2011 - 2 Een monsterlijk jaar, dag 2 Terug aan de Ebro

Gaap

Het slaapzand uit de ogen wrijven, peukie draaien, eerst roken, de blaas flink legen (tsjonge wat kan die vol zijn), goed kijken of er geen dikke kakkerlak onder je voet liep, zodat je er al krakend achterkwam dat je wat onder je voet weg te pulken had, peukie draaien, roken. Bert kwam ook uit coma, slapend in een bed in de woonkamer om het lawaai van de snurkers te ontlopen. Het roken was overigens een buitenactiviteit en iedereen hield zich daar goed aan.

Poes, die vlooienbaal die van ons niet binnen mocht, kwam hard en knorrend aangelopen en sprong gelijk op schoot, alsof dit al jaren zo hoorde. Ook dat vergrootte het thuisgevoel. Gerrit kwam ook een sjekkie (Javaanse knapen) draaien en onder het genot van een lekker bakkie pleur werden we bij een opkomende zon een beetje wakker. Dag 1 was aangebroken.
Maar waar bleven Johan, Joep en Henk? Dit supertrio was nog behoorlijk ver weg, alleen ronkende geluiden uit de kamers. Met de ogen dicht kwam er zowaar wat geluid uit "Ga straks maar eerst zonder ons, wij komen wel na". Zeker weten? Weten jullie dan precies waar het is? "Komt goed, nog even duffen, hebben we nog ff nodig, tot straks".

Ach, we waren toch met 2 auto's en Ron had het goed uitgelegd, zou dus wel goed komen.
Zoals gebruikelijk de koelbox vullen, broodjes eten en smeren voor de dag, eitjes bakken, andere lekkernijen meenemen en wachten op Ron.
Poes had natuurlijk weer honger zo 's morgensvroeg, dus werd wederom de ham gepakt. Als de voorraad weer zou worden aangevuld, niet de kattevoer vergeten.

Hengels uit

Groep 1, Gerrit, Bert en ik (Anne) dus reed braaf achter Ron aan naar een plek ergens tussen Chiprana en Escatron. Daar stond gelukkig nog genoeg water om de hengels uit te gooien. Groep 2 zou, zoals dus afgesproken was, niet al te gek laat achter ons aankomen.
Er stond een forse wind die we van links kregen. Zo nu en dan werden we gezandstraald, want de grond was kurkdroog. Nog best frisjes zo vroeg in de morgen, dus bleef de lange kleding vooralsnog aan.
Met elkaar het kamp opbouwen, de karperhengels uitgooien en de meervalhengels uitzetten met de boot. Het leuke was dat Ron bij iedere handeling uitlegde wat hij deed. Het gebruik van de pelletnaald (de naald die steeds zoek was), hoeveel brokken er op de hair geregen werden en waarom, de werking van de fishfinder en waarom niet hier maar daar de lijnen werden geplaatst, zijn  oriëntatie op de rotsen aan de overkant en het verloop daarvan onderwater (daar zit een kuil, daar zit een inham waar ze graag liggen, enz). Ook opvallend, het duidelijk minder voeren op de visplek. Helemaal niet nodig die zakken tegelijk er in smijten, vond Ron, maar wel heel gericht een bepaalde hoeveelheid met een bepaalde frequentie. Hij hield de klok stipt in de gaten. Lijndikte en haakgrootte was belangrijker. We visten dan ook beslist niet met kabeltouw. De kunstjes werden ons al snel duidelijker, zodat we gericht en actief konden meewerken, wat het voor Ron ook weer gemakkelijker maakte.
En daar stonden de hengeltjes alweer. Fier en trots in de houders. Bijten maar!

Hap!

