2011 - 1 Een monsterlijk jaar Opnieuw naar Caspe

Kiezen en het vertrek

Unaniem was de stemming. Simpel zat. Teveel op de centen, teveel drukte, teveel negatieve zaken. Hij zelf is een uitstekende gids die van wanten weet, maar door te groot te worden, wat we overigens ook tegen hem hebben gezegd, en teveel vissers aan te nemen, verslapt de aandacht en het niveau. Sorry Alex, maar je hebt je kansen gehad om een jaarlijks terugkerende Nederlandse groep te vermaken voor een heleboel centen.  Deze gansjes (of was het kippen?) met de gouden eieren voelden zich geslacht. Knittel was daarmee dus exit.

En dan toch begint het weer te knagen. In ieder geval bij mij al erg vlot. Ook Gerrit en Bert gaven al vroeg aan om toch weer op de visspaarrekening te willen beleggen voor een nieuwe trip. Het rondmailen kon weer beginnen. Wie gaan er nog meer mee? Enige tijd later kwamen ook trouwe vriend Joep en de toppers van het allereerste uur, Henk en Johan weer op de proppen. We zijn er bij, it geht oan!

En wie neem je dan als gids. Of zijn we zo ver dan we het zonder gids afkunnen? Kennen we het gebied goed genoeg? Weten we wat de omstandigheden zijn? Hoe is de waterstand als we gaan? Waar vissen we mee? Nee. Alles in eigen beheer regelen leek ons geen goed idee. Een goede gids, ik zeg het nog maar eens, met oog voor detail, die weet wat ie wil en doet, is eigenlijk onontbeerlijk. Dat bleek eerder en zou later diverse keren ook weer blijken, maar laat ik me nu niet te hard van stapel lopen.

Wijzer geworden in de loop van de jaren kwamen er wel wat voorwaarden bij. Als het tegenzit, moeten er nog genoeg visdagen overblijven. De vakantie werd dus met algemene stemmen verlengd van 7 naar 9 dagen, dus 2 reisdagen en 7 dagen vissen. Daarnaast moesten we een goed gevoel hebben bij de financiën. Als je alles optelt, ben je toch steeds zo'n 1200 euro p.p.(all-in) kwijt, en da's beslist geen kattepies. Een forse hap uit het gezinsbudget en dat puur voor papa's lol. Gelukkig beschikken wij over echtgenotes die inmiddels gewend zijn aan de jaarlijkse hunkering naar megavissen. Daarnaast geldt natuurlijk dat de dames, slim en gewiekst als ze (altijd) zijn ook (terecht) zo hun voorwaarden stellen: "We gaan met de meiden uit/op vakantie en de kerels blijven thuis, ik wil die schoenen (ook al kunnen ze er vanwege de onvoorstelbaar hoge hak niet eens goed op lopen), jij kookt/rijdt/stofzuigt/etc etc)". Het zij zo, dat is ons lot en de prijs voor Caspe. Het testosteron moet gevolgd worden, er moet toegegeven worden aan de verslaving.

Terug naar de keuze van de gids. Wie o wie? Mailen maar weer. Wat kost het als....wat kunnen we verwachten... Ik bladerde nog eens door mijn oudere mailbestanden en kwam Angelique, zoals ze zich altijd voorstelde, van de compleatebroangler tegen (ik blijf het een lastige naam vinden). Je mailt en je hebt, in tegenstelling tot bijna alle andere gidsbedrijven, binnen 48 uur antwoord. En dat antwoord is helder, fair, zonder opschmuck of poespas, je weet gewoon waar je aan toe bent. Nog wat onderhandelen over de prijs, we kwamen tenslotte wel met 6 personen, beiden op een eerlijke manier wat water bij de wijn doen zodat deze keer de keus dus simpel was. Maar toch ook wel weer een gok, want wie is nu Ron Beugelink en vriendin Angelique. De website van de Ron zag er weliswaar aardig uit, maar was ook iets verouderd. Maar goed, de knoop was al doorgehakt.

Wanneer we wilden gaan. Tja, was is slim. Wil je kans op veel, maar is de kans op kleinere vis aanwezig of wil je liever gemiddeld grotere, maar zijn de aantallen geringer? Het lengterecord stond nog steeds om mijn naam met nota bene m'n allereerste meerval in de delta van de Ebro, dus gaven we aan te willen gaan voor de kans op grotere. Eind september/begin oktober zou daarvoor de geschikte periode zijn en aldus werd e.e.a. vastgelegd. Zoals gebruikelijk verlangde ook Angelique, die in feite de administratie van het bedrijf runt, een voorschot  waarmee tegelijkertijd, omdat de aanbetaling simpelweg door 6-en werd gedeeld, alle vissers zich met zekerheid vastlegden.
Na enig speuren op diverse sites werden ook het vliegtuig en de 2 huurauto's weer via internet besteld. Weer was Ryanair de goedkoopste, alhoewel het verschil met Transavia wel steeds kleiner werd. Vertrekken vanaf Bremen, voor ons behoorlijk dichterbij dan Amsterdam, gaf de doorslag.

