Afsluiting van het vissen in 2011
In mijn vorige blog had ik het er al even over. Het verzadigingspunt dat bij sommige vissers optrad. Het was mooi geweest zo. Er was zo'n beetje alles gevangen wat men vooraf stiekem in gedachten had. Wat wil je dan nog meer. Bij groep 2 begon de volgorde daardoor onbelangrijk te worden. Wie het dichtst in de buurt van een piepende, krakende of buigende hengel stond greep 'm. De diehards van team 1 bleken echter nog steeds vatbaarder voor de effecten van het woekerende reuzevisvirus en streden dapper in de afgesproken volgorde door.Wel was de laatste dagen goed te zijn dat de scherpte op vangen concurrentie kreeg van meer interesse voor de bijzaken. Hierdoor kwam er ook meer ruimte voor experimenteren. En de inmiddels opgebouwde jarenlange ervaring hielp daar ook bij mee. Maakt het verschil als je op de karper met 1 of 2 pellets vist? Gaan we diep in de geul of tegen de schuine onderwand? Pakken ze liever pellets of inktvis? Helpen sommige toevoegingen (Ron had verschillende lokmiddelen mee waar het aas mee ingesmeerd kon worden). Wat als je heel gericht op de visplaats voert met in water oplosbare pelletnetjes (ja, die dingen bestaan en Ron had ze natuurlijk ook bij zich), haakt een karper zich altijd zelf of helpt een flinke tik (nee dus, niet doen dat ferme aanslaan, zorgde voor menige teleurstelling) enz enz. We leerden tijdens een biologieles van Ron zelfs het verschil te zien tussen een mannetje en vrouwtjesmeerval (ja, ook mannetjesmeervallen, zeker de grotere exemplaren, hebben zowaar piemeltjes). Ron moet wel eens tureluur zijn geworden van die vele vragen, maar dat kon je niet aan hem merken. Geduldig werd alles uitgelegd.
Waar we na al die jaren in ieder geval geen verstand van leken te hebben was Spaans bier. Gerrit had, omdat hij het niet erg vond om te rijden, Amstelbier gekocht waar met grote cijfers 0.0% op stond. Ach en bij die warmte is een koud biertje toch wel erg welkom. Die middag trok Gerrit de eersten open. Mmm, valt me niet tegen. Doe mij ook eens een slokje, vroeg ik. Het smaakte inderdaad niet gek. Maar het Bucklergevoel zorgde er tussen de oren voor dat het spul door mij alsnog als paardenzeik bestempeld werd, snel een San Miguel. Het maakte Gerrit niet uit.
Die middag, Gerrit trok vrolijk het 3e blikje open, vingen we nog aardig. Ron was even buurten bij groep 2, maar wij opereerden als een geoliede machine. Zelfs de lijnen werden, met oog voor detail door Gerrit, met de motorboot weer op de juiste plaats uitgezet, althans in het begin. Plop, blikje vier (of was het al 5?). Toen Gerrit op een gegeven moment vrolijk begon te zingen toch maar even een nadere inspectie van het blikje. Waar die 0,0% op sloeg weten we nog niet (een cursus Spaans zou niet verkeerd zijn), maar qua alcoholpercentage bleek het een ferme special van Amstel te zijn. Maar liefst 8.5% !!!! stond er in hele kleine lettertjes op. Uiteraard ging Gerrit aan de cola en dat 6e blikje was natuurlijk voor mij, proost!
Even buurten bij team 2, want daar was actie. Joep, die op de dubbel zat (althans dat vonden Johan en Henk, die hun echte monsters al op het droge hadden), was net weer aan het vangen. Geen hele grote op de karperhengel, maar, aan het felle beuken te zien, opnieuw meerval.
Ron ging even met de boot naar de naburige gidsen. Even bijkleppen. Vangsten en tips uitwisselen. Waar bijten ze op? Pellets of inktvis? Altijd informatie verzamelend om zijn vissers van dienst te zijn voor nog meer en nog groter. De 2 breedgeschouderde Nederlanders waren overigens die ochtend vertrokken. Wel lullig dat ze "vergeten" waren om nog 2 zakken pellets met Ron af te rekenen. Ach, zij Ron, heb hun gegevens wel, komt later wel goed. De kerels, dus zonder gids, hadden slechts een fractie gevangen van onze aantallen en groottes. Kan me voorstellen dat je dan met een zure kop de auto weer in stapt en gefrustreerd (mede door de opdringerige Engelsen) eerder dan gepland richting Nederland blaast, want ze waren hier met eigen vervoer.
