Caspe 2013, Vis, kneusjes en meer (5)

's Avonds in Caspe en verder

Allemaal lekker gedoucht, okselspray op de bast, Fresh up of iets anders op de kin, nog even in de koelkast kijken hoe de voorraden er bij staan (hé de rum is bijna op en we kunnen misschien nog wat brood en fris gebruiken) en dan richting Caspe. Gelukkig zijn er een paar niet-drinkers zodat de Bob geen probleem was.
De huurauto is voor sommigen wel even wennen. De een laat 'm 4 x afslaan voor we hortend en stotend op weg zijn, de ander trapt 'm flink op z'n staart en heeft 'm snel onder controle. Zoals eerder gezegd, tis maar net wat de afzetters je in Barcelona meegeven. Je hebt 't maar te slikken voor wat je krijgt en voor welke prijs. Plots komst er nog van alles overheen. Hoezo all-risk als je verplicht bent een glas-banden-en-bodem verzekering af te sluiten en zelfs moet bijbetalen voor het hervullen van de tank. Stomme (of juist slimme) afzetters/oplichters. Helaas heb ik, ook na veel speurwerk op het internet nog geen goede alternatieven gevonden. Misschien is Sunny cars, die ook door de ANWB wordt aangeraden een optie, maar ook die zijn met hun wél all-in prijs nog best vrij prijzig.

Op het plein in Caspe was het nog aardig tam. We waren, zeker voor Spaanse begrippen, ook best wel aan de vroege kant. De parkeerplaatsen daarentegen waren flink bezet, zeker om 2 auto's kwijt te raken. Dus terug naar de kebabzaak niet ver van de rotonde. De zaak van het verhaal met de Belg waarvan we ooit eerder (zie vorige blogs) al het vlees per abuis (écht waar) van z'n bord hebben geprikt, we bestelden daarvoor zelfs extra vorken.
Chicken, pork or mixed, klinkt het? En dat allemaal in afwachting van de al bestelde heerlijke ijsgekoelde gele gluiperds. Stel je even voor, een binnenlands broeierig typisch Spaans dorp, de straat, het asfalt dan, straalt warmte uit. Buitentemperaturen van nog tegen de 30, geen wind, nagloeiende snoeten van de hele dag onafgebroken zon, korte broek en T-shirt. Caspe begint inmiddels te leven zie je om je heen. Het wordt drukker op straat. Moeders met kinderwagens samen met vriendinnen en/of grootmoeders over de vaak ongelijke voetpaden. Groepjes mannen, harde werkers, stoppelige baarden en groezelige kleding, grote natte vlekken onder de armen. Ze stappen uit de busjes, terugkerend van het loonwerk op de velden of de fruitboomgaarden. Slenterend volk, vaak in groepjes. Levendig vlot Spaans gepraat, maar niet storend of lawaaierig. Trouwens ook opvallend veel Oostblok gebrabbel. Als je de mensen zo om je heen bekijkt kun je ze bijna naar nationaliteit indelen.

Ijskoud...

Met een smile wordt vervolgens het tot aan de rand gevulde volle glas door het Pakistaans/Indiaas ogende personeel geserveerd, gracias.

Vanwege het bevoren glas bevriest het bier aan de bovenrand een beetje, de bierijsvlokken drijven bovenin.....een eerste slok...het na rondwoelen in je mond opwellende koelzuurhoudende vocht prikkelt je lippen, mond en huig. De biervlokken smelten snel, je proeft een beetje, je smaakpapillen worden ineens wakker geschud. Koud, iets bitter en lekker... Je wacht even en daarna pas slik je 't  door. Aaaahhh. Wat is dat genieten.....een traktatie. Je dorst neemt al een beetje af, waarna je je ontspant. Je leunt relaxt achterover in de rugleuning van het aluminium niets wegende stoeltje met een net te korte rugleuning.

Volle buiken van het vele vlees, de gefrituurde aardappelschijfjes, rijk bezwangerd met een mix van een soort chilisaus en knoflooksaus. Knapperige verse groente van kool tot ijsbergsla. Je veegt je vette bek af met een servetje. Goedkoop papier dat van zichzelf al een beetje vettig aanvoelt. Dus gebruik je er nog maar een paar. Iemand die toch nog een gaatje voelt bestelt een extra portie bij. Zo, ook dat zit er in, allemaal een zatte buik. De knoflooklucht overheerst. Visvakantie in Caspe, alles kan en alles mag. Wie wil nog een drankje?