The champ

En zowaar braken de wereldkampioenschappen meervalvissen aan. De eerste keer en het werd gehouden op de plaats waar wij ook bedacht hadden te gaan vissen. Ron, samen met Arnout Terlouw en Lee Carpenter. En, niet te geloven, onze Ron (natuurlijk werd hij direct ónze Ron) werd zowaar, met een minimaal verschil van nog geen kilo, wereldkampioen.

Ron, Arnout en de driekleur

We hadden kennelijk dus helemaal goed gegokt. Ron, van onbekende gids, waarvan de vriendin het bedrijf perfect weet te verkopen via e-mail tot onze held! Vissen met de wereldkampioen! Wat een eer. En ook nog eens een kampioen die het samen had gedaan met de échte meervalvisser/kenner van het allereerste uur. Denk bij Arnout Terlouw aan de geweldige video Monsters van de Ebro van hem en vrienden. Voor liefhebbers, ik heb 'm thuis, al 100 X bekeken, hij is te leen.
Daarnaast zou Ron ons vast ook kunnen leiden naar de mooiste stekken met de meeste vis, in ieder geval in theorie. Maarrrrr, inmiddels weten we dat vissen zich niet laten programmeren, en eerlijk is eerlijk da's maar goed ook, want dan zou de lol er snel af zijn.

Eindelijk weer op pad

Een van de voordelen van het ouder worden is dat het lijkt alsof de tijd sneller gaat. Daar staat tegenover dat vakanties ook korter lijken te duren. Desalniettemin was het zomaar weer september 2011. Over een week zouden we weer vertrekken.
Die nacht, dus een week voor vertrek, lag ik heerlijk te dromen van het vangen van vissen van 3 meter. Na een geweldige strijd sleepte ik de een na de ander steeds groter wordende walvissen op de kant, terwijl de gids goedkeurend applaudisseerde. Plotseling schrok ik rond 2.30 uur wakker van de deurbel. En daar stond ie dan. Gewassen, geschoren met een gote smile, maar toch een onzekere blik omdat het binnen zo donker was. De koffers (handbagage en grote koffer) naast zich op de grond. Ehhh, we gaan toch? Waar is de rest...? Ik heb me toch niet vergist?.......... Ja dus. Na een aai over de bol kon Joep weer richting Groningen om snel weer naast moeder de vrouw te kruipen. Hij zou het haar de volgende ochtend wel uitleggen.....

De échte dag van vertrek, ook voor Joep, was aangebroken en zoals gewend zouden we met het vliegtuig vanaf Bremen om 6.20 uur vertrekken. Wederom nachtwerk dus. Veel koffie, iedereen keurig op tijd en vlot vanaf Hoogezand op de A7 via Nieuweschans richting Oldenburg.

Huurauto's regelen

In het vliegtuig werd Gerrit wederom op een tactische plek neergezet. "Doe maar net alsof je in een bus zit, is eigenlijk hetzelfde". Veel praten gaf afleiding en voor we het wisten werd de landing in Girona al weer ingezet.
Hoera! Weer Spaanse grond onder de voeten!
Vlot de bij DoYouSpain bestelde huurauto's regelen die we deze keer bij Goldcar konden afhalen, dat leek de goedkoopste. Altijd wel een heel gedoe met dat invullen van al die papieren. Dat ze dat nog steeds niet slimmer geautomatiseerd hebben, maar goed. De sleutels van beide auto's werden overhandigd en we konden weer op pad. Via de snelweg, de 360 km lange rit weer richting Barcelona op de AP-7, richting Taragona en even daarvóór afbuigen op de rustige snelweg, de AP-2 richting Lleida.

Tussenstop in Mequinenza en weer verder

In Mequinenza op het gezellige plein in het centrum, even een drankje om de aankomst bij het Heilige water weer te vieren en te toasten op opnieuw een geweldige visvakantie en op de 2 Duitsers die in de jaren 70 in een dronken bui (zo stelden we dat in onze fantasie voor) de kweekmeerval in de Ebro gemieterd hebben. Vervolgens een lekker happie eten en iets om de nog steeds droge kelen te smeren. De beide bestuurders hielden het bij één biertje, de kronkelige rit naar Caspe was immers nog lang.

Proost!

Smullen

In tegenstelling tot Nederland en Duitsland was het hier nog prachtig weer. Buiten eten in het zonnetje dus, heerlijk.

Ohhh, wat smaakt dat weer lekker...

En we gingen weer op pad. Angelique had vooraf aangegeven dat het slimmer en vooral veiliger was om niet via Mequinenza te rijden, maar door te rijden over de snelweg om via Bujaraloz te gaan. Dit vanwege de vele ongelukken die er tussen Mequinenza en Caspe gebeuren. Maar ach, wij als nuchtere Groningers die wel wat gewend zijn, prima chauffeurs hebben én vooral de bedevaartsoord Mequinenza eigenlijk niet willen missen kozen dus toch voor de N211, en dat hebben we geweten....

