2010 - 4 Een raar jaar Afsluiting (deel 2) bij Knittel, de laatste vangsten en huiswaarts

De laatste vangsten

Na de megavangst van Gerrit, de kleinere meervallen en de vele vele karpers kon voor ons de dag niet meer stuk. Hoe zou het toch met de andere mannen gaan.
Terwijl ik sta te drillen op de karperhengel en een minimeerval vang, horen we in de verte de boot van de andere boys aankomen.
Nadat ik de kleine meerval weer heb laten zwemmen rammelt alweer een van de meervalhengels. Al bijna op routine wacht ik tot de lijn strak trekt en sla aan. Ik voel best dat er behoorlijk gewicht aan trekt, maar veel tegenstand biedt deze knaap niet. Redelijk soepel draai ik 'm binnen. En zo zie je maar weer. Heb je een vis van 150, wordt je zowaar het water ingetrokken en moeten je maten je aan de broekriem vasthouden. Deze waterwolf van 182 liet zich binnen 10 minuten op de kant slepen. Aan z'n activiteit kun je ook duidelijk zien dat ie nog zat energie overheeft. Waarschijnlijk was ie ook zelf verrast. Ha!

Bert en Joep kwamen dus terug van hun boottrip. Slepen en kloppen. Slechts 1 tik op de paling, maar iets vangen ho maar. Toen ze mij de 182-er zagen drillen en hoorden van de vele andere vangsten baalden ze best. Ook zij hadden die mega van Gerrit willen zien. Ook zij hadden hier zelf willen scoren, maar zo is vissen nu eenmaal. Zo zit je ergens een hele ochtend en vangt geen hout, als de weersomstandigheden iets veranderen, b.v. het draaien of aanwakkeren van de wind, is het bingo. Helaas is het omgekeerde vaker het geval maar deze keer was het raak voor Ger en mij.
Uiteraard waren de volgende vissen eerst voor Joep en Bert.

 De teleurstelling werd duidelijk minder toen ook Bert en Joep om beurten zaten de drillen.

We raakten al aardig gewend aan de vele fraaie karpers.






Zo ging langzaam ook alweer de laatste dag ten einde.
De vangsten waren redelijk tot goed te noemen, maar ook het gemis van 2 visdagen, de wel of niet gestolen boot, het plotseling opgebroken kamp, de regelmatig matige communicatie, het vissen van de gids op onze voerplaats, ging ons door ons hoofd. Tuurlijk hadden we alles bij elkaar toch weer een hele gezellige, saamhorige vakantie gehad en echt vervelen doet dat nooit.

Afrekenen met Alex

We ruimden het huisje op en pleurden alle zooi weer in de koffers. Ook deze keer zou Ryanair niet blij zijn met de penetrante vislucht. We aten op tijd op de camping en hadden later die avond, onder het genot van een drankje, met Alex afgesproken om de eindafrekening te regelen. Gebruikt materiaal, brandstof, aas, eten en drinken en natuurlijk de dure zakken met heilbotpellets, zo'n € 60 per zak. Voor de dag van de gestolen boot verwachten we compensatie en voor de verregende dag op z'n minst enige tegemoetkoming. De onderhandelingen konden beginnen (althans dat dachten we). Het totaalbedrag viel ons wederom lelijk tegen. Hadden we echt zoveel zakken gebruikt? Maar we hadden toch ook veel met levend aas gevist? Daarnaast was er ook gebruikt voor het plezier van de gids zelf. Moeizaam. Het geld leek belangrijker dan empathie. Na lang, niet leuk gedoe, kwamen we uit op slechts een korting op de pellets, nu € 40 per zak. Take it  or leave it. Tja....De flappen werden op tafel gelegd. We hadden ook geen zin meer in veel gedoe en waren er wel klaar mee.

Back home

We stonden rond 3 uur op omdat we die nacht nog de hele rit naar het vliegveld voor de boeg hadden. De auto was al tactisch geparkeerd om onze spulletje gemakkelijk in te kunnen laden.
Dat ging lekker soepel. De sleutel kon in de brievenbus van de camping gedeponeerd worden, maar wat was dat! Voor het eerst sinds we op de camping waren was het buitenhek dicht. Een groot te stevig hangslot glimde in het maanlicht. Ja en wat nu. Alex was met geen mogelijkheid wakker te krijgen en zou ons waarschijnlijk ook niet kunnen helpen. Hij had de sleutel immers niet. Na lang dralen en rond de receptie lopen zagen we ineens een A4-tje in meerdere talen met een telefoonnummer er op. Gelukkig kwam de nachtportier na 1 1/2 uur wachten eindelijk z'n nest uit. We waren dus veel tijd verloren en moesten ons vreselijk haasten naar het vliegveld.

Joep speelde de coureur en deed hij safe en goed. We scheurden met gezwinde vaart over de nachtelijk Spaanse wegen, wat gezien het tijdstip ook gemakkelijk kon, ook in de dorpen (bye bye Mequinenza).
Flits! Dat was een bon, vreesden we. Dat zou, gelet op de kilometerteller een dure zijn. Gelukkig hebben we daar later niets meer over gehoord. Haast hadden we! Met nog zo'n 45 minuten voor vertrek konden we nog net op tijd inchecken en waren als laatste in het vliegtuig. Bezweet, doodop weer naar huis.

Ik dacht stiekem al weer een beetje aan volgend jaar, maar weer bij Alex? Waarschijnlijk niet. We schrokken wakker toen de landing werd ingezet. Back home!