2010 - 1 Een raar jaar Voorbereiding en vertrek

Voorbereiding, vertrek en aankomst

Dit jaar met z'n vieren. Vriend Joep en vriend en zwager Bert, die er beiden al vanaf 2007 bij zijn en eindelijk, na 5 jaar zeuren, mijn bloedbroeder neef Gerrit. Gerrit heeft een speciale plek. We kennen elkaar al vanaf onze geboorte en hebben samen meer meegemaakt dan in een 16 delige Winklerprins Encyclopedie past. Daar durf ik in ieder geval geen blog over te maken.
Gerrit heeft eigenlijk vliegangst, de hoofdreden waarom hij eerder altijd de boot afhield. Met onze handen op ons hart hebben we hem vooraf beloofd hem optimaal te zullen begeleiden tijdens de vlucht en er voor te zorgen dat hij in ieder geval geen raamplaats had. Geen wiebelende vleugels, sputterende motoren of dieptes tot een kilometer of 12 voor hem.
Gerrit heeft een tweelingbroer die qua postuur totaal niet op hem lijkt. Gerrit, slank. Tweelingbroer Jan, dubbel zo breed als ik, armen als forse boomstammen en een kracht als twee beren (grizzleys). Wat bepaalde angsten betreft heeft Jan evenveel angst voor de tandarts als Gerrit voor het vliegtuig. Jan heeft het eens gepresteerd om tijdens een behandeling zo hard in de behandelstoelleuning te knijpen dat ie 'm bij het opstaan na de behandeling meenam. De tandarts vroeg voorzichtig en vriendelijk of hij z'n leuning wel terug mocht (echt gebeurd). We waren dus ook benieuwd of de vliegtuigstoelen Gerrit-proof waren. Maar dat bleek achteraf zo te zijn (gelukkig maar voor Ryanair).

Tja dus ook dit jaar weer vissen. Ik kon en kan er gewoon niet om heen. het zit inmiddels in m'n bloed als lichaamseigen stof en gaat er nooit, maar dan ook nooit meer uit. Afweerreacties zijn er al lang niet meer, eerder het omgekeerde, afkickverschijnselen als de tussenpozen te lang duren. Soms denk ik wel eens, wat doe je jezelf aan, als je armen verzuren, je grip met je voeten moet vinden om niet in het water getrokken te worden, je soms best lang moet wachten op je beurt, alhoewel het ook echt genieten is als je makker de gekste grimassen trekt en hortend en stotend, stijf van de adrenaline, de raarste kreten slaakt als hij zo'n megadikkopje uit de Ebro trekt.

Dit jaar dus helaas zonder de mannen van het allereerste uur, broer Tom, Henk en Johan. Andere plannen, ook ver weg, ook avontuur, allemaal groot gelijk. Maar bij Joep en Bert kon ik de kriebels toch opnieuw weer aanwakkeren, samen dus met nieuweling Gerrit.
Wat de aanbieders betreft, natuurlijk ook weer links en recht geïnformeerd. Uiteraard ook weer bij Ron & Angelique van de compleatebroangler en daarnaast bij CCC, Sierra Ebro en anderen. Maar goed. Knittel was rechte rijtjes, ordnung, 800 - 1700 en voor ieder stukje lood een euro of meer en een hele bom duiten voor een kleine bungalow zonder airco, maar ook kennis van zaken, respect voor het vissen en de vis, vakkennis en oog voor de wensen van de vissers. Na stemming werd het dus opnieuw Alex Knittel.
Er was wel een maar bij Alex. Hijzelf was helaas al besteld, dus kregen we een andere gids waar hij ook alle vertrouwen in had, Marc, de Belg. Mmmmm. Never change a winning team?


De nog steeds bestaande visspaarrekening werd driftig gebruikt, opdat de financiële klap aan het einde niet te groot was. Als je iedere maand een bedrag spaart, merk je het bijna niet. Het regelen van van alles en nog wat was al routine. Vliegen met, zoals al gezegd Ryanair vanaf Bremen, Alex bestellen en een voorschot overmaken, huurauto via DoYouSpain etc etc.
Met de Alhambra opnieuw naar de goed betaalbare en overdekte parkeerplaats in Bremen en even wandelend naar de vertrekhal. Jongens, we gaan weer!!!!

