2005 - 3

Dag 2 en 3

 

Dag 2

De duinen en zee bij Riumar

Relaxen en zonnen

Dag 2 begon met het verkennen van de omgeving. Riumar bleek een fraai strand te hebben. In de verte zag je zelfs flinke vissen springen in de buurt van de branding. Toen de temperatuur begon te klimmen zelfs even bij het zwembad liggen zonnen.

Rond 11 uur was Ron weer van de partij om ons op te pikken. Hij woonde niet ver bij ons vandaan en was druk met het bouwen van een paleisje met écht een eigen toren. Het zag er prachtig uit.
Op naar de boot. Weer met een bloedgang naar een geschikte plek, natuurlijk weer genoeg proviand meegenomen, en wachten maar. Dag 2 was een kopie van dag 1. Wel gekriebel op de dobber, maar aanbeten ho maar.

Dorst op de boot

Onder genot van was het relaxen op de boot, inclusief wederom de muggen, vreselijk.

Tja.... Ik had 't bedacht. Ik had m'n maten enthousiast gemaakt. Ik had de reis geregeld. Ik had, zo voelde ik dat op dat moment, er voor gezorgd dat ze honderden euroos hadden uitgegeven voor het vangen van vis die maar niet kwam.
Ondanks het vele plezier dat we hadden voelde ik me schuldig. Ik baalde en voelde me waardeloos. Gelukkig bracht een telefoontje met het thuisfront me weer met beide benen op de grond. "Heb je plezier met elkaar?", Ja!!! "Vis is maar bijzaak en geniet er van, je hebt vakantie. Besef dat je helemaal in Spanje bent".  Wat kunnen vrouwen toch heerlijk praktisch zijn. De bungalow was geweldig, de omgeving prachtig, de medevissers echte vrienden en wat hadden we een lol. Gelukkig kon ik weer ontspannen. Wat hadden we te klagen!

Dag 3
Dag 3 begon zoals zijn voorgangers begonnen. Ontbijten, broodjes maken, koelbox vullen. Daarna richting Deltebre en met de boot naar de plaats waar de verwachtingen werderom hoog gespannen waren. Gelukkig waren we allemaal en stuk relaxter dan daarvoor. Wederom genoeg blikjes van de Champignon gehaald die al aardig door de voorraad heen ging.
De muggen werden met supermuggenspray, volgens Spaans recept, geattaqueerd en veel kleding deed de rest. Helaas konden we ze niet allemaal tegenhouden.
Tijdens de schemering werden er mooie plaatjes geschoten van de omgeving.



Sfeerplaatje van de Ebro

Gelukkig duurde de terreur van de muggen meestal slechts een 30 tot 45 minuten en daarna was het gelukkig voorbij en kon de beschermende kleding af.
Diverse reigersoorten zochten een boom voor de nacht en in het water hoorde je het happen van de vele harders en andere vissoorten die hun maaltje voor de avond verzamelden.
Zo nu en dan tikte een rail vanwege de spanning op de lijn, een onrustige paling of het kabbelen van de boot, wat meteen de aandacht vroeg. Knabbelde er een vis aan de paling? Wederom loos alarm.
Dan maar weer een biertje, een broodje of een hap pizza. We hadden ook ontdekt dat in de supermarkt versgebakken kippen te krijgen waren. Al is de kip koud, het smaakt heerlijk op een lange avond. Verder werd de avond gebruikt voor het uitwisselen van allerlei persoonlijke verhalen. Naarmate je langer bij elkaar zit, is dat gewoon zo.

Tikken
Omdat m'n maten vonden dat ik de eerste moest vangen vanwege het organiseren van de trip, was ik extra alert. Iedere tik op de rail. Iedere plons of gewiebel van de dobber maakte me nerveus.
Halverwege de avond reageerde een van de rails geïrriteerd. Tik tik. Nogmaals tik tik tik. Gespannen bekkies en toen ging ie! Grrrrrrrrrrrrrrrrr. Zonder ophouden werd er lijn van de hengel getrokken. Ron reageerde direct en trok de hengel uit de bootsteun. Nog even wachten en dan aanslaan.

Ron sloeg aan en hij hing. Hier is de hengel en vang 'm.
Wat me toen overkwam is met geen pen te beschrijven. Wat een power. Wat een trekkracht en absoluut niet te sturen. Eerst stond ik nog, maar had het gevoel overboord getrokken te worden. Dan maar zitten en een voet aan de bootrand. Lijn pakken als je kan en oppassen dat ie niet om een van de ankerlijnen kan zwemmen.
M'n hart klopte als een gek. De muggen, de afgelopen dagen niets vangen, al dagen leven op brood en koude pizza's, alles vergat ik. Als er al sprake was van enige invloed van rode of zwarte blikjes, iedereen was op slag nuchter.
En het duurde en duurde. Na een minuut of twintig kon ik enige lijn pakken, die er vervolgens dubbel zo hard weer afgetrokken werd. Mijn armen begonnen te verzuren, maar opgeven was geen optie.
Na ongeveer 45 minuten begon ik vat op hem of haar te krijgen.  Ik kon vele meters lijn binnenhalen. Intussen was het aardedonker geworden. Waar de vis precies zat of hoe dichtbij hij was, geen idee. Heel raar wat er dan allemaal in je gedachten omgaat. Oergevoel. Ik moet deze hebben, de stam moet eten. Wie de film "the quest for fire" van Jean Jacques Annaud (een van mijn favoriete films) heeft gezien, of anderen die hun eerste meerval binnentakelden weten wat ik bedoel.
Langzaam kwam het monster dicht bij de boot, moegestreden net als ik, boven water. Wat een beest!

Mijn stoutste dromen werden waar. Groter dan 150, groter dan mezelf. Ultiem genot maakte zich van mij meester. Ruim de 2 meter gepasseerd.
Meten, showen en foto's maken.


Gelukkiger kan bijna niet

Ook nu, 8 jaar later, kan ik het gevoel nog terughalen.
Zolang van gedroomd. Zolang gehoopt. En daar was ie dan. Geweldig, fantastisch. Emotioneel belde ik het thuisfront met de woorden "Het is gebeurd". Meer kon ik op dat moment niet uitbrengen. Tja, nuchter als vrouwen zijn, "Wat is gebeurd". Ze doelde op het samenzijn, de pret, de vriendschap, de vakantie. Wist zij veel dat ik op dat moment mijn droomvis had gevangen. Gelukkig werd dat al snel duidelijk en werd het luid via de telefoon gevierd.
Wat een beest!

Na de foto's ging de vis weer snel overboord. Het is erg laat geworden die avond.


Beduusd van de grootte