Inmiddels is het al ruim na negenen. Dat betekent dat de boodschappen moeten wachten tot morgen. Op de terugreis blijken de lampen in de Orang Utang supermarkt grotendeels al gedoofd. Ach, voorraad genoeg, hadden we eigenlijk al rekening mee gehouden.

In Chacon nog een afzakkertje. De laatste rum, gemengd met cola gaat de kelen in. De baco's zijn populair dit jaar. Anderen nog een San Miguel. Nog even de tafel afruimen en het lege spul naar de keuken, afwassen doen we morgen wel. Ben weer in de buitenlucht, Henk weer in z'n tentje en de rest op de vertrouwde plekjes in het huisje. Vóór onze hoofden de kussen raken, zijn we al in dromenland.

Gaap. Daar rinkelen de eerste telefoons. Bijna 6.30. Het ochtendritueel lijkt al vertrouwd. Bijna iedereen kent z'n taak. Er is al geen verschil meer tussen oudgedienden en nieuwkomers. Zoals het in een groep gaat neemt de een initiatief en laat de ander zich sturen.
De koelboxen weer gevuld, en nee, we zijn niet vergeten de koelelementen in de vriezer te doen. Dat was een leermomentje van vorig jaar.
Op naar het viswater, alwaar we om 8.30 weer met Ron hebben afgesproken. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Eens kijken of we de stand met team 2 een beetje gelijk kunnen trekken.

Back in business

Beet voor Henk, dat wordt gevierd

Henk, die op dag 1 al een klein (20 ponds) karpertje had gevangen was aan de beurt voor de meervalhengel. Ach, eigenlijk vond hij het al lang best. Beetje knorren, beetje drinken, beetje tussen de kampen heen en weer pendelen, maar niet meer roken, toch heel knap. Daarnaast was hij bereid gevonden om op de pot te passen, allemaal regelmatig lappen om de boodschappen te kunnen doen en alle overige rekeningen, zoals benzine te kunnen betalen. Eigenlijk was aan hem al af te lezen dat dit voor hem voorlopig het laatste visjaar zou zijn. Wat wil je ook met een top van 222 cm en een viservaring van hier tot Tokyo, ofwel van de delta en de stuwmeren tot bij wijze van spreken de bronnen van de Ebro. Ik begrijp best dat voor sommigen dan een soort van verzadiging optreedt.
Wat was dat, de eerste aanbeet, bijna geen gerammel door een zogenaamde langzame kromtrekker. Dat zijn meestal niet de kleinsten, alhoewel sommige karpers hun best doen om meerval na te apen. Met moeite trok Henk de hengel uit de steun en kreeg gelijk dikke weerstand. Dit was serius shit! Helaas geen filmbeelden omdat het camerawerk in team 2 stond opgesteld. Gelukkig hebben we de foto's nog. Het harde werken leverde een joekel van 191 cm en een blije Henk op.

Wie is groter?

Ook een blauwe lies

Beide bijna even groot

I luf you

Met zo veel vette centimeters was Henk toch duidelijk in z'n nopjes. De klus was geklaard. Vanaf dat moment gaf hij zijn meeste beurten verder aan de opvolgers. Het was nu weer de beurt aan Gerrit.

Wat staat ie krom!

Smile

Gerrit had weer dikke pret. Kromme hengels en vette karpers van rond de 40 brachten een flinke smile op z'n snoet. Na jaren zeuren van mijn kant is hij een paar jaar geleden toch meegegaan en is vanaf dat moment hooked. Inmiddels behoort gelukkig ook hij tot onze harde kern.

Hij is vet!

Lag team 2 nu te slapen? Neen, zeker niet, ook hier werd gelukkig regelmatig vis naar binnen getakeld, waardoor team 2 gedurende de hele vistrip een voorsprong bleef houden. Maar het was ze gegund.

In feite waren de kampen te verdelen in een relaxteam een een fanatiek team. Niet moeilijk om te raden wie in welk kamp zat. Daar zaten we dan weer, onderuit gezakt in de comfortabele karperstoelen. Wel oppassen met het stellen van de rugleuning met die dingen. De ervaring heeft geleerd dat je dergelijke zaken beslist niet moet doen als het gewicht van je rug er op leunt. Ik herinner me nog goed dat ik flink klem tussen het metaal zat wat tot gevolg had dat ik wekenlang een dikke blauwe vinger had. Maar nu zat een ieder er dus weer nog niet helemaal uitgerust bij. Rond en naar boven loerend, de hengeltoppen in de smiezen houden en hé, alweer blauwe lucht.

