Caspe 2013, Vis, kneusjes en meer (8 en slot)

Kwakken, een knallend einde en op naar de opperkneus

Wat een gekwak

Terwijl het mooie weer in Nederland aanhoud met bizarre temperaturen, de natuur in de war is en vrouwlief aan de buis gekluisterd zit voor een mij niet zoveel zeggende aflevering van Wie is De Mol (ik denk trouwens dat het Sophie is), naderen we het slot van onze 2013 trip.
Gebroken hengels, schepnetten, tenen, het kon niet op, maar er kwam nog meer. Maar voor het zo ver was moest er, zo hadden we bedacht, eerst nog gekwakt worden.

Kwakken, cloinken, kloppen, we hebben het allemaal over hetzelfde. Ooit is uitgevonden dat de meerval naast een uiterst vraatzuchtig en dus altijd hongerig wezen, ook zeer nieuwsgierig beest is. Zo nieuwsgierig dat hij gelokt kan worden met zware plonzen in het water. Hoe bombastischer de plons, liefst met dieptewerking, hoe effectiever de lokroep voor hem is. Maar dat is niet alles. Ook het aantal keren dat je plonst schijnt uit te maken.

Kwakhout

Een keer of 5 plonzen, even wachten en dan nog een paar van die series. Daarbij op de dieptemeter of fishfinder loerend om te zien of de plonsacties succes hebben. Immers, je kunt meerval als een zwarte streep op je beeldscherm terugzien. Ondertussen hou je je hengel met aas voor z'n snufferd en wacht je op de felle aanbeet. Paling is het beste, maar zaken als een kluwen wormen of een liefst levende aasvis doen het ook goed. En tja, met wat regel je dan zo'n plons. Daar heeft men in de loop van de tijd dus het kwakhout voor uitgevonden. Je hebt ze in diverse soorten en maten, waarbij het de kunst is om met een soepele maar aan het einde snelle polsbeweging het bewuste plonsgeluid in het water te fabriceren.

Henk, Kasper en Mick vangen aasvisjes

Het weer zat ons niet helemaal mee. Een behoorlijke kabbel zorgde er voor dat Ron, die om beurten 2 van ons kluppie meenam, regelmatig in het luchtledige kwakte. Hij hakte en kwakte zich een ongeluk, waarbij we probeerden om juist de diepere stukken met een kluwen wurmen, aangevuld met wat kleine vooral door Kasper gevangen voorntjes aan de driehaak, af te vissen. Soms een nieuwsgierige streep die naar boven leek te komen, maar deze zakten steeds al weer snel. Paling stond op hun menu! Geen trek in worm. Maar paling hadden we niet en was, zie eerdere blogs, ook verboden in dit gebied. Ook lastig vissen met die dikke wind. Voor we het wisten waren we ook al weer flink van het diepere deel afgedreven.
Zonder positief resultaat waren we dan ook vlot uitgekwakt en gingen zowel team 1 als 2 weer over tot het vertrouwde kantvissen.

Wat krijgen we nou?

Zo zit je weer rustig aan de waterkant te vissen en heb je de camera zo ingesteld dat je probeert om een liefst goede aanbeet te registreren en zo schalt vanuit het overliggende Chiprana ineens Spaanse muziek uit de luidsprekers. De hele omgeving mocht er van meegenieten want dit was in kilometers omtrek te horen. Héél apart. Misschien een begeleidende melodie voor de ochtendgymnastiek? Even een afwisseling voor de werkers op de landerijen? Een geste van de plaatselijke lokale omroep? Geen idee.... Na de muziek werd er nog van alles omgeroepen. Misschien wel de dagprijs van een pond citroenen of zoiets. In bijgaand filmpje (in deze opname dus even geen spectaculaire vangsten maar wel Spaanse folklore), kun je het horen, wie het weet mag het zeggen.

Blije Nick

Regelmatig werd er op alle fronten nog wel wat gevangen, maar geen echt spectaculaire beesten meer. Wel hele mooie vissen. Hier een paar voorbeelden en sfeerbeelden.

Nick in actie

Blije Ben

Ben met trotse vangst

Ff bellen en lui zijn

Concentratie bij Gerrit, Bert maakt de foto's

De koffie smaakt Bert prima (ons ook)

Lastig die hoge takken (zijn nu niet hoog meer)

Een zware Javaan smaakt Gerrit altijd goed

Een halve San Miguel smaakt Henk altijd goed

Nick trots met een mooie dertiger

Bruine Thierry

Krak!

De voorlaatste avond besloot Ron bij kamp 2 aan het water te blijven. Gezellig, het weer was prima, lekker zelf even meevissen. Team 1 was intussen weer naar Chacon gegaan. 

