2011 - 4 Een monsterlijk jaar in Caspe, Wat is lang (deel 1)?

Wat is lang?

Tja, wat is lang en vinden we lengte eigenlijk wel belangrijk? En wie is "we"?

Australische wetenschappers, (bron: nu.nl , zoiets verzin je niet) hebben met behulp van een computermodel berekend bij welke penislengte het mannelijk lichaam het meest aantrekkelijk wordt gevonden door vrouwen.

Vrouwen ervaren volgens het onderzoek de meeste aantrekkingskracht bij een penis die in slappe toestand een lengte heeft tussen de 12,8 en 14,2 centimeter.

Lichaamslengte (hoera) en postuur (dubbel hoera) zijn echter veel bepalender dan penislengte bij de beoordeling van een mannelijk lichaam door vrouwen (en dat is voor de meeste kerels maar goed ook). 

Maar ja. Hoe kom ik hier zo op. Zoals je in de blogs hebt kunnen lezen vinden we bij karpers het belangrijkst hoe zwaar deze zijn. Wie het meeste gewicht heeft is de karperkampioen, ongeacht of de lichtere nummer 2, net een centimeter langer is. Voor meerval daarentegen geldt eigenlijk voor Nederlanders het omgekeerde. Hoe langer hoe beter, het gewicht komt eigenlijk op de 2e plaats. En dit weer in tegenstelling tot de vele Engelsen die in Caspe vissen, want zij vinden bij zowel de karpers als meerval het gewicht het allerbelangrijkst. Frappant toch? Weer wat geleerd. En wat dat eerste onderdeel van deze blog betreft, er is er vast wel iemand die dit weekend stiekem een rolmaat pakt (ha ha).

Terug naar het vissen, want daar gaat de blog tenslotte om. Die vis van Henk. Maar liefst 2 meter tweeëntwintig, 2 2 2 !!  Echt monsterlijk. Mijn record van 206 cm, stammend uit 2005 in de delta bij Roned, waar we het dus 6 jaar mee moesten doen (en ik heb een grote mond, dus ik heb 't vaak genoemd) werd verpulverd. Of ik dat erg vond? Ach, welnee. Als iemand in de groep dit gegund was, was het wel onze Henk. Maar toch vond hij 't geen echte vangst, want hij zat in het staartje. So what. Nog moeilijker! Met dank aan de uitstekende coachende Ron kwam ie prima op de wal.

Meer vis

En ook de volgende dagen bleven we vangen. Record na record werd gebroken. De ene karper was nog niet gevierd of de andere werd al weer geschept (proost!). Het begon al bijna te wennen... (ik kom hier later op terug).

Mooie voor Joep

Mooie voor Gerrit

Mooie voor mij

Mooie voor Bert

Alweer een mooie dril voor Bert

Een hele mooie 45 ponder voor Bert, opnieuw een record voor hem

Toch heel leuk aan de karperhengel

Zoals aangegeven waren de groepen inmiddels gesplitst in groep 1 en groep 2. Vis zat er overal maar alweer kenmerkend voor onze methodiek, wij vingen wel en de buren minder dan de helft.

Heel apart wat Johan weer wist te flikken. Een karper op de meervalhengel en een heeeeleee beste meervaljoekel op de karperhengel. Dat is toch wel even andere koek. Veel lichtere hengel en vissen met nylon in plaats van, laat maar zeggen, kabeltouw.
Los van alweer de prima begeleiding door Ron "hengel omhoog, slip strak, nu naar achteren, draaien, draaien" etc, had Johan een ultrarelaxte houding. Mister cool himself! Later meer over Johan, da's een verhaal apart.

  

De week kabbelde door, wij hadden onze plekken met deze lage waterstand goed geclaimd (men durfde ook niet dichterbij die lawaaierige reuzen te komen, de kleinste van het stel is rond 185 cm, de grootste 200 + én we waren met z'n 6-en, Ron, verreweg de allerkleinste (165?), niet meegerekend), en toen kwam het Engelse busje. Kennelijk een collegagids van Ron, want men groette elkaar. Met een bloedgang scheuren over de gortdroge bovendijk, zodat wij weer de volle laag zand te happen kregen en maar stoer doen tegenover de meegebrachte vissers. Na kort even met elkaar gesproken te hebben ging het busje met een rotgang door, alweer zand. Later die dag deed meneer Engelsman, hij had de vissers ergens verderop langs de Ebro gedeponeerd, hetzelfde op de terugweg. Ineens een harde knal. We hebben ons bescheurd over het halverwege verloren uitlaatsysteem. Eigen schuld, dikke bult. Met veel lawaai en er met de achterbanden overheen rossend, kwamen ze luid scheldend, want kunnen die lui tieren zeg, tot stilstand. Na het metaal, of de resten daarvan te hebben ingeladen, reden ze knallend en pruttelend, nu veel langzamer, verder. Voor de rest van de dagen waren ze gelukkig wel genezen, lekker peuh!