Terloops gaf Ron nog even aan dat hij de buitenlamp bij Chacon nog even had uitgedaan en of we even om de elektriciteit wilden denken. Terecht natuurlijk, zo leek 't op dat moment.
Ook kreeg team 1 nog flinke (terechte) moppers toen een geheel slappe lijn niet opgemerkt was (de luie donders). Vissen zwemmen immers niet alleen van je af, wat meestal wel met veel gerinkel en een kromme hengel gepaard gaat, maar soms ook slinks naar je toe. Uiteraard is het de bedoeling dat je als ervaren visser ook dat in de gaten houdt, Ron kan immers niet overal tegelijk zijn, scherp zijn dus.
Al met al, niet alles staat op beeld, hebben we ook nu weer goed gevangen. Tevreden keerden we weer terug naar Playas de Chacon om deze keer het middenplein op Caspe uit te proberen.

Opgedofd en wel, even een schoon T-shirt aan en via de supermarkt waar de proviand werd aangevuld, weer op naar Caspe. Honger, dorst en wat eten we? De meerderheid van stemmen sprak zich uit voor iets anders dan kebab. Eens kijken wat daar op het plein met diverse eettentjes zoal te bikken was. Nu gelukkig wel 2 parkeerplaatsen, we mazzelden.
Ron had besloten om gezellig met ons mee te eten en wat een verrassing, ook heeeel gezellig dat we Angelique en de beide dochters daar ook nog even mochten ontmoeten. Na zoveel e-mailcontact is het fijn om elkaars gezichten na een jaar van wachten en smachten weer te zien. Ron heeft beslist iets om heel maar dan ook heel zuinig op te zijn! En wat een stoere auto met die grote reclame van de champ.
De eettentjes ontliepen elkaar niet veel in aanbod. Dan toch maar weer een kebabachtig menu, gestimuleerd door een zelfs wat Nederlands sprekende ober. Een bekende snoet die wel al eens eerder in Caspe waren tegengekomen. Hij herkende ons ook nog van vorige jaren. Naast kebab waren er ook poljoos te eten. Alleen moest je die een dag van tevoren bestellen. Mmmm, voor morgen maar 5 kippen geregeld.

Die ober kennen we

Veeeeel vleesjes

 Het was weer goed bikken op het plein, de schalen werden rap aangeleverd en opnieuw aten en dronken we ons buikjes vol. Het was ineens gezellig druk op het plein. Duidelijk een mussenplek voor alle Casperianen.

Die avond, moe en voldaan terug naar ons huisje. Het was pikkedonker toen de boodschappen uit de auto's richting koelkast moesten worden vervoerd. Ik droeg een volle tray bier en langzaam schuivelde ik richting voordeur. Geen afstapje voor de garage gezien en langzaam hevelde ik met tray en al voorover, de voorkant van m'n rechtervoet op de rand. Smak, daar lig je dan. Een beste dreun met zeker 2.5 op de schaal van Richter. Daar lig je dan, voor heel even verdoofd. Maar gelukkig werd m'n val gebroken door het bier. Je voelt je zó onnozel, als een getraumatiseerde lamme zeehond op een van de zandbanken voor Pieterburen. Leny zou me direct opgevangen hebben. Eén blik van de tray stuk (drankmisbruik), een schaafplek op de knie en een heule zere voorkant van m'n rechtervoet. M'n grote teen zag er maar raar uit. Pijn, een knik en een bobbel en die nacht, ondanks de paracetamol, maar slecht geslapen. Morgen maar weer eens kijken.

