2007 - 5 Tot en met de laatste visdag?

Routine

Ook luxe went. Vissen vangen, een duik in de pool, dobberen in de jacuzzi, eten en drinken wat je wil. Wat een leven. Als god in....Spanje.

Sweet dreams

Soms waren de bekkies wat droog of moest er vanwege de korte nachten en lange gezellige dagen even bijgetankt worden. Ach, als je toch niet aan de beurt was en de muggen waren weg, kon je gerust in alle stilte een tukkie doen.

Nog sweetere dreams

Zo nu en dan tikte van een rail vanwege het sereen kabbelen van de Ebro of, en dat was regelmatig het geval, een beste pluk watergras die de lijn meetrok. Was het beet???? Nee meestal niet. Dat was iedere keer flink balen, omdat de nervositeit toenam, je dan verplicht was om de gemoederen tot bedaren te brengen met een blikje. Je was genoodzaakt dan opnieuw met de rubberboot het water in te gaan om de troep van de lijn te halen en de zaak opnieuw te stellen. Vooral ook oppassen dat de breeklijn niet per ongeluk werd meegenomen, anders kon ook die weer opnieuw worden vastgezet.

Geen routine

Wat beslist geen routine was, was het échte ratelen van de rail. Iedere keer die spanning bij de vanger, maar ook iedereen er om heen, zelfs bij de gidsen. Bedenk dat de kleinste die we er gevangen hebben, even los van de aasvissen natuurlijk, 120 cm was! En geloof me, dat went nooit.

Dril en vangplaatjes

Hieronder nog een impressie van de meeste drils en vangsten. Er waren prachtige exemplaren bij van tegen de 2 meter. Die magische grens werd dit jaar helaas niet overschreden.

Chris, onze nietvisser, met een heule beste

Henk geconcentreerd bezig

Daar wordt Henk wel blij van

Joep aan de rail

Ook deze liegt er niet om

Tom heeft het zwaar

Samen tillen is gemakkelijker

Bert toch blij met 120 cm

Joep probeert te blijven staan, valt niet mee

Tegen de 175 voor Joep

Johan toont z'n spierballen

Kan zo in de wok

Vreemde eend ehhh, vis in de bijt

Een apart verhaal, dat absoluut nog even met betrekking tot de vangsten verteld moet worden, betreft een van de vangstbeurten van Chris.
Het was aan het eind van de trip, halverwege de middag toen een van de dobbers voor de zoveelste keer  nerveus begon te dansen. Even onder, even meegetrokken, dan weer boven, dan weer rustig. Wat moet je met zoiets. Aanslaan had geen zin vonden we. Vast een meervalletje van een halve meter ofzo die moeite had met de aasvis Of een giebel die, weet jij veel wat ze allemaal in de Ebro mieteren, aan de EPO was. In ieder geval vond Chris, toen de dobber weer net onder het wateroppervlakte hing (je kon de rood-witte rand nog zien) het welletjes. Aantikken, zoals je het ook bij een vaste stok doet en draaien die hap. Chris voelde duidelijk weerstand, maar kon toch redelijk moeiteloos indraaien. Wat wil je ook met dit zware geschut. Is de vis minder dan 50 cm, heb je het gevoel met een kanon op een mug te schieten.

Beste blackbass voor Chris

Dicht bij de boot begon de vis toch lawaai te maken. Op sommige momenten sprong hij zelfs het water uit! Wat was dit nu weer, dat doen meervallen doorgaans niet. Niet lang daarna werd de vis helemaal binnengetakeld. Martijn keek met grote ogen en begon gelijk zelf allemaal foto's te schieten. Kort daarop belde hij Ron met de mededeling dat we een blackbass, ofwel grootbekbaars, van ruim een halve meter hadden gevangen. Een uniek fors exemplaar, wat zelden in de delta voorkomt. Martijn gaf aan dat sommige Amerikanen er een godsvermogen voor over zouden hebben om zo'n vis te vangen. Bedragen als 25.000 dollar of meer vlogen over de boot. Wij konden ons dat niet voorstellen. Meerval moest het zijn. En het liefst jongens van 2 of meer meter.

Caspe???

De gevangen blackbass was aanleiding voor Martijn om te vertellen dat de stuwmeren van Caspe, waar de Ebro doorheen loopt, de eigenlijke vangstplaats voor deze beesten was. Rijke jongens kwamen zelfs met hun privéboot overvliegen om speciaal in de buurt van de plaatsen Caspe en Mequinenza op blackbass te jagen met lichte hengels. Zou een geweldige sport opleveren met vissen die werkelijk alles doen om weer los te komen, echte acrobaten, echte vechtvissen.
Geïnteresseerd vroegen we door hoe het zat met andere vissen en natuurlijk vooral de meerval. Wel, die was eind jaren 60, begin 70 juist in de buurt van Caspe uitgezet. En werden ze daar ook gevangen? Ja hoor, soms bij bosjes..........en er zitten inmiddels flinke jongens bij. Dit was iets om even te onthouden.......

Een kok die zag dat het goed was

Voor, tijdens en na de maaltijd een blikje

Kok Joep maakte een heerlijke maaltijd van voorraad wat we nog over hadden (o.a. grote blikken tonijn en pasta). Het smaakte geweldig en we aten, nee vraten onze buikjes rond en waren heerlijk verzadigd. Morgen de laatste volle dag.

Wat gingen we doen. Nog een dag vissen of een dag feesten in Salou?

Het smaakt best

Er is genoeg voor iedereen