Na een tijdje in kamp 2 te hebben gebivakkeerd, liep ik langzaam weer terug naar het kamp van team 1. Inmiddels zou ik zo'n beetje wel weer aan de beurt zijn. Halverwege ving ik de discussie tussen Joep, Johan en Henk op. Pak 'm nou maar, toe nou maar. Dit is een grote, kijk eens hoe die hengel klapt. Met enige tegenzin liet Joep zich toch overhalen, in de veronderstelling opnieuw een kleintje te pakken. Joep, zelf zeker niet de kleinste, werd simpelweg richting water getrokken, niets aan te houden. Ik keerde me weer om en begon de dril te filmen. Ook nu, vanwege de vervelende 100 MB grens, heb ik 'm in stukken van 2 minuten moeten knippen. Hij is echter daardoor niet minder spectaculair.
Wat Joep aan de hengel heeft hangen heeft is nog onduidelijk, maar dit ie niet weer een exemplaar van "maar" een meter heeft hangen, is wel duidelijk. De slip is bijna dicht, maar met speels gemak jakkert het monster de lijn van de molen.
Vanwege de afwezigheid van Ron breekt er wel even lichte paniek uit bij sommigen in kamp 2. Anderen hebben er genoeg vertrouwen in dat de vis wel eigenhandig op de kant komt. Even lijkt Joep 'm kwijt te zijn en valt de lijn met een klap stil. Toch blijkt ie gelukkig nog te hangen. Kennelijk heeft de vis bedacht om om te keren en kan Joep wat lijn pakken.
Denk je vat te krijgen, is het omgekeerde het geval. Niets lijkt deze draak tegen te kunnen houden. Pakt Joep een meter, trekt hij er weer 2 van af. De wind jaagt door de ultrastrakgespannen lijn. Hij lijkt dwars door de andere lijnen te jakkeren, maar het valt gelukkig mee. Omdat de vis nu ongestoord lijn blijft pakken, wordt in goed overleg besloten de slip toch nog een zetje strakker te zetten. Meer kan nu echt niet meer, anders dreigt breuk.
Joep begint 'm nu toch wel een beetje te knijpen. Hé, waar is Ron nu toch. Daar heeft hij toch wel meer vertrouwen in dan die amateurs zo links en rechts om hem heen. Een nieuwsgierige Engelsman die ziet dat het een best beest is, wordt nog om advies gevraagd. Joeps vraag is serieus en verwacht een serieus antwoord. De Engelsman grijnst alleen maar terug met een houding van je vangt 'm maar lekker zelf vriend.
Ook Johan wordt nu toch wel nerveus. Dit is serieuze business en het wordt Joep ook zo gegund. Missen is geen optie. Hij loopt richting team 1, waar vandaan de tamtam al richting Ron is gegaan. Ondertussen begint Joep eindelijk toch enigszins vat op het monster te krijgen, hij kan een beetje lijn pakken.
Gelukkig! Daar is de echte meervalkoning gearriveerd en rustig als altijd wordt deze big papa binnen gedirigeerd. Er is nog steeds verzet en de grond wordt flink omgewoeld. Hij lijkt fors!
Meten en wegen. Toch ook meer dan 2 meter? Makkelijk! Qua lengte is ie net een paar millimeter korter dan de 224 van Johan, waardoor we het "slechts" op 223 cm houden. Maar wat een onvoorstelbaar gewicht. Net geen 100 kg. De wijzer blijft steken op 191 pond, tis toch niet te geloven....Ook Ron is zichtbaar blij en vooral ook blij voor Joep. Het zoveelste record deze week dat sneuvelt. Een prachtig cadeau zo op de laatste dag.
En nu nog even het showen van de prachtige meerval. In omvang verreweg de grootste die er ooit binnen ons klupje gevangen is. Johan lengtekampioen, Henk staartjeskampioen en Joep megagewichtskampioen. Team 2 is niet 1, niet 2 maar 3 dubbel kampioen geworden. Let vooral op het slapstickachtige gedoe met de vis, het is een lust voor het oog.
Hier nog wat sfeerplaatjes.
 |
| 191 pond! |
 |
| Alleen niet te tillen en wat is dat staartje glibberig |
 |
| Team 2 met 3 vissen boven de 220, niet te geloven |
 |
| The beauty and the beast (wie is wie?) en wat kan Ron ook sexy kijken... |
2011 finito
De dag en daarmee ook deze visvakantie kwam ten einde.Het was geweldig, het was fantastisch, het was supergezellig, iedereen brak één of meerdere keren zijn record.
Voor sommige vrienden was dit de gelegenheid om een verzadigingspauze in te lassen. Voor anderen, waaronder natuurlijk ik, een stimulans om weer verder te gaan. Op naar de voorbereidingen van 2012 en natuurlijk bij Ron, dat stond op voorhand al vast.
Rest mij nog een compilatie te plaatsen met wat fraaie sfeerbeelden. De muziek (ik durf dat eigenlijk nooit) heb ik gemaakt met de Ebro en alle Ebro voorvallen van 2011, waaronder de botsing in de buurt van Caspe, als inspiratie. Ik heb, hoe kan het ook anders, het nummer "Angelique" genoemd. Zij is tenslotte onze redder in nood na het ongeval én, gelet op alle zeer prettige mailwisselingen, veel meer dan dan.
OP NAAR DE 2012!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten