2011 - 5 Een monsterlijk jaar in Caspe, Wat is lang (deel 2)?

Natuur

Vale gier

Als je zo een tijdje in de Spaanse rimboe zit, krijg je tussen de bedrijven door van alles te zien. Leuk is ook dat Ron daar in de loop van de jaren oog voor heeft gekregen en je daar, als je geïnteresseerd bent, ook op wijst. We hadden onderweg, niet heel ver van onze visplaats, al een dood schaap gezien en dat bleef niet onopgemerkt. Ver boven ons, kwamen de zwarte stippen al rondcirkelend steeds dichterbij. De vliegende deuren, want ze zijn vrij groot, werden in een groep van een stuk of tien steeds herkenbaarder. De vale gier dus. Klapperen met de vleugels doen ze bijna niet. Ze maken handig gebruik van de thermiek die vanaf de Ebrowand omhoog stijgt. Zweefkampioenen zijn het die soms zo ver vliegen om eten te vinden, of beter gezegd zweven, dat ze een paar jaar geleden zelfs in ons land zijn gesignaleerd.

Wauw een wouw!

Naast de gier heb je nog een rover die we daar regelmatig gezien hebben, de rode wouw. Iedere morgen rond dezelfde tijd deed hij zijn rondje. Je kon bijna je klok er op gelijk zetten. Prachtige vogel, gemakkelijk te herkennen aan zijn gevorkte staart en veel lager vliegend dan de gieren.

Watervogels zie je niet. Ook wel logisch, want alles wat leeft in of op de Ebro wordt simpelweg opgevreten.

Naast de vele vogelsoorten zie je ook diverse in het wild levende landdieren. Op de rotswanden aan de overkant trokken regelmatig wilde geiten langs. Prima klimmers die beesten.

Zoek de geit. Er staan er 2 op.

Ingezoomde geit

De schutkleur die ze hebben laat ze volledig opgaan in de achtergrond van de bergwand. Pas als ze bewegen zie je ze.


Tegen de avond toen we terug gingen stond ie ineens midden op de zandweg. Wij stoppen. We waren verbaasd dat ie bleef zitten. Stom, zowel de spiegelreflex van Bert als mijn filmcamera waren diep opgeborgen in de tassen, zoiets verwacht je ook niet. Intussen bleef hij hongerig (dachten we) naar ons loeren. Je zag de grote oren als antennes onze kant op gericht. Zag hij ons als prooi? We kregen zowaar een roodkapje-gevoel. Wat een mooi beest. Toen we eindelijk de film- en fotocamera in positie hadden liep Bor de bebossing in. De grote witte pluim aan de achterkant van zijn staart was nog net goed te zien (zie film, heb dat laatste stuk, waar het levensbedreigende beest daadwerkelijk nog even op staat er een paar keer opgezet).


Bij het huisje aangekomen lieten we Ron opgewonden de beelden zien. Ah, de Spaanse vos. Komt daar regelmatig even kijken. Eet vooral hazen en konijnen die er genoeg zitten. Huh, vos? Maar die zijn toch rood en veel kleiner? In Spanje dus niet. En wij maar denken dat we vanwege levensgevaar maar beter in de auto konden blijven. Bor werd dus Lowieke.
We hebben hem later nog verschillende keren gespot.

Verder met onze core business, het vissen

Alhoewel de vissen qua aantal niet meer zo groot waren als in het begin van de week, bleven we toch regelmatig vangen. Johan voelde zich een dag niet helemaal je van het en pauzeerde even. Hij bewaakte het huisje, lag veel in bed en gaf de poes veel aandacht.
Gelukkig was hij er de volgende dag, nog een beetje grieperig en een snotkop, weer bij en was in kamp 2 ook prompt aan de beurt.
Deze keer werd een van de hengels niet beaast met de brokken, maar met inktvis. Ja, die inktvis. Als je 'm vers koopt in de supermarkt, is het eigenlijk nog niet helemaal geschikt. Het is beter om 'm een paar dagen buiten de koeling te leggen en de laatste uren even flink te laten zweten in de zon. Het gaat dan een beetje bederven en gaat paars-rood verkleuren. Het meurt dan als een ferm bezwete harige oksel die een maand niet gewassen is en al tekenen van zwam vertoont. Reken maar dat dat een behoorlijk geurspoor in het water geeft, en ja, daar houden meervallen van.


Een flinke aanbeet op de meerval en Johan was er bij, wat vissen betreft was hij weer scherp. Hangen weer! De dril viel mee en omdat ik van kamp 1 naar 2 kwam aangehold, miste ik daardoor dus het meeste van het eigenlijke vangen. We pakken de draad op (zie film) vanaf het moment dat de vis net op de kant ligt.

