2011 - 3 Een monsterlijk jaar, Het staartje van Henk

Uitgeslapen

Uiterst voldaan stapte groep 1, met een al bijna roodverbrand neusje, in de auto huiswaarts. Deze,  laat maar zeggen wakkere groep, had aan het einde van de dag eerst samen met Ron het kamp opgeruimd, nog een laatste biertje (colaatje voor de driver) aan het water gepakt én uiteraard getoast op deze unieke dag met record na record (karperrecords voor Gerrit en mij, meervalrecord voor Bert).

Maar waar was groep 2, zeg maar de uitslapers, gebleven? Onderweg naar huis zaten we te speculeren wat er loos zou zijn.

Bij thuiskomst kwam de aap uit de mouw. De heren hadden inderdaad eerst nog eens fors liggen knorren, maar toen toch een poging gedaan om ons te vinden. En ja, dat was een lastige. Eenmaal van de grote weg af kom je rechtsaf op zandwegen met allerlei splitsingen waar je je oriëntatie al snel kwijtraakt. Gerrit had nog een tekening met pijl op de weg gemaakt bij een splitsing, maar dat mocht dus helaas niet baten, hadden ze niet gezien. De mannen hadden, eigenlijk vlakbij, uren gereden, maar dus zonder resultaat. Bellen en nog eens bellen, maar zoals eerder al aangegeven, had dit ook geen zin omdat er nergens bereik was in deze Spaanse rimboe. Dus....hadden ze Caspe verkend, lekker een terrasje gepakt en een outletwinkel met goedkope sport(merk)kleding ontdekt. Trots werden de aankopen geshowd.
Nu ik dit zo schrijf over kleding, denk ik terug aan een blunder van me van afgelopen zondag. Koopzondag in Groningen. Het zonnetje scheen en eindelijk was het 10 graden. Auto voor nop op de oprit van Joep gezet en lopend de stad in, erg gezellig en druk overal. Na verloop van tijd door de Herestraat even shoppen natuurlijk, ik braaf mee. Met een arm vol potentiële aankopen ging vrouwlief de paskamer in. Natuurlijk beoordeel ik altijd eerlijk wat ik er van vind. Ja, die is wel leuk, nee, die niet, vond ze zelf ook niks, en dit dan? Neuhh, vond ik niet leuk. En die? Nee kreukt nu al. Na een tijdje gaf ik aan dat die rode broek wél heel erg leuk was. Grote ogen keken me aan. Even was het stil en toen die blik. Ja, dat is mijn eigen broek die ik al de hele dag draag! Oepsss.....ik zou zweren dat ze een spijkerbroek droeg. Niet dus. Dit kost me minstens 3 bossen bloemen en een tijd niet over vissen praten en al helemaal niet te lang aan een blog werken. Dus....deze week maar even rustig aan, ha ha, en in plaats van voetballen (deze week de returns van de Europacup 2013) alleen maar vrouwvriendelijke programma's (momenteel staat ie op "Verbouwen zonder grenzen" en morgen vast "Hotter than your daughter", aaaarrrgggghhh). Stiekem kruip ik weer achter de laptop (nu 21.40 uur) en ga snel, zachtjes typend, verder met de blog.

Reunited, and it feels so good

Schadeformulier met de botsing

Met veel armgebaren en lawaai vertelden we hoe we gevangen hadden. Beneden de 30 pond was er niet en het karperrecord van Johan bij Knittel was dus gesneuveld. Natuurlijk moest dat gevierd worden, maar niet te lang. Eerst eten in Caspe in een tent die door de uitslapers ontdekt was. Was prima trouwens.
Bijna terug in Playa de Chacon zag ik het schadeformulier in de auto liggen. Maar beter niet kwijtraken zoiets. Voor de zekerheid maakte Bert nog foto's van de voor- en achterkant, je weet maar nooit. Zie ook de fraaie tekening waar de onfortuinlijke gebeurtenis op staat aangegeven.

De volgende ochtend was iedereen alert en nu wel op tijd z'n nest uit. Poes kreeg een lekkere bak kattevoer dat Johan speciaal nog gekocht had. De schuwe buurtpoezen keken jaloers toe, maar bleven op afstand.
Met 6 man is de gebruikelijke voorbereiding zo gepiept. Broodjes, Spaanse worst, eitjes (zowel gebakken als gekookt), koelbox vol, koelelementen er tussen. Klaar is Kees. Tijd voor een sjekkie. Ah, daar was ook Ron al weer. Eerst nog wat zakken pellets uit de garage en nog wat andere visspulletjes. De colonne kon vertrekken. We waren gelukkig weer allemaal reunited en gelet op dag 1 waren de verwachtingen hoog gespannen.

Het vangen gaat door!

