2010 - 3 Een raar jaar Waar is de boot en het kamp?

Thanks readers

Voor ik verder ga met de blog wil ik graag een welkomstwoord richten tot de lezers. Het grappige aan deze blogs is dat je in de statistieken kunt zien waar de lezers vandaan komen. Inmiddels zijn er volgers uit de volgende landen in volgorde van lezers aantallen. Veel leesplezier en geef een reactie, ben zeer benieuwd.

Before I continue with the blog, I would like to welcome all the readers. The funny thing about these blogs is that you can see in the statistics where readers come from. Meanwhile, followers from the following countries in order of readership. Enjoy reading and please give a comment, I'm very curious.

Bevor ich mit dem Blog weiter gehe, würde Ich mag ein Grußwort an die Leser. Die lustige Sache über diesen Blogs ist, dass man in der Statistik auf denen die Leser kommen aus sehen. Inzwischen Anhänger aus den folgenden Ländern in der Reihenfolge der Leserschaft. Viel Spaß beim Lesen und geben Sie bitte einen Kommentar, ich bin sehr neugierig.

Antes de continuar con el blog, me gustaría un discurso de bienvenida a los lectores. Lo curioso de estos blogs es que se puede ver en las estadísticas donde los lectores provienen. Mientras tanto, los seguidores de los siguientes países por orden de número de lectores. Disfrute de la lectura y por favor dar un comentario, soy muy curioso.

Πριν συνεχίσω με το blog, θα ήθελα ένα χαιρετισμό προς τους αναγνώστες. Το αστείο πράγμα για αυτά τα blogs είναι ότι μπορείτε να δείτε τα στατιστικά στοιχεία που προέρχονται από τους αναγνώστες. Εν τω μεταξύ, οι οπαδοί από τις ακόλουθες χώρες κατά σειρά αναγνωστικό κοινό. Καλή ανάγνωση και δώστε ένα σχόλιο, είμαι πολύ περίεργος.

Прежде чем я продолжу с блога, я хотел бы приветственном слове к читателям. Самое смешное, об этих блогов является то, что вы можете увидеть в статистике, где читатели пришли. Между тем, последователи из следующих стран в порядке читателей. Наслаждайтесь чтением и пожалуйста, дайте комментарий, очень любопытно.

De lezers komen uit Nederland (The Netherlands), Verenigde Staten (USA), Duitsland (Germany), Spanje (Spain), Griekenland (Greece), Rusland (Russia) en Engeland (Great Britain). Leuk toch?

Vol goede moed

Vanaf het moment dat we in Escatron kwamen,  werd het iedere dag beter. Meer vis, steeds grotere karpers (de kleinste 20 pond, de grootse 42 pond), meer meerval die ook in aantal en grootte toenam, het kon niet op. Het ochtendritueel in de bungalow ging als vanzelf, soms lang wachten op die ene plee. Mede daarom, zoals iedere dag, ging er ook er ook een rol wc-papier mee, je weet maar nooit.
Opnieuw de rit richting Escatron en daar aangekomen......bleek dat het kamp was opgebroken....Geen tent meer, geen uitnodigende karperstoelen, geen parasolletjes, niets meer. Wat was het geval, de (rubber)boot, inclusief motor was gestolen, aldus de gidsen. Dus konden de lijnen niet uitgezet worden en geen lijnen uitzetten is niet vissen. Maar waarom het kamp en de tent en alles al afgebroken? Dan regel je toch een andere boot? Knittel had er toch meerdere en was dat ons probleem? Wij hadden toch dik betaald? Waarom geen overleg? We zagen alleen maar ophalende schouders bij de 3 gidsen en regematig werd er scheisse geroepen. Hoezo scheisse, ja onze scheisse! Dit voorval, opgeteld met het voorval van de dag daarvoor, toen Marc met zijn eigen hengels zonder overleg notabene op onze voerplek begon te vissen en 4 karpers van rond de 40 pond onder onze neus wegtrok (wij vingen ff niets), deed de wenkbrouwen behoorlijk fronsen. En ook nog foto's maken van die dikke knoeperds, was voor zijn eigen prive site. Nix site, zorg naar dat wij vangen in plaats van jezelf. Hij begreep er niets van en keek ons schaapachtig aan.
Gefrustreerd reden we, gevoldg door de gidsen, weer terug naar ons huisje. Bakje koffie dan maar?

