2005 - 4

Dag 4, 5 en de laatste visdag 

De day after

De day after kon ik het gelukzalige gevoel nog helemaal vasthouden. Ik zweefde een beetje boven de grond. Waar we wel voor het eerst mee te maken kregen was de dikke slijmlaag van meervallen. Ik kon de broek die ik aanhad tijdens het schieten van de plaatjes de volgende dag rechtop zetten. Ook het vest zag er uit alsof ik pokkelglijdend over de vismarkt in Groningen had gezworven. Ach, dat was van latere zorg. Plastic zak er om heen en in de koffer er mee.


Vies vest

M'n stoutste visdroom, een vis groter dan mezelf, was werkelijk geworden en dat was voor mij veel belangrijker. Tot op de dag van vandaag kan ik dat gevoel nog steeds terughalen en geniet er nog steeds van. Genoeg emotioneel geemmer. Het was nu tijd dat de andere boys aan de beurt kwamen. Overigens was ook Ron, zo vertelde hij later, erg blij dat er eindelijk vis was. Een paar dagen niets vangen is natuurlijk niet goed voor z'n reputatie. We hadden al wel door dat er geen grote aantallen te halen waren. Maar ja, dat maakt vissen ook vissen. Niets is zeker, het blijft altijd spannend.

Opnieuw vis

Die avond was Johan aan de beurt. Net als ikzelf daarvoor merk je dat er bij de persoon die aan de beurt is duidelijk sprake is van een gezonde spanning. Minder spraakzaam, alert op iedere dobberwiebel of railtik én minder bier. Als je vroeg "ben je scherp?", wist je al welk kort antwoord je kreeg "tuurlijk". En juist op het moment dat je het niet verwacht ratelt de rail. Iedereen weer met grote ogen kijken hoe Ron 'm vakkundig aansloeg. Hangen! Hier is ie Johan!


Johan is scherp

Het voelt raar zo'n rail. Voor je gevoel zit het draaielement aan de verkeerde kant. "Hengel omhoog". Ron gaf korte duidelijke commando's. "Nu lijn pakken" en "Draaien, draaien, draaien".
Ook dit was zeker geen kleintje. Een mooie dril.
Toen ook dit exemplaar moegestreden was, tilde Ron 'm met de meervalgreep (vastgrijpen aan de onderkaak van de meerval, wél met handschoenen).


Ron aan het opereren

De haak zat stevig vast diep in de bek van de meerval. Ron moest aardig diep gaan om 'm te onthaken. Gelukkig leefde de paling nog goed, zodat deze weer opnieuw gebruikt kon worden. Het is overigens ook wel gemakkelijk om een al gebruikte paling wederom te gebruiken, omdat je dan het piercinggaatje in z'n staart opnieuw kunt gebruiken. Even uitleg, je haakt de paling dus in z'n staart. Hij heeft dan de neiging om van de lijn weg te zwemmen, blijft continue in beweging en krioelt zich dan niet om de kevlar onderlijn vast.


Ook in deze bek verdwijnt je hand

Blij, eindelijk ook voor Johan meerval. Showtime dus. Johan deed tijdens het plaatjes schieten slim z'n best om geen slijm op z'n kleding te krijgen, wat 'm aardig gelukt is.


Trots showt Johan zijn schone kleding


Ook deze vis werd natuurlijk uitbundig gevierd. Onder het motto, waar 2 zitten, zitten er nog veel meer, werd er uitgebreid getoost. Inmiddels had de Champignon geen Estrella meer, zodat we via het opmaken van de San Miguel noodgedwongen moesten overstappen op de Budweiser. Maar wat geeft 't, als 't maar schuimt.

Allemaal lekker

's Avonds na het vissen via onze stamkroeg in Deltebre een potje klaverjassen, de dag met elkaar doornemen, nog iets lekkers eten en daarna terug naar het huisje en knorren maar weer. Het ritme begon al te wennen. Boodschappen doen in de morgen, was er weer versgebraden kip? De buurt verkennen. We genoten allemaal van de vakantie en werden met de dag relaxter. Nu nog vis voor de overige vrienden.

Meer vis

De laatste dag was aangebroken en nog steeds maar weinig vis. Ron bedacht een list. Zitten ze niet stroomopwaarts, dan maar meer richting delta, stroomafwaarts. We vroegen ons af of het water daar niet te zout zou zijn, maar Ron gaf aan dat de vraatzucht van de meerval en de in grote getale aanwezige harders een prima combinatie moest zijn. Dus gaan met die banaan, ook al was ons vertrouwen in een goede (vis)afloop (want we hadden het toch wel heel geweldig) wel "iets" gedaald. Daarnaast was bedacht om eerder te beginnen, zodat we de laatste avond nog uitgebreid ergens luxe konden eten en feesten.

Gespannen bekkie van Henk

Hengels uit en Henk z'n beurt. Lang hoefden we verrassend genoeg niet te wachten. Mooi dat je nu ook goed actie op de dobber (boei) kon zien. Gespannen begon hij aan z'n takelbeurt. Voordeel om overdag een aanbeet te krijgen is dat je ziet waar de vis 'm heen trekt zodat je daar op kunt reageren. Vooral ook weghouden van het ankertouw en hou die hengel omhoog! Ja Henk (ervaren wedstrijdwitvisser), dit is wel heel iets anders dan een beste voorn of brasem.
Ondanks dat het zicht goed was, was het een behoorlijke lange dril met een behoorlijk forse meerval. Maar na enige tijd gaf ook deze zich gewonnen en werd door Ron de boot in getild.

Wijs geworden van het slijmgedoe op mijn kleding, trok Henk z'n nylon windjack aan dat later met meerderheid van stemmen opgeofferd werd voor het nemen van de overige meervalshowfoto's.

Na Henk was het Tom's beurt en ook vlot, nota bene op exact dezelfde plaats met dezelfde hengel en dezelfde paling (een toppertje!) wederom een forse aanbeet.
Mooi om te horen wat stoere kerels er dan allemaal uitkramen. Jammer dat er geen geluid bij de foto's zit.

Na Tom werden er nog enkele kleintjes gevangen, totdat Johan op de linkerhengel nog een flinke naar boven wist te halen.

In onze stamkroeg werd het einde van toch wel een geslaagde visvakantie beklonken. Iedereen had immers meerval gezien.

 

De volgende morgen namen we afscheid van Ron en reden rustig met de huurauto terug naar Barcelona, we hadden tijd zat. Probleem was nog dat de auto met een volle tank ingeleverd moest worden. Tja, vind maar eens een benzinepomp in de buurt van het vliegveld. Met handen en voeten Spaans werden we naar de juiste plek verwezen, dus lukte dit gelukkig toch nog en op tijd. Zonder verder oponthoud weer thuis aangekomen in het Noorden van Nederland. Ik nog steeds nagenietend van mijn megavis en een geslaagde vakantie samen met een stel hele fijne mensen, wat wil je nog meer.

 

Maarrrrr. Het virus was geplaatst. Na enige tijd vergeet je de koude pizza, het lange wachten op een plek waar je geen kant op kunt, het wiebelend piesen van een schommelende boot (een wonder dat we het droog hebben gehouden) en vooral de miljoenen stekende muggen. Het duurde niet lang of er werd al weer voorzichtig over een volgende trip gesproken......