2010 - 2 Een raar jaar De eerste vangsten en meer

Vis op de plank

Nadat dag 1 slechts met wat klein spul en een paar beste tikken op de meerval, maar niet meer dan dat, was begonnen, gingen we vol goede moed richting de volgende dagen. Opnieuw het hele eind richting Escatron. In kilometers niet zo heel ver, maar je moet bedenken dat die trip slechts ten dele over een mooie geasfalteerde weg ging. Eenmaal aangekomen bij de aftakking richting water begon het hobbelfeest, waarbij regelmatig de schroeven van de uitlaat en de stevigheid van de bodembeplating werd getest. Een beetje autoverhuurder krijgt spontaan een rolberoerte als hij ook maar half zou weten wat de wagen te verduren had.

De hengels weer rap in het water en hé het was alweer mooi weer.

Genieten van de dril

Hij komt al dichterbij

De eerste aanbeet liet niet lang op zich wachten. Eerst sputterend, maar vervolgens met luid gegil begon de karperlijn af te rollen. Even weer wennen aan het aanslaan. Tis immers geen vaste stok met een paar maden. Ahh, gelukkig, hangen! Toch veel fijner karper drillen op de karperstok dan aan een meervalhengel waarbij je soms nauwelijks weerstand voelt en de karper nagenoeg geen schijn van kans heeft. Op de veel lichtere karperhengels absoluut wel en dat was werken. Slip iets strakker, soms weer iets losser, spelen met die vis en proberen hem niet te verspelen. Ook weer oppassen voor te losse lijn zodat mogelijke scherpe steentjes of mosseltjes op de onderwaterbanken zorgden voor een plotseling te diep doorgerafelde onderlijn met alle gevolgen vandien.

Na een mooie dril en vlotte schep was mijn eerste karper een feit. Mooi beest. Vorm van een torpedo. Er zouden voor ons allemaal nog genoeg volgen.

Hij is voor mij!!!

Na enkele missers door meervallen met teveel ervaring, was het raak voor Bert. Met moeite haalde hij de hengel uit de steun en sloeg aan. Direct respons, "wat wil je, denk je mij te kunnen pakken"? De rail gierde het uit en toen ineens een metaalachtige knak. Dit geweld kon ie even niet aan. Door slijtage was de blokkering doormidden, waardoor Bert niet even op adem kon komen. Zodra hij de slinger even met minder kracht vasthield, sloeg ie in de omgekeerde richting terug, waardoor de vis ongehinderd lijn kon pakken. We weten inmiddels dat lijndruk houden oh zo belangrijk is. Altijd spanning houden en de hengel omhoog, nooit verslappen. Kun je niet draaien? Loop dan maar naar achteren. Staat de slip dicht, maar gaat ie er toch doorheen? Remmen met je hand. De blaren helen wel. Het is jouw buit. Jouw vlees voor de hongerige clan die al dagen niet gegeten heeft, hoor de huilende kinderen en vrouwen. Je hebt alle gevaren op de Afrikaanse vlakte, waar het menselijk leven ooit begon, getrotseerd. Met gejuich zal je in je luipaardvel ontvangen worden door de stamoudsten.....en dan....roept Marc dat ie binnen is en ontwaak je uit je roes. Ontlading, een beetje rare kriebel in je buik, maar wel heel fijn. Endorfines mixen zich met de laatste druppels adrenaline, euforie! Bijna beter dan sex? Of is het toch beter?

Met je lichaam als tegengewicht

Gespannen bekkie van Bert

Pijn, maar fijn!

Hij is mooi, hij is sterk en groot. Met ontzag hou je 'm omhoog als een trofee. Maar hij moet wel verder leven. Het leven behandelen met respect  Niet pijnigen op scherpe stenen maar een natgemaakt zacht zeil. Niet te lang over de foto's en films doen. Met de kieuwen het water weer in en laat hem maar groeien. Groeien tot een beter monster die je in de Ebro mag trekken. Het slijm op je borst, buik en armen is van latere zorg.

Muil van een waterdraak

Het filmpje hieronder zegt meer dan genoeg.

Maar er was meer. Meer vangsten en meer vis. 
Bijgaand een impressie.

Joep met een knappe vangst.

Joep alweer in actie!

Ook hier zie je dat de hengel in de lies staat. We hadden allemaal flinke blauwe plekken. Maar hoe meer blauwe plekken, hoe sterker de vis, dus hoe stoerder je was.

Als je Marc, Serge en nummer 3 (of heette hij toch Leon) goed bekeek hadden ze een vreemde blik in hun ogen. Grote pupillen en zo nu en dan zweverig pratend. Wat bleek, ze hadden zeer speciale tabak bij zich. Hallucinerend zwaar spul om de dag happy door te komen en om de grote Manitu visgod op te roepen, wat ook regelmatig gebeurde.,... Nu je er op lette zag je zo nu en dan een toetersigaret die van gidshand tot gidshand ging. Ze zagen mijn nieuwsgierige blik. Jesus, da's lang geleden, ik zag me nog in het Groninger Sterrebos, kijkend naar een beginnende band genaamd, U2. Licht verdoofd door gele of rode Libanon. Zo'n 35 jaar geleden. Lang niet zo sterk als het tegenwoordige spul, nu bijna gelijkwaardig aan hard-drugs. De sigaret werd me aangereikt. Een paar keer diep inhaleren. Toen weer rond en ik was alweer aan de beurt. Zuigen, flink inhaleren, vasthouden, bijna hoesten en dat zo nog een paar keer. Mijn hart begon te bonken, mijn hoofd werd warm. Het water werd ineens heel breed met mooie kleuren en de bomen aan de overkant swingden van links naar rechts. Ik stond, maar ging met een plof weer zitten, m'n benen leken rubber. Moses kriebel....het voelde beslist niet fijn. Geen controle. Ik was direct weer genezen. Met een hartslag van 300, een droge bek en swingende boomstammen, was het slecht vissenvangen. Een duik in de Ebro en de rommel raakte godzijdank weer vlot uitgewerkt. Eens, maar niet weer. Onze gidsen gebruikten het als gewone sjek zo vaak....

Mooie anekdotes zijn nog dat Gerrit, terwijl Joep lag te maffen (terwijl het wel zijn karperbeurt was), een dikke 40 ponder uit het water sleepte. Joep vond het een gestolen vis!

Tijdens een rustig moment, toen ze beide niet aan de beurt waren, hebben Bert en Gerrit de Ebro nog overgezwommen om de overknant te verkkenen. Jeremy Wade zou dat niet durven. Een beetje meerval grijpt je en trekt je onder!

Terug met beide benen op de grond, waren we allemaal dik tevreden met de dikke vissen. Dit was Spanje zoals het was bedacht. Hier had je zo lang voor gespaard. 
Allemaal met een brede smile om de snoet keerden we terug naar bungalow 18. Douchen, fresh up onder de oksels, haar in de scheiding, we gingen uit om Caspe te verkennen en een lekker happie te eten. Deze keer geen Chinees maar Spaanse hap, ook heerlijk.

 Smalle straatjes in Caspe

Het oude plein

Niet idioot laat kropen we er in. Best vermoeiend zo'n hele dag vangen en aan het water zijn. We wisten nu dat de plek beter en beter begon te worden, de meerval was er flink aan het azen. We droomden al van de volgende dag............