Lonkende bedjes na een korte nacht

Alles ging voorspoedig, de reis, de stop in Mequinenza (erg gezellig), de boodschappen in Caspe in de Urang Oetang en moe, erg moe, we waren immers al om 3.00 uur uit Hoogezand vertrokken, kwamen we op Camping Caspe in de bungalow aan. Even bijtanken, dan waren we 's avonds weer het heertje.

Het voelde vertrouwd. De volgende dag zouden we weer los gaan. Met een glimlach op het gezicht vielen we in slaap. Dromend van waterdraken die ruim de 2 meter waren gepasseerd.

Marc & Serge en een vriend

De eerste dag van aankomst hadden we al even kort kennis met Marc, een Duitstalige Belg. Hij had een kameraad mee, Serge en Serge had ook een kameraad mee. Wij zagen dat als 3 gidsen voor de prijs van één. Prima toch? En zo werden we steeds internationaler. Groningers in Spanje, vissend bij een Duits bedrijf en gegidst door een Belg.

De eerste morgen werden we uitgerust en relaxed wakker. Gewassen en geschoren werden automatisch zonder woorden de taken verdeeld. De een de broodjes, hij de gebakken eitjes, de ander een koelbox bij de tent van Alex scoren, het ging vanzelf.


Onze gidsen sliepen langs de waterkant, ergens voorbij Chiprana, in de buurt van Escatron in een tent om de voerplek te waarborgen en te bewaken. Voorgevoerd en bescherm tegen de vele Oostblokkers en andere haaien die op de plekken zaten te azen. Als er ergens gevangen wordt, spreekt dat zich best snel rond en lokt anderen die hun vriezer vol willen hebben of onrustige gidsen die hun klanten willen laten vangen.
Naast onze 3 gidsen was er ook nog een forse hond, soort pitbullterriër, type vechthond. Een lief, aanhalig rustig beest maar met vele kale plekken en huidbeschadigingen waar de gehele dag muggen aan zaten te vreten, beuhhh het zag er maar smerig uit. Het leek alsof hij zo uit een gevecht was gestapt. Om er eens mee naar een dierenarts te gaan kwam kennelijk niet bij onze gids op. De hond liep ons regelmatig in de weg als we aan het drillen waren. Hij bespeurde de opwinding en werd daar iedere keer ook speels onrustig van. Maar goed, ook dat went.
We beschikten deze keer over luxe karperstoelen en die zaten niet verkeerd. Waren ook goed te stellen, zodat je 'm heerlijk in standje relaxed bijna plat kon neerleggen om, tijdens een rustige periode, stiekem even een tukkie te doen. Ook Joep kon er heerlijk in knorren, ik kom daar later nog op terug.

Hengelsteunen diep in de Ebroklei

Het kamp en de hengels werden routineus opgebouwd. Hengelsteunen diep in de grond en beazing van de lijnen. We visten met een combi van pellets en paling. Waarbij aangegeven werd dat dit wel eens het laatste jaar zou kunnen zijn dat er met levend aas gevist kon worden. De regels werden steeds strenger.

Stellen van de meervalhengels. Strak genoeg, slip goed

Piercing van de paling

 En daar zaten we dan weer met alles nog voor de boeg. Heerlijk weertje, dus kon de kleding al snel afgepeld worden. Wijs door schade in het verleden werd er ook al vlot met zonnebrandcrème gesmeerd en hadden de meesten een beschermende pet en een zonnebril op.

Das Boot

Paling klaar en uitvaren maar

Gespierde knapen die Marc en Serge.
Echte vrije jongens met 1000 ambachten. We hoorden later dat Marc zelfs een tijd kooivechter was geweest. Verbaasde ons niks. Niet iemand, ook al was hij meer dan een kop kleiner, om bonje mee te krijgen. Serge was de vriendelijkheid zelf. Mooie tattoos (ik wil nog steeds een meerval tattoo) en vele piercings. Hij was met een soort kurk een gat in z'n oor aan het kweken. Hoe groter hoe mooier vond hij.
Arme Marc. de buitenboordmotor deed niet wat ie moest doen, zodat al snel overgestapt moest worden op het gewone roeiwerk. Voor hem was dat een goede spieroefening.

En wij? Kop in de zon, blikje er bij, ontspannen wachten op de eerste aanbeet. Ahhhh, heerlijk, we zaten er weer!!