Knal, bats, boem

Ja en daar rij je dan met 2 auto's achter elkaar. Heel veel verkeer was er niet tot we een rood autootje tegenkwamen die opgehouden werd door een trage vrachtwagen daarvoor. Joep verkorte de afstand om op een recht stuk de beide auto's te kunnen inhalen. Eindelijk een overzichtelijk recht stuk. De doorgetrokken lijn verdween, knipper aan, gas geven en er voorbij. Ik zat voorin naast Joep en keek naar rechts. Vier druk pratende Spaanse dames, met veel handgebaren zoals dat in landen rond de Middellandse zee gebruikelijk is. Plotseling kwam het rode autootje dichterbij, wat deed ze nu, ze stuurde zonder te kijken naar links! De bestuurster had bedacht om ineens ook in te halen en keek verder niet op of om. We zaten er pal naast. Het was net een film waar ik toekeek, maar er geen deel aan nam. De doffe dreun gaf aan dat het wel degelijk echt was. Geschrokken keek de gebrilde dame opzij. Wij schelden, kijk toch uit je doppen, trut (dit is de nette versie, de echte is gecensureerd). Door geweldig stuurmanskunst wist Joep de auto op de weg te houden. Links en rechts van ons ging het zo een metertje of 3 a 4 naar beneden, de rotsblokken op. Natuurlijk schrokken we wel, maar eerlijk gezegd voelde niemand van ons paniek. Joep stuurde zeker en had alles onder controle. Toch had dit heel anders kunnen aflopen....
Bij een van de weinige inhammen allemaal gestopt om te bepraten wat we nu moesten. Een geribbelde zijkant van onze huurauto en flinke beschadigingen aan de rechterkant van het rode autootje. De andere boys zagen alles van een afstand gebeuren en waren ook flink geschrokken. Maar gelukkig. alleen blikschade, ons moraal was ondanks nog wat shakende benen en handen nog prima. Met handen en voeten, ze spraken geen woord Engels oid, begrepen we dat we in Caspe alle papierwerk in orde zouden maken. Het leek ons beter om de hulp van onze gids in te roepen. Angelique gaf aan dat ze direct na het naar school brengen van de kids bij ons in Caspe zou aanschuiven, ze kwam gelukkig vlot en sprak prima Spaans. De 4 Spaanse troela's deden nog een poging op het papier van het schadeformulier om ons ook een beetje schuld te geven, maar dat werd door onze Angelique geweldig de kop ingedrukt. Wat een meid! Ze was onze heldin.
Omdat we toch in Caspe waren eerst maar even boodschappen doen bij de Orang Oetang, onze favoriete supermarkt. Met 2 karren de winkel in, want er was natuurlijk nog niets in ons huisje.

Zou dit voorlopig genoeg bier zijn?

Waar is het water gebleven?

Onderweg naar het huisje bleek het waterniveau in de Ebro toch wel idioot laag te zijn. Later hoorden we dat dit expres gedaan was om reparaties uit kunnen voeren bij een elektriciteitscentrale in de buurt van Escatron.

Een drankje en Pringles voor de schrik

Onze huispoes, een jonkie nog

Uiteraard namen we nog een biertje voor de schrik en om te vieren dat we heelhuids onze eindbestemming hadden bereikt. Het zag er goed uit, alhoewel het vanaf Caspe toch wel een stuk rijden was naar Playa de Chacon.

Eindelijk bij het huisje

Bij het huisje kwam luid mekkerend een jonge rooie kat ons welkom heten. De ham, want kattevoer hadden we nog niet, werd snel aangebroken. Deze spinkampioen en schootzitter werd al vlug onze gepluisde mascotte. De volgende dagen werd echt goed voer voor hem gekocht.

Ron schudde ons de hand en heette ons van harte welkom. Nou, ik ben dus Ron jullie gids, stelde hij zich voor. Hij gaf aan dat we geluk hadden gehad met de botsing en legde uit wat voor de komende dagen de bedoeling was. Vanwege het lage water had hij al een plek geclaimd waar zijn materiaal klaar stond. Het was een andere plaats dan gebruikelijk vanwege het water, maar hij had er alle vertrouwen in. Om en om lette een andere gids op de spulletjes. Zo zijn ze (de diverse gidsen) dus ook onderling voor elkaar.

Nog even loten voor de teamsplitsing (2 teams van 3) en de vangstvolgorde en doodmoe in bed. Toch had ik vanwege de dreun tijdens de botsing moeite om in slaap te komen. Het ging nog even niet uit mijn hoofd war er had kunnen gebeuren als we wél op de rotsen waren beland. Een lekkere bel whiskey, een peukie en snel weer op de kamer bij Gerrit.

Vissen de volgende dag!