2005 - 2

De eerste echte visdag

Met Ron werd op de eerste dag al afgesproken om vanaf 12 uur te gaan vissen. Zo pakten we op de boot een heerlijk middagzonnetje mee, konden we uitslapen én, nog veel belangrijker, zaten we ook te vissen op die momenten dat de vangstkansen het grootst waren. Volgens Ron waren dat de schemering en de avond.
Ron pikte ons vanaf de bungalow op en we reden achter hem aan richting Deltebre, in de buurt van de pont, waar de boot lag. Ons proviand, bier (ze kennen zelfs literflessen Amstel bij de Champignon), fris, al gebakken diepvriespizza's, broodjes ei op Indische wijze (speciaal recept van Maureen, de vrouw van Johan) en natuurlijk genoeg rookgerei werd ingeladen. Met kloppend hart gingen we van start.

Gereedmaken van de boot

Met een beste vaart en heel wat PK's loeide de boot stroomopwaarts richting Amposta om ergens een geschikte visplaats te vinden. Onderweg de pet vasthoudend keken we links en rechts naar het Spaanse landschap. De begroeiing aan de kant hield veel zicht tegen. Soms was de rivier smal, dan weer heel breed. Hoe we zouden gaan vissen en waarmee hadden we nog geen idee van. Bracht hij ons ergens aan wal, of visten we vanaf de boot? We lieten het gewoon maar over ons heen komen. Ron was tenslotte de gids, hij weet alles, dus braaf volgden we alle aanwijzingen.

"Anker voor" commandeerde Ron, waarna je gedwee het vooranker overboord gooide. De lichte stroom trok vervolgens de boot recht. Om zwabberen te voorkomen en de boot goed stabiel in het water te leggen, werd er ook nog een achteranker uitgeworpen. Hierna werden de beide ankertouwen strak getrokken zodat we aardig stevig lagen.
Na de boot de hengels klaarmaken. Ron kwam te voorschijn met het aas, paling!. Of we wilden helpen, ja tuurlijk, maar probeer maar eens een haak door de staart van een beweeglijke gladde paling te prikken. Dat duurde dus even. Vol ontzag keken we naar de megagrote dobbers. Dat een vis zoiets onder krijgt. Het jawsgevoel maakte even meester van ons. Wat zouden we vangen.....In onze dromen en zeker in de mijne, werd de 150 cm grens doorbroken. Heel, maar dan ook héél stiekem droomde ik van een vis die groter dan mezelf (ik ben 2 meter).


Ron in de rubberboot

Toen eindelijk de palingen gehaakt waren, ging de rubberboot overboord. Ron roeide naar dé plek en verbond de hoofdlijn met een breeklijn van dun (16/100) nylon aan een overhangende boomtak.

Ik, Johan en Henk in de boot

Lijnen strak draaien, wat op zich al een feest was. Wat een dikke molens of eigenlijk rails. Ook al geen ervaring mee. Ron stelde de lijnen nog na, zette de slip goed, stelde de ratel in voor als het donkerder werd en het wachten op de eerste aanbeet kon beginnen. Dat moest natuurlijk met een (liefst zwart) blikje Estrella Damm gevierd worden. Proost!
Het (lange) wachten begon. Was het beet of probeerde de paling van de haak te ontsnappen? Geen idee hoe een aanbeet er uitzag. Intussen vertelde Ron dat hij de vis wel zou aanslaan en dan de hengel zou overdragen. Na meerdere blikjes (we hadden geen risico genomen en hadden dus genoeg) vonden we alles prima. Wel lastig piesen vanaf de boot, maar ook dat wende. Veel vragen aan Ron. Wie hebben er met je gevist? Waren er ook speciale gasten, bekende Nederlanders (ja)? Gaan ze nog bijten, gaan ze nog bijten en ehhh gaan ze nog bijten? Dit afgewisseld met "is dit beet", bij een onrustige paling.
Tegen de schemering begon Ron zich, ondanks de behaaglijke temperatuur, flink aan te kleden. Sjaal om, muts op, joggingbroek etc etc. Verwonderd keken we naar hem. Was hij na meerdere jaren Spanje dusdanig geacclimatiseerd dat hij vreesde voor kou? Wel, we hebben het geweten. Een donkere wolk boven ons begon langzaam te dalen. Muggen! Honderden, nee, miljoenen. Ze kropen overal in. Je oren, neus en mond en alle blote lichaamsdelen werden geteisterd, vreselijk! Intussen geen aanbeet. Zo gaf dag 1 geen vis. Maar morgen zouden ze komen!