2007 - 2 Martin en Martijn

Weer op het water

Stevige ontbijtjes

Frisse duik

Die ochtend eerst even gekeken of we nog een dak hadden. Zoals er gesnurkt werd..., ongelooflijk. Je verwacht dat er geen pan meer op het dak zit, maar dat viel gelukkig mee. Toen uiteindelijk iedereen uit z'n nest was gekropen, werden de deuren even wagenwijd opengezet. Luchten die boel. De combi van alcoholdamp, mannenzweet en meer, deed de planken bijna kromtrekken. Daarom en vanwege het fraaie weer, werd bedacht om de maaltijd buitenshuis te nuttigen. Stevige ontbijtjes met veel eieren, ham, kaas, jus d'orange en melk. Gelijk werden ook de broodjes voor de visdag gesmeerd.
Sommigen hadden nog een extra zetje nodig om het, zeg maar, slaapzand kwijt te raken en namen nog even een verfrissende duik in het heerlijke zwembad.

Ron zat krap in de koelboxen, dat was dus even lastig om je broodjes fris en biertjes en cola koel te houden. We bedachten om ze dan maar te koelen in de Ebro, maar die bleek achteraf ook aardig lauw te zijn.
Ron kwam samen met 2 stoere Hollanders aanlopen. Dit waren dus jullie gidsen, zo werd geopperd. Voor het gemak heetten ze Martin en Martijn.
Mmmm. Dat was niet de afspraak. Ron zou zelf ook gidsen. Maarrrr, misschien waren ze wel geweldig. Dus zonder veel tegensputteren stapte het gezelschap in de auto's. Eerst nog even langs Rons Palace, aas halen. Achter het hoge hek in de schaduw van het huis had Ron een grote ton met zuurstofvoorziening gefabriceerd. Er zat niet veel vis in, voorns dachten we en een netje met enkele palings. Gelet op de piercings, waren het al belegen, dus wel ervaren, exemplaren. Ze werden verdeeld en overgeheveld in een 2 tal emmers, waarna we, Ron achterlatend, naar de boten in de buurt Deltebre reden.
Heerlijk! We zaten bijna weer op het water! De hartjes klopten sneller en sneller en we hadden alles nog voor de boeg.

Het schip in

Martijn knupt het lekke bootje vast

Bij de boten aangekomen werden eerst alle spulletjes en proviand ingeladen. Henk was extra voorzichtig met de hengels, aangezien hij er in 2005 al een gemold had. Even een onoplettendheidje toen Ron gas gaf met de boot en Henk achterover viel. Krak, dwars doormidden, Henk beteuterd en Ron pissig. Ach, shit happens, even een seintje van "vasthouden, we gaan" was wellicht ook handig geweest.Wat hadden wij er voor verstand van toen (en eigenlijk nu ook nog).

 

 

We hadden die ochtend al middels loting bepaald wie op welke boot terecht zou komen. Tom, Joep, Bert en Tom in boot 1 met gids Martin. Henk, Chris en ik in boot 2 met gids Martijn. Beide boten namen zoals gebruikelijk ook een rubberbootje mee om de lijnen te kunnen uitvaren. Helaas had dat ding van ons in boot 2 een handycap, hij was n.l. behoorlijk lek. Maar niet getreurd. De pomp, die dus continue gebruikt moest worden, bracht uitkomst. Spierpijn kreeg je van het gepomp met dat rotding.

Aangezien boot 2 aan de buitenkant lag moesten wij als eerste vertrekken. Snel nog even wat kiekjes schieten van de grijnzende gasten op boot 1.

Johan en Joep hebben er zin in

Na een half uur, drie kwartier varen, terwijl onderweg de eerste rode blikjes werden genuttigd (dorstig weer), kwamen we dan aan bij de eerste meervalstek. Beide gidsen bleken in de veronderstelling dat er ook gekarperd zou gaan worden en gaven aan ook al te hebben voorgevoerd. Van karpervissen was echter helemaal geen sprake. Was ook nooit eerder besproken, gemaild of aan de orde geweest. Dikke jongens wilden we hebben!

Martijn en Martin keken elkaar even met een bezorgde blik aan, want voor een hele week meervallen hadden we waarschijnlijk te weinig aasvis. Dat zou later op creatieve wijze worden opgelost, kom ik nog uitgebreid op terug.

 

Martijn roeit, wij maken een zwart blikje soldaat

Klaar voor de strijd

Voor het eerst werden de hengels weer uitgezet. De 1e lijn werd met de breeklijn vastgezet aan een overhangend stuk riet.

Het weer was prachtig en er werd vlot al driftig gesmeerd met zonnebrandcrème. Zonnebrandcrème was een van de zaken die ik voor vertrek voor alle mannen op een lijstje had gezet. Onontbeerlijk om geen verbrande kop te krijgen. Henk had geweldig spul bij zich met een hoge factor. Enige nadeel was dat het een soort kinderspul was, waarbij moeders nog goed konden zien of de kids nog goed ingesmeerd waren. Waar blauw zat, zat het nog goed. Wist Henk veel. Hij zag er uit als een smurf, wat hebben we gelachen.

We waren helemaal klaar voor de strijd en hadden immers dubbel kans nu we met meerdere schepen jacht maakten op de grote grommeloerissen.

 

De Ebro wordt langzaam donker

We doodden de tijd met chips, koekjes, de broodjes en lieten de blikjes natuurlijk niet te lauw worden. Het werd later en de zon begon al flink te dalen. Toen kwamen ze weer. Eerst in een steeds donker wordende wolk op een paar meter boven je. Zo nu en dan werd er een verkenner gestuurd die we met veel gebaren en gezwaai probeerden plat te meppen. Na de verkenners daalde de gehele vloot af. Het leek alsof ze lachten om onze sneue flesjes Citronella en ander verdrietig nepspul. Volledig lek geprikt (de gidsen niet, die wisten wat er kwam en zagen er uit als Toearegs) viel de avond. Gelukkig verdween daar ook het meeste gevleugelte mee.

 

Die avond geen geratel van molens. De eerste teleurstelling was een feit. Maar de week was nog jong en in onze huisjes wachten koude blikjes en bergen pizza's.