Kriebels
Na de trip van 2005 werden na enige tijd (maanden), ach je weet hoe kerels zijn, de diverse SD kaartjes gekopieerd en aangeleverd. Afgesproken was dat ik er een chronologisch diaverhaal van zou maken. Begin 2006 werd een fotoavond voor de deelnemers afgesproken. Natuurlijk spraken de stoere verhalen boekdelen, maar foto's van trotse vangers zeggen meer dan woorden. Met ongeloof werd links en rechts regelmatig geroepen dat er gefotoshopt was, maar niets was minder waar. Alles wat gevangen was, was ook echt groter dan de gemiddelde oerhollandse brasem en op het grootbeeldscherm van de tv leken ze nog groter en de omgeving nog fraaier. In ieder geval, de avond was een succes. De CD met alle foto's was gekopieerd en iedereen kreeg een exemplaar mee. De (vis)hartjes klopten weer sneller en in iedere huis- en vriendenkring vonden de steeds mooier wordende verhalen, begeleid door de plaatjes, vooral bij de kerels gretig aftrek. De eerlijkheid gebied te zeggen dat minder leuke zaken steeds meer naar de achtergrond verdwenen of plots helemaal vergeten waren. Wie dacht er nog aan het uren- zelfs dagenlang vruchteloos wachten. Of aan het vissen met een knorrende maag op tijdstippen dat restaurants open zijn en stoppen met vissen als alle tenten dicht zijn. Je was daarom aangewezen op broodjes ei (wel lekker overigens), koude pizza én, als het mee zat en de slager van de Champignon er zin in had, gebraden halve kip. De geringe vangst werd in gedachten omgezet naar "zo'n 3 a 4 per persoon". Zelfs de échte monsters van de Ebro, de miljoenen steekvliegen, deden er ineens niet meer toe. In gedachten was het iedere dag 28 tot 30 graden, een wolkeloze hemel en een spiegelgladde Ebro.
Het onvermijdelijke gebeurde, ondersteund door het in 2005 gezette onuitroeibare meervalvirus, waren de viskriebels er weer. De meervalkoorts was stijgende en er werd wederom voorzichtig gesproken over een volgende trip. Ik spreek niet van "voorzichtig" vanwege het enthousiasme om weer te gaan. Wel omdat er ook weer een behoorlijke aanslag op het gezinsbudget moest worden gedaan. Je kunt van zo'n bedrag immers ook een 2 persoons all-inclusive trip naar Egypte boeken.....en daar heeft moeder de vrouw wél wat aan.
Maar goed. Gelukkig beschikken we allemaal over welgezinde, liefdevolle echtgenotes/vriendinnen die snappen dat échte kerels hun oerinstinct gewoon moéten volgen. Sommige deelnemers zijn, en da's nog gemakkelijker voor dit soort zaken, vrouwloos.
Voorbereidingen
Dezelfde crew als de vorige keer, Johan, Henk, (broer) Tom en ik, aangevuld met nieuwelingen Joep, Bert en (nietvisser) Chris. De laatste onder het motto "als je maar plezier hebt". Besloten werd, ook omdat we zo meer tijd hadden om te sparen, om eind september 2007 wederom naar de delta te gaan. Dat de vis ook elders en wellicht beter te vangen was, was toen nog helemaal niet bekend of aan de orde. Het contact met Ron van Roned werd weer snel gelegd, waarna een aanbetaling gedaan werd. Omdat hij toch over 2 boten beschikte hadden we vooraf al afgesproken om de groep in tweeen te splitsen. Dat betekende wel dat Ron voor een extra gids moest zorgen, maar dat, aldus Ron, zou helemaal goed komen. Een 7-persoons huisje was niet direct in de aanbieding, daarnaast wilden we ook op sjiek, een zwembad was eigenlijk een must. In 2005 hadden we nog een huisje via Nautipos, een andere vis- en huizenaanbieder van de delta, geregeld, maar Roned had ook plenty keus. Na enig onderhandelen over een geschikte prijs, we kwamen immers met 7 betalers, kon ook dat dus in Riumar via Ron geregeld worden. De Casa Sandra 3 & 4 (klinkt als een bordeel) moesten het maar worden. Het plaatje met het fraaie zwembad zag er veelbelovend uit.
 |
| Luxe zwembad (grote bierkoeler) |
Vanwege de vertrek- en aankomsttijden werd opnieuw voor Transavia met de route A'dam - Barcelona (de stad van het mooiste voetbal, ze hebben nu ik dit schrijf, zojuist 3-0 gescoord tegen Milaan) gekozen. Vanwege de groepsgrootte werden er 2 huurauto's (stationwagons ivm de koffers) besteld. Het sparen en lange wachten kon beginnen.