Op de camping aangekomen liepen de gidsen als kippen zonder kop heen en weer. Wij dachten, de dag is nog lang, dus zoek een alternatief met een andere boot. Die stonden nota bene gereed voor de tent van Alex. Maar zij konden Alex telefonisch niet bereiken, slecht bereik op het meer, dus hield het daar op. Eigen initiatief was niet aan de orde. Alweer die schaapachtige blik en niets meer aan te doen. Niet vissen, geen actie, geen joekels, mooi kloten dus. Zomaar een volle dag naar z'n malle moer. Opnieuw vroegen we ons af "waarom weg daar"??. Toen wij er waren, hadden we regelmatig bezoek van andere vissers die ons zagen vangen. Links en rechts van ons waren de vangsten absoluut een stuk magerder. Het zou toch niet dat de plek was verhandeld??? Er ging van alles door ons hoofd. Misschien terecht, misschien niet terecht, maar we hadden ernstige twijfels aan alle oprechtheid.

We brachten de tijd door met het verkennen van de camping en het aanvullen van onze proviand. Toen Alex terug was met zijn eigen vissers hebben we ons uiteraard beklaagd. Het leek alsof ook hij niet goed met deze situatie om kon gaan. Hij reageerde ons veel te laconiek.
Maar goed, wat moet je. De volgende ochtend was bedacht om weer op het meer voor de camping te vissen. De Escatronplek die echt begon te lopen was dus out of the qestion.

Nieuwe boot

Weer een lange broek aan

In tegenstelling tot de eerdere dagen was de lucht niet zo blauw meer. De bewolking nam zelfs toe. Ook de temperatuur was gezakt en we pasten onze kleding daar ook op aan. In ieder geval toch weer een boot en toch weer vissen en toch weer kansen op nieuwe avonturen met megamonsters.
Alle spullen, stoelen, hengels werden uitgeladen op de bedachte plek. Voor de zekerheid hadden we ook een regenjack meegenomen, je wist maar nooit....

Hozen

Daar zaten we dan weer. In de verte begon het te bliksemen, het werd donkerder. De eerste drup, dat viel nog mee. Proost mannen, op de vangst vandaag! Drup, drup. De lucht werd donkerder en de donderwolken kwamen snel naderbij. Flits, tellen, 15 seconden, dus 4,5 km. Klabam, die was al dichterbij, drup, drup, drup. En opeens......gingen de sluizen open. Wir mussen weg hier. Goed idee. Bats, flits en bijna gelijk knal. Zo, die was dichtbij...

Is dit Gerrit, Bert of toch Joep?

Alle zooi vlug ingeladen en het begon me toch te hozen. We waren volledig de weg kwijt. Je kon niets meer zien en je nergens meer op oriënteren  Die kant op brulde Gerrit. Je moest hard praten om de regen op het meer en onszelf te overstemmen. Glazige blikken in de ogen van de gidsen. Wist Gerrit het zeker? Braaf deden ze wat gezegd was en zeiknat als verzopen katten bereikten we de aanlegplaats bij de camping. Prima richtingsgevoel van Gerrit, kennelijk had hij zijn radar aan!
We gooiden met een dobbelsteen wie als eerste mocht douchen.
De rest hield zich warm met een drankje uit de uiteraard nog volle koelbox. Zo ging ook deze dag als niet-visdag in de boeken. Maar hier kon niemand iets aan doen.