestand was.
Mij rest alleen nog te zeggen, geniet van de beelden van dit exemplaar van maar liefst 215 cm!