Toen Ron gemeten had wilde Johan het eerst niet geloven. De 222 van Henk was al fantastisch, maar dat hij dit geweldige record nog zou overtreffen....Nog maar eens meten, het klopte toch echt.
De vis was wel flink slanker dan die van Henk. De weegschaal gaf 141 pond aan, dus 30 pond lichter dan die van Henk. Maar waar hebben we het over. Vissen van 70 kilo en 85 kilo. Tis toch niet te geloven.
Vissers van links en rechts kwamen jaloers de buit bekijken, waaronder een sympathieke Belg. We wisselden nog wat ervaringen met hem uit en zouden hem later, ik had dit al in een van de eerdere blogs beloofd, nog terugzien.
Maar eerst, showtime voor onze Johan. Tja, wat is lang!

Tis echt 224 cm!!

Ruim 140 pond

Daar verdwijnt een kind in....

Ondertussen ging het vangen in kamp 1 gewoon door

Weliswaar geen 222 of 224, maar het vangstplezier was er niet minder om. Onderstaand nog wat sfeerplaatjes.

Duidelijk is te zien dat de koppen al flink bruiner zijn dan in het begin van de week.

Karpers tot een lengte van 113 cm, het kon niet op, alweer een blauwe plek in de lies.

 

Meervallen, karpers, record na record werd gebroken. 
Voor de één is dit een extra stimulans op stiekem na te denken over een trip in het jaar daarop, voor de ander is het een soort van verzadigingspunt. Beter als dit wordt 't niet en ik ben er nu klaar mee, wat een fijne herinneringen. Allemaal heel verklaarbaar, logisch en gerechtvaardigd, iedereen heeft gelijk. 
Los daarvan moet je toch aardig sparen om iedere keer zo'n bom duiten op tafel te leggen. Geld dat je ook aan je vrouw, kinders, familie en weet ik veel kan besteden.

Party time, namens de mannen van kamp 2

Terug in ons huisje begon team 1 zich toch wat onderdanig op te stellen. Zowel Johan als Henk boven de 220, ongelooflijk!
Zin in koken hadden we niet, alhoewel Joep, die zo nu en dan een heerlijke smaakvolle maaltijd op tafel toverde aangaf best wel iets in elkaar te willen flansen. Niks dervan. We halen wel wat op.
Zin in alweer shoarma hadden we niet, maar we hadden gezien dat de bekende tent in Caspe ook lamsvlees, kippevlees, rundvleesreepjes, gecombineerd met gefrituurde aardappelschijfjes en sla op de menukaart had staan. Ja, doe me die maar gaf team 2 aan, verzin maar wat lekkers behalve shoarma.

Team 1 dus, Gerrit, Bert en ik, in de auto naar Caspe. Bij de rotonde rechtdoor en een parkeerplekkie vinden. Men herkende ons inmiddels al en het was er gezellig druk. Alle buitentafeltjes waren bezet, maar niet getreurd, dit werd vlot vanuit binnen verholpen met een extra tafeltje en stoelen, zodat we onder het genot van een lekkere pot bier op onze bestelling konden wachten (niet om gevraagd, stond er zomaar).
Aan de bar binnen zaten twee hele donkere jongens samen te genieten van 1 flesje bier, zie je vaker in Spanje. Ach, we waren toch goed gemutst dus kregen de beide knapen ook een gele gluiper van ons. Onze Belgische vriend was binnen druk aan het praten met een aantal Engelse gidsen, zodat we verder aan hem, afgezien een hallo en het opsteken van de hand, geen aandacht hebben besteed.
Het weer was weer geweldig, het biertje smaakte heerlijk en het bestelde eten werd in de open koken met veel gevoel bereid. Ineens kwam een van de obers met een uitgebreide schotel aanzetten. Hoezo een schotel met extra vlees. We hadden toch meeneemgedoe besteld? Binnen zagen we dat men druk verder ging met onze bestelling, dat zou dus wel goed komen.
Natuurlijk!! Riep Gerrit. Dit komt van die twee knapen aan de bar. Het is in die culturen gebruikelijk dat je dan iets teruggeeft en het is een belediging als je daar geen gebruik van maakt...
Gelet op de blik in z'n ogen geloofden we Gerrit direct. Er lag aan bestek alleen een vork, mes en lepel, dus gaven we aan de ober aan dat er nog 2 vorkjes bij moesten komen, was geen enkel probleem. Er werd druk geprikt in het vlees. We mochten onze gastheren uiteraard vooral niet beledigen, stel je voor. Uiteindelijk waren er slechts nog wat gerafelde blaadjes sla en wat verkoolde aardappeltjes over en op dat moment werd aangegeven dat de bestelling klaar was. Mooi, we knikten nog eens vriendelijk naar de mannen aan de bar. En daar kwam Polleke. Het leek hem gezellig om samen met die Ollanders nog even bij te kleppen, terwijl hij z'n bordje leeg at.
Bordje leeg at? Bert, Gerrit en ik keken elkaar aan, terwijl Pol beteuterd naar zijn bijna lege bord keek. 
Ons eten was klaar en snel gingen we er van door. Niks cadeau van de barmannen, het bleek voor de Belg te zijn.....
We zwaaien nog een keer en proesten het uit van het lachen. De volgende laatste dag weer vissen.