Later in de ochtend alweer een busje Engelsen. Tja het was moeilijk plaatsen vinden met deze waterstand. Hier even stoppen, daar even stoppen, maar overal te dichtbij andere vissers die hun posities al tactisch en breed vissend geclaimd hadden. Dit ging door totdat de gids besloot niet ver van de 2 Nederlanders aan onze linkerkant te gaan zitten. Bedenk dat je vanuit je plek vist met een waaiersysteem. Hengels links van je uitgezet, hengels voor en hengels rechts van je, zoals gezegd een waaiervorm. De Engelsen wilden ook conform dit systeem vissen. Hier een lijntje uit, daar een lijntje uit en voor je wist zaten ze vreselijk te kloten met de lijnen van onze Hollandse collega's. Dan maar een stukje naar links. Opnieuw in de Hollandse lijnen, de irritatie nam toe. Op een gegeven moment zaten de Engelsen te vissen op de zuur verdiende Nederlandse vissstekken en dit gaf natuurlijk bonje. Eerst nog enigszins fatsoenlijk, maar toen de Engelsen niet thuis gaven, steeds agressiever. Onder het genot van een zwart blikje ff stangen: "Dat kunnen ze toch niet maken? Ik zou het niet accepteren, ja, dat heb je met die Engelsen, nou ik wist het wel...." en zo gingen we maar door, eigenlijk heel gemeen, maar wél heeeeeel leuk! Ron probeerde nog te sussen en speelde een bemiddelende rol, maar onze bemoeienis hielp (sorry Ron) averechts. De sfeer werd grimmiger. "Als je niet opzout, trek ik je kop er af". Mmmm, dachten we (slokje bier), dat moest maar niet, want gelet op de forse spieren (het waren dus van die breedgeschouderde kale sportschoolknapen), zouden ze een eind komen bij die tengere Engelsen. Over koppen gesproken  De koppen van de beide westerlingen werden steeds roder en roder. Eerlijk gezegd, wat de Engelsen flikten kon ook niet door de beugel en gelukkig kwam het niet tot een handgemeen, want daar waren we beslist, als vissers onder elkaar, tussen gesprongen. Wel moesten de Engelsen nieuwe onderlijnen aan de hengels knopen aangezien de Hollanders met het schuim om de muil hun boot dwars door hun lijnen hadden gevaren (we lagen dubbel). Om 't niet helemaal uit de klauwen te laten lopen speelden we vervolgens de onschuldige mediator, waarna met zoveel Nederlands overwicht het Engelse kamp eieren voor z'n geld koos en vele meters naar links verschoof. Wat een vermaak, wat een zinloos gedoe, maar wél lachen. Los daarvan, chauvinistisch als we dan toch zijn, laten we onze 3-kleur niet zitten, ha ha. Nederland - Engeland 1-0.

Verder was het allemaal weer geweldig. Deze dag had team 1 het meeste gevangen.

Als troost voor team 2  gingen wij iets lekker scoren in Caspe (even geen Chinees maar een shoarma-achtige maaltijd) met een heerlijk ijskoud biertje in een bevroren bierglas. Heerlijk!!! En zo eindigde er alweer een fantastische dag, morgen weer kijken wat lang is?

Overigens, deze eettent komt later nog in het nieuws als ik het lot van een Belgische visser vertel.

Honger

De volgende ochtend, na alweer een hele gezellige avond weer op tijd naar het water. Tja, maar wat is op tijd. Luie donders waren we. Geen vrouwen betekent extra lui (ja mannen tis helaas zo). Dus wel de koelbox tot aan de rand toe vol, da's het belangrijkst, maar slechts een zeer karig tot geen ontbijt deze keer. 

Na enkele uren vangen, was het even een iets mindere periode aan het water. Dat ritme zat er bij de vissen simpelweg in. Ze bijten ongeveer van 9 - 1130, doen even een dutje en krijgen rond 1430 weer trek tot 1730. 's Nachts wordt er verhoudingsgewijs duidelijk minder gevangen. Dus een rustpauze voor de geschubde vrienden. Tussen de middag begonnen de magen flink te knorren. Gerrit en ik, we zaten toch niet op de dubbel oid, boden aan om iets lekkers in Caspe te halen. Prima idee, vond iedereen. We kwamen terecht bij dezelfde shoarmatent als waar we eerder met elkaar hadden gegeten, want je kon alles wat ze serveerden ook als meeneemmaaltijd bestellen.