En toen direct al response op de meervalhengel en wat voor aanbeet. De hengel stond te klappen in de houder, dat moest wel een hele beste zijn. Het was Gerrits beurt en zoals al eerder aangegeven, als je aan de beurt bent, ben je scherp. Hij sloeg 'm mooi en niet te wild aan en hangen!
Hij voelde niet supergroot, maar het was weer heerlijk om hier in Spanje te zijn. Weg van de bewoonde wereld, weg van het ritme eten, werken, slapen. Onderlinge jaloezie, mocht die er ooit al geweest zijn (maar ik weet zeker dat dat niet zo is), was er niet. Vangt iemand iets, voelt 't alsof je hem zelf voelt. Je weet immers exact wat er door hem heen gaat. Je weet dat hij er straks weer een blauwe plek in z'n lies aan over houdt.
De beelden, waar het enthousiasme vanaf spat, zeggen weer genoeg.

Los van de film natuurlijk ook weer de foto's.

Hele happy snoet

Ruim 45 pond!

 Nadat Ron eerst het gewicht van de weegzak heeft gemeten, stelt hij de schaal bij. We willen natuurlijk wel échte ponden weten. Ruim 45 voor de eerste vis. Direct wordt het oude record van 42 pond van Johan gebroken.

Wat is ie groooooot

De karperking!

Meer happers

Zo! Dat was nummer één.

Mooie dril

We hoefden niet lang te wachten op de volgende aanbeet. Weer op de meervalhengel. Ook weer karper, of toch meerval? Intussen blies de wind hard door. Ik was aan de beurt. Twas weer genieten geblazen, en ach dan maakt de grootte nog niet zo veel uit. Het voer deed z'n werk prima, Ron opereerde vakkundig, er was niets mis. Het windjack was overigens even geen overbodige luxe.

Meerval ruim 130

Nu Gerrit en ik 'm binnen hadden kon Bert natuurlijk niet achterblijven. Maar waar bleven de andere boys? We pakten ons mobieltje, maar zaten zo ver in de Spaanse rimboe dat niemand hier bereik had. Bellen konden we dus niet. Lagen ze nu nog steeds te meuren? Ach, de heren kennende verbaasde ons dat eigenlijk ook weer niet, ze zouden wel zo komen.

Terug naar Bert. Wachten op de 3e aanbeet en wat voor een aanbeet. Bijna een dubbelklapper. Wat krijgen die hengels toch onvoorstelbaar op hun donder. Duidelijk was te zien dat Bert, net als ons, in de loop van de jaren veel had bijgeleerd. Hengel hooghouden, zodat de kromming de klappen kan opvangen en de lijn wordt gespaard. Weliswaar kevlar met een heleboel trekkracht, maar wel met een maximale grens natuurlijk. Ron gaf prima aanwijzingen en hield tegelijkertijd de andere lijnen in de gaten. Hangende vissen zijn immers maar slecht te sturen en al helemaal als ze, zeg maar, de 140 gepasseerd zijn. Dat deze forser was, was duidelijk te merken aan de vele lijn die hij zonder pardon van de molen liet gieren, niks aan te houden. Ook niet door Bert van 100 kg (?) en bijna 2 meter. De mooie beelden zeggen ook hier weer genoeg. Enjoy!

Waar blijven de boys van groep 2??

Intussen nog steeds geen groep 2, waar bleven ze toch. Toch wel lastig dat we elkaar niet konden bellen.
Voor ons ging het feest gewoon door. We trokken gedrieën de ene jumbo na de andere uit het water. Wat een feest, nog nooit zo goed geweest. Duidelijk is te zien dat Bert de foto's maakte, want hij staat er maar zelden op (maar ving ook genoeg).
Ron vond alles prima zo lang wij maar zaten te genieten. We deden ons best om toch een deuk in de koelbox, die voor 6 vissers ingericht was, te drinken. We hadden tenslotte wat te vieren.

Alweer krom

Vele kilo's

Megakarpers

Maar ook kleinere meerval

Mooie knapen

Genietende vrienden

Genietende Gerrit

Alweer een meerval

Deze is weer van het grotere soort

Toch even een handschoen aan

En de boys van groep 2? Die hebben we de hele dag niet meer gezien. Misschien hadden ze andere plannen? Of konden ze ons toch niet vinden? Of hadden ze toch de koelkast leeggedronken? Daar zouden we later achterkomen.....