Na een half uur weer aangekomen op de visplaats. Het waaide gelukkig duidelijk minder dan de dag daarvoor. Het viskamp werd de afgelopen avond bewaakt werd door 2 Nederlanders die links van ons visten. Ook zij hadden hun trip bij thecompleatebroangler geregeld, maar visten verder geheel op eigen houtje met boot, hengelmateriaal en pellets van Ron. Bij aankomst werden nog wat zakken met de inmiddels bekende brokken (net Frolic) aldaar afgeleverd. Ja, we hadden de dag daarvoor al regelmatig de jaloerse blikken gezien, want ze vingen maar een fractie van wat wat Gerrit, Bert en ik hadden gevangen hebben. Ik zeg het nog maar een keer, bezuinigen op een visvakantie kan best, maar niet op de gids. Drink dan een week kraanwater en eet kale spaghetti. Trouwens, ik kom later in de blogs nog terug op deze 2 gespierde kwiebussen.

Met Ron was vooraf  afgesproken dat we zouden worden gesplitst in 2 groepen. Wel druk voor hem, omdat hij 2 kampen moest bedienen. Het saamhorigheidsgevoel zorgde er echter voor deze voor Joep, Henk en Johan eerste dag toch maar samen te gaan vissen. Dan maar wat extra hengels in het water.

We waren al weer wat gedrevener in het bevestigen van het aas en hielpen Ron waar we konden. Volgens goed Duits gebruik, hadden we geleerd bij Knittel, eerst samen een bieroffer in het water en dan in één teug het blikje leeg. Flink drinken bij een halve liter (hips, burp), ach ik hoefde toch geen auto te besturen, omdat m'n knieën niet onder het stuur paste. Ron keek ons verwonderd aan, bieroffer? Rare jongens die Groningers.

Net geen 40 ponder

1e dril van Henk

We namen weer plaats in de relaxte karperstoelen, maar hadden niet veel tijd om van het zonnetje te genieten. Pats, daar ging de 1e hengel alweer. Henk z'n beurt, en wat voor beurt. Alweer zo'n jumbokarper.

Hele mooie vis voor Henk, een record voor hem

Hele mooie binnenkomer voor de uitslapers. Het feit dat men de eerste dag niet gevist had werd al snel vergeten.

Geconcentreerd werden de tikjes en tikken op de hengels gadegeslagen, want nu was Johan aan de beurt. Rammelde daar wat? Nee, loos alarm. Johan kon weer relaxen, maar niet voor lang, hij was scherp en pakte de hengel losjes in z'n handen. Ondertussen kwamen de buren even weer kijken wat er nu weer loos was in ons kamp. Alweer een aanbeet?

Johan met een hele kromme hengel

Bijna binnen boord

Mooie actiebeelden van Johan. Als meervalspecialist van het eerste uur weet hij inmiddels van wanten en draait de vis cool binnen.

Zo'n 86 pond

   

Ja, hij is glad

Net geen 100 ponder, maar mooi genoeg!

Trotse vanger (en een vies shirt, sorry Maureen).

Links van ons zaten dus de 2 Nederlanders die alles op eigen houtje deden. Heel enkel een woeste schreeuw dat er weer een aanbeet was, maar het ging allemaal te ruw, te weinig gevoel en te weinig respect voor de omstandigheden. Bakken vol met voer werden er lomp en zonder fingerspitzengefuhl ingekwakt. Met alle gevolgen vandien, te weinig vis. En toen begaf de motor het van Rons boot. Niet meer aan de praat te krijgen. Tja dus roeien geblazen en dat met die harde wind, viel niet mee. Ron probeerde dus de boot te lenen van de buren om alle hengels te verversen qua aas, maar dat werd hem niet in dank afgenomen. Sjacherijnige blikken zo van het is toch onze boot? Wij hebben 'm toch gehuurd? en dat terwijl ze 'm dus helemaal even niet nodig hadden. De stemming was gezet, kom ik later nog p[ terug..
Rechts van ons, groep 2 (uitslapers) zouden daar later gaan vissen, zat 1 Engelsman al bijna 14 dagen eenzaam en alleen te vissen (dus ook geen gids). Ron kende hem wel, kwam vaker in deze regionen. Plotseling, toen het bij ons even een tijdje rustig was, een luide brul. Gerrit en ik toch nieuwsgierig die kant op. Met tranen in z'n ogen, het snot in z'n baard en het schuim om de mond stond ie te drillen steeds weer "Finally, I knew it" te roepen. Na enige tijd kwam z'n 40 ponder eindelijk dichterbij. De vangst van z'n leven. Nog nooit zo groot. Of Gerrit kon helpen fotograferen. Als vissers onder elkaar is dat natuurlijk geen enkel probleem. De supersonische spiegelreflex werd aan Gerrit overhandigd en John, zo heette hij geloof ik, zat er helemaal klaar voor. Grote smile, prachtig pose, op de hurken en Gerrit geconcentreerd tegenover hem. Maar helaas. Er zat nog net genoeg stroom in om de lens te openen, maar een foto maken lukte niet meer. Ook niet 10 x proberen. De karper werd in een bewaarzak gedaan en vloekend begon John te zoeken naar batterijen. Hij had zeker 50 kilo materiaal bij zich en vele honderden ritsjes op de tassen, die 1 voor 1 werden doorzocht. Na zeker een half uur zoeken riep hij ons toe dat de batterijen gevonden waren. Het hele ritueel werd herhaald. Vis uit de bewaarzak, camera naar Gerrit, pose, smile en stoere blik en........Helaas. Gerrit kon drukken wat hij wilde maar kreeg steeds een vage foutmelding in beeld. Ook John begreep er helemaal niets van. Opnieuw werd de karper in de bewaarzak opgeborgen. John dook in de handleiding van de camera met letters zo klein dat zelfs smurfen er moeite zouden hebben gehad.