We hadden die avond daarvoor al gezien dat ze ook een soort vleesrollen met groente hadden, leek ons prima als middagmaaltijd, én gelet op de vele verse groente, nog gezond ook. Helemaal goed. Heerlijk zo'n ijsglas uit  de vriezer gevuld met serveza. Gerrit een colaatje. 

Op de terugweg, langs de weg nog dicht bij Caspe stond hij. Een prachtige kerel met de duim omhoog te liften. Pikzwart, 2 meter lang, 2 meter breed en een glimlach van hier tot Tokyo. Hij leek zo uit een film te zijn gestapt. Wij stoppen natuurlijk. Waar moet je heen, where must you go? Hij sprak alleen Frans. Met ons steenkolen-Frans kwamen we er met veel handgebaren achter dat hij naar Chiprana en de fabriek van Del Monte wilde. En daar kwamen we toch vlak langs. Wat we hier in hemelsnaam deden. Vissen natuurlijk. Zaten hier vissen dan? In zijn thuisland zaten ook vissen, alleen was dat erg gevaarlijk vanwege de vele krokodillen. Mooie kerel met mooie verhalen (zo lang hij langzaam sprak en we het konden verstaan).
Je ziet in en om Caspe allerlei verschillende nationaliteiten uit zowel Azie als Afrika. Er is immers ook veel handwerk te verrichten in de vele boomgaarden en kassen. Een wereld van verschil. Gelukkig geen krokodillen in de Ebro. We hebben hem afgezet bij de rotonde van Chiprana en met grote zwaaien nam Kunta Kinte afscheid van ons.

Onderweg op de zandweg keken Gerrit en ik nog even wat de maximum snelheid van de auto was (snel dus) en we kwamen gelukkig toch weer heelhuids maar met een half versleten vering bij de boys aan. Het smaakte heerlijk, dus voor herhaling vatbaar. De buikjes zaten voorlopig weer vol.

Alweer vis

Net terug was Gerrit al weer aan de beurt voor de meerval...., wat een feest!

Deze net geen 2 meter vis, bracht de extase in groep 1 tot nog hogere waarden.

Mooie vis

Gerrit test z'n spierballen

In groep 2 was het even rustig. Henk kwam even op visite en vertrok heel sneaky naar de tent van Ron die iets hoger op de wal deels in de schaduw stond. Prachtige plek om even een dutje te doen, want, zoals ik al eerder aangaf, van vissen word je moe en zeker als je exemplaren vangt van over de 2 20.

Even de oogjes toe

Lang kon Henk niet maffen, want daar loeide alweer een pieper van de karperhengel. In volle vaart werd de lijn van de vrijgestelde molen getrokken. Mijn beurt. Rustig oppakken, vrijstelling er af door even te draaien, niet te wild aanslaan (ze haken zich meestal wel zelf) en hangen. kromme hengel.
Flinke weerstand. Maar op een gegeven moment voel je wat er hangt. Karper maakt lange runs, terwijl meerval beukt met harde tikken. Toch, als je denkt het systeem door te hebben, word je weer verrast door een karper die zich voordoet als meerval en omgekeerd. Bij dit exemplaar was dat niet het geval. Fraaie lange runs en daarna proberen weer lijn te pakken en de vis te sturen, zodat hij geen gevaar vormde voor de andere hengels. Lastig bij deze, hij was daar simpelweg te groot voor en had eerder mij onder controle dan omgekeerd. Dan geldt, geduld! Niet te wild, niet te graag binnen willen halen, echt, hij wordt vanzelf moe. Je merkt dan ook dat je er steeds meer kijk op krijgt, dat gold voor iedereen, zodat je ter verhoging van de sport en het vermaak ook een beetje met de slip kunt spelen. Het voordeel daarvan is ook dat de vangst, dus het vermaak, langer duurt. En wat heb je er aan dat je zo'n mooie vis z'n kunstgebit uit z'n muil trekt..
Bij deze ging alles volgens het boekje.

We zijn er bijna

Kijk eens naar die enorme hoge rug

De dag liep alweer ten einde, de rommel werd opgeruimd, het kamp werd nachtklaar gemaakt. Ron was het haasje deze keer en moest blijven om op de spullen te letten. Want je weet maar nooit. Soms verdwijnen er complete boten......(of niet Alex).