De volgende dag was de teen aubergine gekleurd en dubbel zo dik als de andere grote teen. Maar een indiaan voelt geen pijn, dus moest er gewoon weer gevist worden. Moet je niet naar de dokter? Ach, wat kan die aan een zere teen doen. Maar een strip pijnstillers mee. Het was wel even behelpen. Gelukkig leunend op de schouders van mijn maten, moeizaam over de rotsblokken naar beneden klauteren en weer de boot in om over te varen. Gelukkig was Gerrit me die dag goed behulpzaam. Toen hij even niet uitkeek en met z'n hak en volle gewicht boven op m'n teen met rare bobbel stond was de rare knik er uit. De pijn (niet in eerste instantie bij de aanraking door Gerrit) werd die dag gelukkig ook iets minder. Uitkijken geblazen verder, ver van hakken in de buurt. Ik ben 2 weken na thuiskomst omdat de pijn weer verergerde en ik nauwelijks meer kon lopen, na een verwijzing door de huisarts bij het UMCG belandt. Bleek ie op 2 plaatsen gebroken te zijn! Er was verder, behalve pijnstillers en stevig schoeisel, niets aan te doen. Men kon wel zien dat het helingsproces al in gang was gekomen en dat de breuk, met dank aan Gerrit, goed was gezet. Nu ik dit schrijf, zo'n 6 maanden later, is de teen nog steeds flink dikker dan de andere. De volgende keer toch maar een buitenlampje aan laten.
Na het knappen van de hengel was dit dus breuk 2.

Geen gezeur meer over tenen, maar verder met het vissen. In een wilde vlaag had ik eerder al bedacht dat áls ik m'n record zou breken (206 cm, in 2005 gevangen in de delta), ik een tattoo zou laten zetten van een meerval. Ik had zelfs al een mooi ontwerp bedacht, namelijk het logo van TCEA. Angelique kon me wel helpen aan een goede tatoeëerder, de persoon die voor haar en Ron ook de ringen op hun vingers had getatoeëerd voor hun huwelijk, enige jaren geleden. Dat zat wel snor dus.

Mijn beurt. Een bovenstebeste buigerd. Mmm.... Dat zag er goed uit.....

De strijd begon, maar lijn pakken ho maar. Geen houden aan, in ieder geval niet gedurende de eerste 15 minuten. Ron maakte zich enigszins zorgen omdat de vis iets te dicht bij de onderwaterbomen lijn pakte. Ik ving de klappen op de top vrij aardig op. Rustig blijven, niets overhaasten en lijn pakken als je kan. Wat weer een heerlijk geluid zo'n gierende molen (zet vooral het volume van het filmpje op die momenten wat harder). Terugkomend op die 15 minuten is dat zo ongeveer de verzuringsgrens. Lamme armen, zere lies, pijnlijke spieren all over the place en al klinkt dat misschien raar, zeker voor niet-vissers, je geniet van seconde tot seconde. Aangemoedigd door je maten, je vrienden die met jou alleen maar willen dat de vis tegen de 3 meter is en 150 kg zwaar. Door ervaring weet je overigens al redelijk snel in te schatten met wat je te maken hebt. Tussen de 150 en 180 heb je de felle strijders die je vanwege hun mindere volume goed kunt bevissen, maar wel hele mooie sport geven. Van 180 tot 200 zijn ze iets trager, maar kun je als de vis daar geen zin in heeft, absoluut geen lijn pakken. En dan heb je nog de 200 tot 225-ers. De bombasten laat maar zeggen. Die lijken, zeker in het begin, niet eens het besef te hebben dat jij aan de andere kant staat te trekken dat je een ons weegt. Hoe dicht een slip ook staat, ze pakken draad als zij daar zin in hebben. We hebben (nog) geen ervaring met vissen boven de 225. Ben heel benieuwd hoe zoiets aanvoelt en of dit in te schatten is. De komende septembermaand (dus 2014), lijkt me een uitstekend jaar om zulks eens tegen te komen. Dat is dan bij deze besteld Ron!

Zere lies

Eindelijk binnen

Terug naar de strijd. Deze knaap nam 't er van qua tijd. Na een half uur nog niet op de kant. Werd dit een tattoo? Het voelde wel zo.

Eindelijk, na zo'n 40 minuten, geland en wat weer een beest. Niet het formaat van King Ben, maar wel ruim de 2 meter gepasseerd. Met enige fantasie van Gerrit werd de vis afgerond op 208, een nieuw persoonlijk record. Eindelijk, na 8 jaar verbroken!

Een dikke 60 kg

Trotse vangerd en maten

Die dag werd er nog meer gevangen, maar hierover, hoe het verder ging met de tattoo én het feit dat groep 2 besloot om die nacht bij het water te blijven meer in deel 5.