Het was aardig rustig. Rechts van ons waren de Duitse gids en de 2 Russen ook nog steeds bezig. Ron besloot ze even een bezoekje te brengen. Het begon al te schemeren en toen hij terugkeerde om weer bij de boys aan de waterkant te gaan zitten gebeurde het. Op exact dezelfde plaats waar ikzelf al een beste uitglijer had gemaakt ging ook hij flink onderuit. De mannen vlogen direct omhoog om hem te helpen. Kreupelend en kreunend nam hij plaats op de karperstoel. Pijn, kloppend, zwellend z'n voet omhoog houdend probeerde hij die avond toch in slaap te komen. Morgen als het licht is, op onze laatste visdag maar weer kijken. Ach, is vast gekneusd.

Team 1 arriveerde rond de gebruikelijke tijd. Alweer, zoals iedere ochtend, met kloppend hartje vol verwachting en verlangen. We hadden het eerder meegemaakt, op de allerlaatste dag de zwaarste vis binnentrekken (we herinneren ons nog steeds de over-ultra-megadraak van 191 pond van Joep die eveneens op de laatste dag gevangen werd). Daarnaast moest Bert toch eindelijk eens over de 150 heen! We begroetten de mannen van team 2 en Ron. Maar die had kleine oogjes. Bijna niet geslapen van de pijn. Oei, dat zag er niet best uit. Een vet ei op z'n voet, een beste zwelling. Eigenlijk herkende ik 't direct. Na 30 jaar basketbal, 6 x gips om de eigen enkels en tientallen dikke voetjes van medespelers, kun je je wel ervaringsdeskundige noemen. Die is dus stuk. Ron in de boot en vervolgens met echt veel pijn en moeite de rotsen aan de overkant op om bij de auto te komen. Op naar de eerste hulp in Caspe, Ben bracht 'm daar met een van de huurauto's heen. Intussen was Angelique gealarmeerd die Ben en Ron al opwachtte. Ze werden al rap doorgestuurd naar het ziekenhuis voor röntgenfoto's, terwijl Ben naar het viskamp terugkeerde en verslag uitbracht. Geen hoofdgids meer, maar Kasper en Mick namen de honneurs meer dan uitstekend waar, nog dank daarvoor. Toch eerst maar gewoon doorgevist. 

Slot

Ook Chiprana leek te beseffen dat dit de laatste visdag was. De bewolking nam ineens snel toe en in de verte begon het te rommelen. Eerst nog ver weg, maar het kwam die middag al snel dichterbij. Drup, de eerste regendruppel en vervolgens gingen de sluizen open. Koud was het niet, maar het vissen werd er zo niet leuker op. Gelukkig konden we schuilen onder onze zonnehemels, de doeken hielden het goed. Telefonisch kregen we van Angelique door dat Ron z'n voet toch flink kapot had. Gips dus, weer een kneus. Het onweer was intussen aangezweld tot een flits-knal schouwspel. Overdag en toch donker werden de hengeltoppen steeds onheilspellend fel verlicht en ineens, Bert was aan de beurt, stond er een flink krom. Met de inslagen links en rechts om ons heen en hengeltoppen die eigenlijk als levensgevaarlijke bliksemafleiders fungeerden (ja, we waren onverantwoordelijk bezig), takelde hij nog een 185-er op de wal. Eindelijk een van de betere soort ook voor hem. Die middag wist hij tussen de klappen door nog een soortgelijk exemplaar te vangen (meerval bijt goed bij onweer), wat ook zijn week vervolmaakte. 

Wij waren klaar met onze 2013 trip. Ons restte, toen het droog werd, nog een groepsfoto. Eigenlijk al traditie geworden, waarbij onze gedachten uitgingen naar die arme Ron. Gelukkig zagen we hem nog even met z'n grote witte onderbeen en krukken, toen we die ochtend wegreden richting vliegveld Barcelona. Toch heel gemakkelijk dat Kasper ook een rijbewijs had en Ron kon vervoeren.

Uitgevist? Nee zeker niet. Althans de meesten niet. Henk neemt even pauze, maar komt wellicht op de motor in 2014 nog even bij ons in Spanje langs. Voor Ben was het een prachtige, maar vooralsnog eenmalige gebeurtenis. Maar de anderen gaan weer mee. De 2014 trip, die alweer ingepland is voor de 2e helft van september, is dus alweer geregeld. De vliegtickets zijn al besteld (en betaald). Uniek is dat zowel de zoon van Gerrit (Martin) als mijn eigen (jongste) zoon (Rob) mee zullen gaan. Zo gaat het Spaanse visplezier over van vader op zoon. Wat kan er mooier zijn dan schouder aan schouder staan te drillen met een van je jongens......en dat samen met je vrienden. Ik zie het plaatje al helemaal voor me!

Bert, Ben, Thierry, Nick, Henk, Anne en Gerrit

Nawoord

Met de filmcamera mee zullen er in 2014 ongetwijfeld weer fraaie filmpjes worden gemaakt van de allerdikste vissen. Er moeten nog diverse records worden gebroken en velen willen eindelijk over de 2 meter grens heen. Iedereen ook een fotocamera mee, voor de vele plaatjes van die zo prachtige omgeving. Ook dat komt vast wel weer goed. Het zal dus even duren, maar de (woeste) verhalen zullen wederom in de blogs verschijnen, dat beloof ik.

Anne Leemburg