Bijna bij de kant, geen supergrote

Mooie donkere vis deze keer

Intussen was ik de gelukkige om weer aan bod te komen. Sterker nog, ik zat op de dubbel. Dus welke hengel ook ging, hij was voor mij. Het feest bij ons ging maar door, eerst op de karper en vervolgens op de meerval, alsof Ron dit speciaal zo geprogrammeerd had.

Achterover hangen met gewicht

Zo vlot als de karper binnen was, zoveel weerstand gaf de lummel aan de meervalhengel. Ook mijn meer dan 100 kilo en dan achterover hangen deed de vis in het begin gewoon lachen.

Net geen 2 meter, een prachtexemplaar

Toch gaf ook deze knaap zich uiteindelijk gewonnen met een prachtig resultaat.

Om de kleding niet te vies te maken maar poseren in de blote bast. Later zou de douche, de zeep het schoonmaakwerk wel weer verrichten en anders de Axe okselspray om de vislucht te verbloemen.

Zo'n 60 kilo spieren

Intussen gebaarde John naar ons dat het euvel gevonden was. De SD kaart van de camera bleek vol te zijn! Nadat de kaart half leeg gemaakt was, assisteerde Gerrit opnieuw bij poging 3. Eindelijk, dit lukte. John was zo trost als een pauw en pakte daarna gelijk zijn spullen in. Ron, slim als altijd, claimde de plek direct met een paar hengelsteunen met daarin de reserevehengels, zodat het leek alsof er gevist werd. Dit alvast voor het moment dat we de groepen zouden splitsen de volgende dag.

Monsterlijk monster

Nadat zowel mijn karper als meervalbeurt geweest waren, kon ik echt relaxen. Er waren immers 5 vissers voor me voordat ik weer aan de beurt was. De dubbel was, ik zou bijna zeggen gelukkig, weer voorbij. Want geloof me, als het goed vangen is en je op zo'n 10 hengels tegelijk moet letten, scherp als een Spaanse gier, is er even geen tijd voor peukjes en blikjes. Maar nu kon ik dat ruimschoots goedmaken, proost!

Joep aan de dril, wat is het?

Rare karper...

Pats, daar ging de karperhengel alweer voor Joep. Gretig draaide hij, in de veronderstelling dat het mooie karper zou zijn, de lijn binnen. Geen karper deze keer, maar een van de kleinere meervallen.


Omdat Joep tijdens het drillen last had van een van de lijnen van de meervalhengels, trok Gerrit de hengel iets naar rechts. Voelde hij daar enige weerstand? Het was niet zijn beurt, maar die van Henk. Mmmm, loos alarm zeker. De hengel ging terug in de steun. Maar wat was dat. Heel langzaam begon de hengel te buigen. Geen klappen of wiebelen, maar gewoon buigen. En verder, verder, verder, totdat hij werkelijk waar 90 graden naar voren gebogen stond. Met grote ogen bekeken we dit fenomeen. Pak 'm dan brulde Ron. Enigszins aarzelend probeerde Henk de hengel uit de steun te trekken, maar dat viel niet mee. Geklungel, gedoe en eindelijk had ie 'm. Oei wat voelde dit zwaar, maar het voelde ook raar. Wat was dit in godesnaam....in de staart?

Omdat de dril zo fantastisch mooi is en deze blog geen films toestaat van 100 MB of meer, heb ik 'm in meerdere delen van zo'm 99 MB geknipt. Let, naast het gekwelde gezicht van Henk, de powerkreten en het gezwam er om heen, vooral ook op de fantastische manier waarop Ron hem coacht.

Henk wordt een beetje moe

Een monsterlijk monster van 2 2 2 cm

Wie heeft hier een grote bek! 

Henk, blij en trots

Daar doe je het voor

Een tafel vol Spaans Chinese gerechten

De geweldige dag met weer veel vis voor iedereen en natuurlijk het superrecord van Henk liep alweer ten einde. Vieren moesten we dit en wel bij onze echte eigen Caspesiaanse Chinees, heerlijk.

Die dikke soep is toch wel geweldig

's Avonds bij het huisje ging het vieren vrolijk verder. Dat zulke zoetwaterbeesten bestonden, werkelijk ongelooflijk. Eigenlijk kon de week nu al nu niet meer stuk. Maar hier bleef het niet bij......