Op naar Riumar
Eindelijk was het dan weer zo ver. Deze keer waren de dames zelfs zo aardig om ons naar Schiphol te brengen. Erg gemakkelijk. Geen gezeur met een megaparkeerplaats waarbij je meestal vergeet waar je 'm ook al weer had neergezet en geen gehannes met koffers in een wiebelige bus. Zo'n beetje recht voor de deur werden we afgezet.
 |
| Honger en dorst op Schiphol |
Onderweg nog even een beetje eten/drinken en vervolgens langs de taxfree voor een flesje Four Roses, die in Deltebre, bleek achteraf, zo'n € 10 goedkoper te zijn. Maar ach, wie kijkt op een paar eurie.
Probleemloos kwamen we weer in Barcelona aan en taxieden over de enorm lange landingsbaan (ben je er, duurt het nog een zee van tijd voor je gevoel, eer je bij de uitstapplaats bent).
Alle kerels hadden last van het schoolreisje-gevoel. "Waar moeten we heen Anne", "Jij hebt alles geregeld, dus". Alsof ik alles wist en al jaren kind aan huis was in Barcelona. Als een kudde schapen liep de meute achter elkaar aan. Degene die toevallig voorop liep werd gebombardeerd als de leader, follow the leader.
De koffers waren vlot gevonden en toen op naar de autoverhuurders. Om financiële redenen waren die bij verschillende verhuurders geregeld. We kregen een nukkige Ford en een sjieke Peugeot met een doorkijkdak, heel sjiek en apart. De meegenomen Mio navigator werd geïnstalleerd en na 3 rondjes parkeerplaats en diverse keren slagboomheffing betalen (hoe kom je in Barcelona (net 4-0 tegen Milan) toch in hemelsnaam fatsoenlijk van die parkeerplaats af) zaten we dan eindelijk op de goede snelweg. Riumar, here we come!
Ron, ben je daar?
Toch wel een stuk relaxter, zo'n navigatieding. In colonne reden we rap achter elkaar aan. Onderweg regelmatig ff stoppen voor een peuk of een happie eten.
Afgesproken was om de in de buurt van Riumar ff te bellen met onze gids. Ron (ben je daar?) nam rap de telefoon op.
 |
| Spaanse broodjes |
Riumar was snel gevonden en het huis van Ron, z'n torenrondje van zijn fraaie huis was inmiddels klaar, wisten we op gevoel te bereiken. Na een gezellige begroeting en betaling van de restschuld kregen we de sleutels van onze paleisjes. Maar dat zag er mooi uit! Met z'n allen snel naar de supermarkt en iedereen kon van de gemaakte pot,
Heerlijk zo'n zwembad. Zeker na een lange rit was een duik ins blaue hinein bij dorstig weer geweldig en dorst hadden we allemaal.
 |
| Rons place |
€ 100 inleg, kopen wat ie lekker vond. Kennelijk had Champignon onze komst voorzien. De stapels rode en zwarte blikjes zou genoeg zijn voor de gehele week. Wel werd er een behoorlijke aanslag gepleegd op de diepvriespizzavoorraad.
 |
| Baden in luxe |
 |
| Dorstig strand |
Omdat we aardig vroeg in de middag waren gearriveerd werd, onder het genot van chips en blikjes, de buurt en het strand verkend. Het weer was heerlijk en de zee nog aardig warm. Handdoekjes mee en een duik in de golven was de remedie om weer, laat maar zeggen, fris te worden. Niet iedereen weet meer hoe we teruggekeerd zijn bij onze luxe chalets.
Na een heerlijke maaltijd in een van de plaatselijke restaurants, vroeg in de avond, viel iedereen als een blok in slaap.
Morgenvroeg zouden de voorbereidingen beginnen voor de allereerste visdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten